У мінулую нядзелю мая хросная дачка ішла да першай споведзі. Гэта важны рытуал у католікаў, які сімвалізуе прыняцце Бога ў сваё сэрца. Да такога ўрачыстага дня дзеці рыхтуюцца доўгія два гады. Вучаць малітвы, спасцігаюць асновы рэлігіі, наведваюць з экскурсіяй святыя мясціны, кожную нядзелю ідуць у касцёл на святую імшу — малыя сталеюць духоўна, вучацца жыць па законе Божым.
У свой час мяне, школьніцу, таксама рыхтавалі да першай споведзі. Нягледзячы на тое, што хрысцілі ў царкве, у касцёл мне хадзіць ніхто не забараняў — бацька-католік, бабуля і дзядуля па яго лініі ўсяляк падтрымлівалі маё рашэнне стаць бліжэй да Бога. Не быў супраць і ксёндз: ён казаў, што калі пасталею, то сама вызначуся з канфесіяй, а пакуль наведванне касцёла пойдзе толькі на карысць. І гэта сапраўды было няблага. У нас тады ў вёсцы, акрамя школы, займацца асабліва не было чым. Ніякіх табе гурткоў і секцый, куды прынята вадзіць сучасных дзяцей. Таму не дзіва, што хадзіць «на рэлігію» імкнуліся амаль усе школьнікі. І гэта было цікава. Мы не толькі вучылі малітвы і каталіцкія песні, мы глядзелі пэўнай тэматыкі кінастужкі, аб'ездзілі ў акрузе ўсе храмы, рыхтавалі да штотыднёвай нядзельнай імшы выступленні.
Хрэсніца ж мая хадзіла на касцёльныя заняткі пад прымусам — наблізіць дзяўчынку да касцёла хацелі не столькі бацькі, колькі бабуля. Каб дагадзіць ёй, Аляксандра добрасумленна выконвала ўсе заданні, але заняткі не прыносілі ёй асаблівага задавальнення. Хоць бы з той прычыны, што замест адпачынку пасля школы і наведвання шматлікіх секцый трэба было спасцігаць іншую навуку. Магчыма, прычына і ў тым, што мала хто з сучасных падлеткаў шчыра верыць у Бога, яшчэ менш — тых, хто па сваім жаданні ходзіць у храм.
Калі мы хрысцілі свайго Цёміка (малому было тры месяцы), наш вясковы святар, айцец Мікалай, сказаў, што бацькі абавязкова павінны даць дзецям дзве рэчы — Бога і свой вольны час. Каштоўная парада мудрага чалавека. Дзіця, якое з маленства ходзіць у храм (няхай і не кожную нядзелю), ведае пра існаванне Бога, разумее, што крыжык, які вісіць на яго шыі, — не проста ўпрыгажэнне, а таксама імкнецца жыць па 10 запаведзях, вырасце як мінімум добрасумленным і прыстойным чалавекам. А каб яно было яшчэ адукаванае, развітое і выхаванае, сапраўды важна прысвячаць малому свабодны час. «Дзе яго ўзяць?» — скажуць занятыя працоўнымі абавязацельствамі бацькі, якія пасля рабочага дня хочуць адпачыць. Аднак не ва ўсіх атрымліваецца. Асабліва гэта датычыцца жанчын, якія пасля рабочай змены «заступаюць» на дамашняе «дзяжурства».
А што рабіць дзецям? Ім, у рэшце рэшт, усё роўна, прыбрана ў хаце ці не, памыта ці адпрасавана іх адзенне, мала іх хвалюе і тое, колькі часу марнуецца толькі на прыгатаванне ежы. Малыя, якія ўвесь дзень не бачылі сваіх бацькоў, хочуць пабыць з імі побач: не проста сядзець на кухні з мамай, якая абірае бульбу ці варыць суп. Дзеці чакаюць «зваротнай сувязі»: яны хочуць з намі гуляць, паказаць, чаму новаму яны навучыліся ў дзіцячым садку ці школе, проста разам з мамай ці татам паглядзець тыя ж мультфільмы, каб было з кім абмеркаваць убачанае.
Вядома, глядзець з малымі мульцікі, — для занятых бацькоў гэта вялікая раскоша. Аднак па сабе ведаю, што прыярытэты трэба мяняць. Пакіньце нейкую дамашнюю справу на заўтра, на выхадныя. Калі ж не атрымліваецца, падключайце да пэўных абавязкаў малых. Майму Цёміку, напрыклад, толькі за шчасце трымаць у руках пыласос альбо націскаць на распыляльнік сродку для мыцця вокнаў, накіроўваючы яго на шкло. Вядома, мые вокны ў выніку мама, а з пыласосам далей спраўляецца тата. Але малы адчувае, што ён патрэбны, а галоўнае, ён зрабіў нешта разам са сваімі бацькамі.
Не шкадуйце часу на дзяцей. Хадзіце з імі на шпацыры, малюйце ўсялякую бязглуздзіцу, абмяркоўвайце мульцікі і кінастужкі, чытайце разам кнігі — гэта не так шмат, каб ваша дзіця было шчаслівае. Паверце, ваша ўвага, якую вы прысвячаеце сваёй малечы, абавязкова вернецца вам у будучыні.
Вераніка КАНЮТА
Продаж тавараў праз інтэрнэт у Беларусі актыўна развіваецца.
«Абеліскі параненай зямлі».
АВЕН. На гэтым тыдні фартуна ўсміхаецца вам у многіх справах.
