Вы тут

Знарок не прыдумаеш


Колы выстуквалі рытм. Дастаўшы скруткі і слоічкі, суседка па купэ карміла дзяцей. Зоя глядзела на яе і думала: «Вось і я замужам, і ў мяне, напэўна, хутка будуць дзеці». Хацелася пагаварыць, але з кім? Сяброўкі толькі фыркаюць: «Дурніца, спачатку замуж выйшла, а потым задумалася». Часам не парада патрэбна, а проста магчымасць выказацца.


pixabay.com

Сёння яна дазволіла сабе раскошу — квіток у купэйны вагон і новую сукенку. У Мінску перасадка, свабодныя пяць гадзін, і яна прайшлася па крамах. Замерла, убачыўшы льняную сукенку далікатна-жоўтага колеру з карункамі. Доўга стаяла ў прымерачнай перад люстэркам, купіць не вырашалася. «Ёсць жа шчаслівыя жанчыны, яны апранаюць такія сукенкі. У іх добрыя бацькі, мужы, а тут жыццё, як у вавёркі ў коле».

Спадзявалася, выйдзе замуж, і ўсё зменіцца. Хлопца абрала самастойнага, непітушчага, а на вяселлі ён набраўся. Усё пайшло не так. Свякроў плакала:

— Жабрачку бярэ...

Былая сяброўка жаніха ўчыніла скандал. Жаніх самазадаволена пахваліўся:

— Бачыш, як мяне любяць.

Затым моладзь пайшла да ракі, прыхапіўшы сумку з гарэлкай. П'яныя сталі скакаць з чыгуначнага моста ў ваду. На просьбу нявесты не рабіць гэтага малады гаркнуў:

— Хто ў доме гаспадар?

Зоя ўжо зразумела, што сямейнага раю не будзе.

Пяты дзень шумела вяселле. Нявеста запрасілася дадому: «Мама хварэе». Маці на вяселлі не было, паслала свацці грошы і палічыла доўг выкананым. Зою ўгаворвалі застацца і, не ўгаварыўшы, раніцай пасадзілі ў электрычку.

І вось яна прымярае сукенку. Прадаўшчыца стамілася чакаць, калі Зоя нагледзіцца, пахваліла:

— Вам вельмі пасуе.

І Зоя вырашыла: раз у жыцці магу купіць сабе такое!.. Затым ужо ў іншай краме купіла тры батоны каўбасы, у Магілёве такой днём з агнём не знойдзеш. І ў дваццаць хвілін восьмай зацягнула сумку ў купэ, зачапіўшы ў калідоры хлопца з заплечнікам. «Заяц», — падумала чамусьці яна, — з правадніцай дамовіўся». Уладкавалася на лаўку і, падціснуўшы ногі, пачала пракручваць у памяці, як прайшла ўрачыстасць.

Вяселле спраўлялі па патрабаванні свякрухі. Падораныя грошы тая забрала, каб разлічыцца з даўгамі, вельмі ж уся радня любіла пагуляць. Госці разглядалі нявесту, пілі, елі, спявалі, скакалі, лаяліся, цалаваліся. Чаму ўсё ідзе па коле?

Колы адстукалі яшчэ перагон. Жанчына з дзецьмі выйшла, у купэ зазірнуў хлопец з заплечнікам.

— Добры дзень, дазвольце пасядзець у купэ. Не хапіла квіткоў, папрасіў правадніцу ўзяць на свой страх і рызыку.

Зоя падумала: «Не памылілася, «заяц». І адказала:

— Калі ласка.

Разгаварыліся. Валодзя працаваў на заводзе, ехаў на выхадны да маці. Равеснік мужа, прыкмеціла Зоя, але погляд і гаворка іншыя. Зоя сказала, што едзе са свайго вяселля. Размова пайшла аб вяселлях, традыцыях, ролі сям'і.

Валодзя схадзіў за гарбатай і разгарнуў кулёк з цукеркамі.

— Частуйцеся.

Узяла адну — мяккі мармелад у шакаладзе. Валодзя расказваў пра сябе: працуе, вучыцца завочна, жыве ў інтэрнаце. Зоя так захапілася размовай, і цукеркі былі такімі смачнымі, што яна не заўважыла, як з'ела ўсе.

— Прабачце, — ледзь не заплакала ад прыкрасці.

— Нічога, у мяне яшчэ ёсць, — Валодзя палез у заплечнік.

— Не-не, — спалохана запратэставала Зоя, — мне і так няёмка.

— Я іх заўсёды маме купляю, сама пачастуецца, суседак пачастуе, — усміхнуўся Валодзя.

За акном сцямнела, мільгалі чорныя сілуэты дрэў. Зою сустракала маці, Валодзя нёс Зоіну сумку.

— Валодзя, Марыя Паўлаўна, — прадставіла іх Зоя.

Мяркуючы, што гэта госць з вяселля, Марыя Паўлаўна спытала:

— Як даехалі? Куды накіроўваецеся?

Аказалася, маці Валодзі жыве пад Магілёвам, ад іх прыпынку яму трэба ісці пяць кіламетраў.

— Уначы! — жахнулася Марыя Паўлаўна. — Пераначуйце ў нас, а раніцай пойдзеце.

— Згодны, — сказаў Валодзя. — Толькі з умовай: заўтра Зоя паедзе са мной да маіх бацькоў.

Ніхто не зразумеў, што гэта азначае. Палічылі за жарт. Валодзю і айчыму паслалі ў пакоі, Марыі Паўлаўне з Зояй — у пярэдняй.

Раніцай Зоя прачнулася ад паху кветак: каля галавы стаяў букет, у двары хтосьці калоў дровы, а ў пакоі маці спрачалася з айчымам.

— Вы каго прывялі?

— Гэта радня жаніха.

— Ветлівая радня, — з'едліва казаў айчым, — нават па кветкі на луг збегаў. Чаго Зойка там не засталася? Няхай каціцца да мужа.

Зоя апранулася і выйшла да ўмывальніка.

— Добрай раніцы, — усміхнуўшыся, сказаў Валодзя.

— Зараз пойдзем чай піць, — прапанавала Зоя. Ёй было няёмка, што ў хаце сварка.

— У мяне лепшая прапанова. Мама ўжо бліноў напякла і карову падаіла. Яна будзе рада, ісці ўсяго сорак пяць хвілін. Пойдзем?

— Хадзем, — нечакана для сябе адказала Зоя.

 

Яна адчула бязмежны давер да хлопца, які ўсё разумеў. Вярнулася ў дом, надзела новую сукенку. Валодзя тым часам развітваўся, дзякаваў за начлег, паціскаў айчыму руку.

Валодзіна маці сапраўды ўзрадавалася.

— Я з'ела вашыя цукеркі, — прызналася Зоя, — прабачце.

Маці ўсміхнулася.

— Я не ем салодкага. Ну, можа, адну паспрабую, усё суседкам раздаю. Еш на здароўе.

Зоі было лёгка і проста ў гэтых людзей.


Развод заняў няшмат часу. Муж злаваўся, пагражаў, нават з сябрамі прыязджаў на разборкі.

Зоя і Валодзя выгадавалі траіх дзяцей і на гэты дзень шчаслівыя ў шлюбе.

— Часам трэба выскачыць з кола, у якім бяжыш, — сказала Зоя, дзелячыся са мной сваёй гісторыяй. — Страшна падумаць — калі б ён не зайшоў у маё купэ, дзе і з кім я цяпер жыла? Знарок не прыдумаеш: трэба было выйсці замуж, каб на шляху з вяселля сустрэць свой лёс...

Валянціна БЫСТРЫМОВІЧ

Выбар рэдакцыі

Грамадства

На Гомельшчыне актыўна развіваюць валанцёрскі рух

На Гомельшчыне актыўна развіваюць валанцёрскі рух

Форма сацыяльнай актыўнасці падлеткаў.

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».