Нататкі шматдзетнага таткі

Збіраемся ўсёй сям'ёй на выхад: трое дзяцей ужо апрануліся і выйшлі да ліфта, двое яшчэ ў працэсе. Выглядваю з тамбура на лесвічную клетку і бачу, што дзверы ліфта адчынены (дзеці, як звычайна, трымаюць ліфт, хоць я ім тысячу разоў казаў так не рабіць: потым суседзі скардзяцца).

Крычу ім з тамбура:

— Дзеці, не трымайце ліфт!

— Нуль рэакцыі.

Паўтараю, але ўжо гучней, высунуўшы галаву з тамбура:

— Ану, хутка выйшлі ўсе з ліфта!

Чую: дзверы ліфта зачыніліся, і ён паехаў.

Старэйшая дачка:

— Між іншым гэта не мы трымалі ліфт.

— Як гэта не вы? А хто?

— Гэта сусед, дзядзька Міша. Ён зайшоў у ліфт і спытаў: «Вас пачакаць?». Мы сказалі «Так». 

І тут ты: «Ану хутка выйшлі з ліфта!». Ён наогул быў у шоку і адразу з'ехаў.

Так, менавіта варыянт з дзядзькам Мішам я і не прадугледзеў... Пры сустрэчы трэба будзе абавязкова папрасіць у яго прабачэння: нядобра атрымалася. Але калі ва ўсім шукаць пазітыў, то хоць кагосьці я навучыў не трымаць ліфт.

P.S. Праўда, я ўсё ж такі быў бы рады, каб гэта быў не дзядзька Міша.

Учора ўвечары лёг спаць, выключыў святло, не паспеў праваліцца ў сон, як чую: дзверы ў спальню ціхенька адкрываюцца, і на дыбачках уваходзяць дзеці, прычым малодшая ўзначальвае працэсію (я ж узмоцнена раблю выгляд, што сплю — навошта мне лішнія праблемы?).

Карацей, заходзяць яны ў пакой, і малодшая шэптам кажа тым, што ішлі за ёй: «Цішэй, тата спіць!». І ў гэты момант я — нечакана для сябе самога — моцна чхаю, і дзяцей выбухной хваляй літаральна выносіць за дзверы, а я, вядома, адразу ж «прачынаюся» і пачынаю рагатаць. 

Прычым смяюся не толькі з-за самой сітуацыі, але яшчэ і таму, што мне ўспомніўся мой любімы мультфільм «Востраў скарбаў» і сцэнка з піратам Білі Бонсам, які чхае, і катом, які ляціць за дзверы. Вельмі ўжо мне падабалася гэтая сцэна. І вось цяпер аказваецца, што такое бывае не толькі ў мультфільмах і не толькі з піратамі.

P.S. Зрэшты, чаго здзіўляцца, калі я жыву пад адным дахам з пяццю піратамі? Нават кошка, і тая ёсць. Карацей, усё, як у Білі Бонса, уключаючы насмарк.

Узяў сёння на рабоце выхадны з нагоды дня нараджэння. Дзеці, даведаўшыся, што я не іду на работу, зладзілі бунт на караблі і сказалі, што тады яны таксама не пойдуць у школу (пайшоў толькі сын, бо яму ў ліцэі прасцей выжыць, чым дома).

Раніцай малодшыя прынеслі мне віншавальныя паштоўкі ўласнай работы. Вера напісала загадкава: «Тата, я хачу, каб гэты дзень ты запомніў на ўсё жыццё!»

Я, шчыра кажучы, унутрана скалануўся ад такога пажадання, бо не люблю нічога запамінаць на ўсё жыццё. Цяпер буду ўвесь дзень чакаць падвоху — адчуваю: сюрпрыз мяне дагоніць у самым канцы дня (як вядома, для больш эфектыўнага запамінання ахвяра павінна дайсці да патрэбнай кандыцыі).

P.S. Мабыць, у мэтах самазахавання варта было ўсё-такі пайсці на работу: там дні праходзяць, хоць і руцінна, затое спакойна і прадказальна. І нічога не трэба запамінаць, тым больш на ўсё жыццё.

Прэв’ю: pixabay.com