Кажуць, што ўсе прафесіі ад людзей і толькі тры ад Бога: лекар, суддзя і настаўнік.
У гэтым, апошнім, мы яшчэ раз пераканаліся, калі наша дачка стала наведваць Цэнтр дадатковай адукацыі дзяцей і моладзі «Вікторыя», вучыцца маляванню (і не толькі) у Вольгі Мікалаеўны Раманенкі.
...У яе, можна сказаць, інтэрнацыянальная сям'я: бацька Мікалай Еўдакімавіч Бутэнка — украінец, у Мінск прыехаў дыпламаваным спецыялістам, працаваў энергетыкам на трактарным заводзе, маці Надзея Пятроўна Сямёнава — руская, служыла актрысай у тэатры горада Ярцава, але ў цяжкія пасляваенныя гады таксама стала завадчанкай. Непадалёк ад трактарнага, які будаваўся разам з пасёлкам, сям'я і жыла. Маленькая Вольга яшчэ заспела палонных немцаў. Помніць словы мамы, што яны, маўляў, прыйшлі на гэту зямлю і столькі тут разбурылі... Так што няхай будуюць...
Палонныя і сапраўды капалі катлаваны пад жылыя дамы на вуліцы Стаханаўскай. Здаралася, мясцовыя жыхары прасілі іх, каб нечым дапамаглі, а дзячылі потым ежай...
Дзяўчынка любіла назіраць за людзьмі, за жыццём. Бацькі меркавалі, што яна можа зацікавіцца скульптурай, аднак у Доме піянераў ёй сустрэўся іншы выкладчык. «Для таго каб добра ляпіць, трэба ўмець маляваць», — сказаў ён, і маленькая Вольга пайшла вучыцца.
Сяргей Пятровіч Каткоў, былы франтавік, быў вельмі добры выкладчык і залаты чалавек. Да многіх вучняў ён прыходзіў дамоў, пераконваў бацькоў у здольнасцях іх дзяцей, асобных, амаль дарослых, нават прапісваў, каб тыя маглі ўладкавацца на работу ў Мінску, і заўсёды дапамагаў. А ўжо як вучыў…
Вольга Мікалаеўна да сёння згадвае калектыўныя паездкі ў лес (здаралася, з начлегам у палатках), ранішнія пабудкі. На досвітку, з першым променем сонца, яны бралі падрамнікі і выпраўляліся шукаць прыгожыя мясціны — маляваць. «Умейце прыкмячаць прыгажосць, і вялікае ў маленькіх дэталях, улоўліваць, здавалася б, няўлоўнае, — казаў ім Сяргей Пятровіч. — Паглядзіце на мам з каляскамі і паспрабуйце перанесці на малюнак іх узаемаадносіны з дзецьмі... Дайце кату малака і намалюйце, як ён есць, як пры гэтым сядзіць... Вучыцеся захапляцца прыродай і ўсім, што вас акружае».
«А па выхадных настаўнік адводзіў нас у мастацкі музей і пакідаў там, — успамінае Вольга Мікалаеўна. — Пакідаў, каб наталіліся духам творчасці, каб пазнаёміліся з шэдэўрамі іншых мастакоў і нават... першым дырэктарам музея Аленай Васілеўнай Аладавай, якая часам падыходзіла да нас, юных творцаў, глядзела, як мы малюем».
Вучні Каткова і сапраўды з маленства выпрацоўвалі свой творчы почырк.
Аднак Сяргей Пятровіч выкладаў не толькі ў студыі, але і ў мастацкім вучылішчы, выступаў з лекцыямі перад іншымі педагогамі, а галоўнае, ездзіў па ўсёй Беларусі ў пошуках таленавітых дзяцей для школы-інтэрната па музыцы і выяўленчым мастацтве, маляваў сам. Многія вучні па прыкладзе Сяргея Пятровіча сталі вядомымі мастакамі, многія — педагогамі. Вольга Мікалаеўна, напрыклад, больш за 30 гадоў вучыць дзяцей малюнку і скульптуры, займаецца саломапляценнем. «Самае галоўнае ў ім — уседлівасць і цярпенне», — тлумачыць майстар.
Жыта яна вырошчвае сама, на ўласнай дачы. Жне і высушвае таксама сама, захоўвае ў кладоўцы Цэнтра творчасці «Вікторыя», каб потым...
Якія толькі цуды не нараджаліся ў таленавітых руках майстрыхі! Саламяныя капялюшыкі з кветачкамі і строгія мужчынскія капелюшы, калядныя зоркі, кветкі, птушкі, «павукі» і нават царэўна-лебедзь!
У стварэнні многіх узораў мастачцы дапамагаюць вучні — сённяшнія.
Пра былых Вольга Мікалаеўна можа расказваць доўга, бо сярод іх і архітэктары, і дызайнеры, і стылісты-візажысты, і мастацтвазнаўцы, і, вядома ж, выкладчыкі, якія кожнаму з вучняў перадаюць наказ настаўнікаў-папярэднікаў: «Умей заўважаць цікавае ў звычайным. Глядзі. Запамінай. Пішы. І свет вакол стане ярчэйшы і лепшы».
Ларыса Карасіна, г. Мінск
Шмат гора-бяды прынёс нам каранавірус. Не ведаю, ці засталіся людзі, у якіх хоць нехта з блізкіх ці проста знаёмых не перанёс гэтай «моднай» хваробы, не адпакутаваў…
І тут вось што здзіўляе: многія жывуць, як жылі, па-ранейшаму нічога не баяцца, не трымаюць дыстанцыю, не носяць масак. Ну добра, на вуліцы, але ж без іх, разам з хворымі, людзі заходзяць у паліклінікі (!), у аптэкі, у крамы, у аўтобусы-тралейбусы, дзе часам столькі народу...
У інтэрнэце доўгі час ролік «круціўся» — кароткі, але павучальны. Здымаліся ў ім, трэба разумець, два акцёры. Адзін іграў ролю міліцыянера, другі — безадказнага пасажыра.
Дык вось апошні як нічога ніякага збіраецца некуды ехаць, спускаецца ў метро, але там дарогу яму заступае чалавек у форме, строга пытае: «Чаму без маскі?» і... дубінкаю па спіне...
Цікава было назіраць за іншымі пасажырамі, што спускаліся следам. Яны, вядома ж, ва ўсе вочы глядзелі, многія спехам надзявалі маскі...
І ўсё гэта было б вельмі смешна, калі б не было так сумна. Некалі нашы продкі казалі: «Не сцёбнеш — не пацягне», «Што ўбіў, то ўехаў». Дык гэта ж пра асобных гультаяватых коней, не пра людзей... Ці пра іх таксама, бо іначай не зразумеюць?
Алена Салавей, г. Мінск
У апошнюю суботу вясны ў цэнтры Гродна ажывалі казкі, здзяйсняліся мары, уручаліся падарункі — віравала творчае жыццё, завяршаўся маштабны выставачны праект «Казкі і паданні майго краю».
На пляцоўцы каля Маладзёжнага цэнтра гродзенцы маглі бліжэй пазнаёміцца з казачнымі персанажамі, героямі беларускіх міфаў і легенд. Юныя мастакі вобласці стварылі іх у самых розных тэхніках, каб потым на два месяцы «пасяліць» гэтых каларытных істот у выставачнай зале Гродзенскага абласнога метадычнага цэнтра народнай творчасці, і кожны наведвальнік экспазіцыі (у тым ліку віртуальны) займеў магчымасць аддаць свой голас за экспанат, які найбольш спадабаўся. А ўрэшце ўсе галасы былі падлічаны, і кампетэнтнае журы вызначыла пераможцаў у трох намінацыях: «Жывапіс», «Графіка» і «Дэкаратыўна-прыкладное мастацтва». Зрэшты, ніводны ўдзельнік праекта ў гэты дзень не застаўся без дыплома і апладысментаў.
Керамічны цмок, лямцавыя зайцы-калядоўшчыкі, пластылінавая берагіня, вытканае Малочнае возера і казачны лес-маляванка — фантастычныя карціны і вобразы імгненна ўпрыгожылі гарадскі пейзаж і задалі патрэбны тон усёй урачыстасці.
А распачалося свята, вядома ж, з казкі, якую прадставілі народны лялечны тэатр з Міра Карэліцкага раёна і ўзорны калектыў «Смаргонская батлейка». Гледачы мелі магчымасць не толькі назіраць за маляўнічым дзействам, але і браць удзел у захапляльных майстар-класах па батлеечным мастацтве.
Сцэнічная пляцоўка казачнага свята для дзяцей і моладзі зіхацела талентамі. Адметнасцю імпрэзы стала першае ў Гродне выступленне перад жывой публікай найлепшых удзельнікаў інтэрнэт-конкурсу «#ТАЛЕНТЫ ДОМА», які для самародкаў з розных куткоў краіны ўжо двойчы арганізаваў абласны метадычны цэнтр.
У фінале праекта «Казкі і паданні майго краю» выступалі маладзёжныя творчыя калектывы, іграў Гродзенскі эстрадна-сімфанічны аркестр «Nota Band», захапляў пластычны спектакль «ІNSІDE» музычна-драматычнага тэатра «Гарадзенская надзея», дэфіліравалі красуні з тэатраў моды, забаўлялі мімы — і па-над усімі артыстамі ды гледачамі струменілася бясконцая энергія маладосці.
Ала Бялькевіч, рэдактар Гродзенскага абласнога метадычнага цэнтра народнай творчасці
З усіх куточкаў Беларусі.
Яе песні займаюць першыя радкі ў музычных чартах краіны, пастаянна гучаць на радыё і тэлебачанні.
