Леў Талстой напісаў, што ўсе шчаслівыя сем'і шчаслівыя аднолькава. Святлана з ім не згодная, катэгарычна. Яна лічыць, што гісторыя кожнай шчаслівай сям'і ўнікальная, асаблівая і для шчасця трэба, каб лёс у нейкі момант паставіўся з лагодай, каб менавіта гэтыя два чалавекі сышліся-сустрэліся на скрыжаваннях жыццёвых дарог, нават калі нарадзіліся і выраслі за многія тысячы кіламетраў.
Ну вось як яны, Святлана і Рахім... У невялікім узбекскім гарадку, каля самага Самарканда, нарадзіўся хлопчык. У яго бацькі было чатыры сыны і чатыры дачкі. Паводле тамтэйшага звычаю, бацька ўзводзіць дамы для кожнага з сыноў. Бацька Рахіма з дапамогай сыноў пабудаваў чатыры дамы. Браты неўзабаве справілі наваселлі, прывялі жонак, а Рахімаў дом са светлай тэрасай і вялікім вінаграднікам стаяў без гаспадара...
Пасля заканчэння школы і сельскагаспадарчага тэхнікума Рахіма Намазава прызвалі ў армію. Служыць трапіў пад Пружаны. А Святлана нарадзілася, жыла, вучылася, працавала ва ўкраінскім Луцку. А потым сяброўка, якая пераехала ў Пружаны, пачала агітаваць да сябе. Яна і не думала спачатку, але па маладосці захацелася перамены месца, цікава было, як той казаў, на людзей паглядзець, сябе паказаць. Думала, часова тут пажыве, агледзіцца, калі што — дадому недалёка. Уладкавалася на работу, далі інтэрнат. І на нейкай жа сцяжыне шляхі перасекліся з маладым прыгожым хлопцам у вайсковай форме. Ну, і закруцілася каханне.
Дачакаліся яго дэмабілізацыі, згулялі вяселле, уладкаваліся жывёлаводамі ў вёсцы за дваццаць кіламетраў ад райцэнтра. Атрымалі спачатку пакой у інтэрнаце, потым кватэру. Калі нарадзілася другое дзіцятка, родныя Рахіма сталі настойліва нагадваць пра яго пусты дом са светлай тэрасай і вялікім вінаграднікам, які ўжо дае важкія празрыстыя гронкі, а з іх выходзіць духмянае віно. І гаспадар стаў збірацца ў дарогу. Было гэта праз некалькі гадоў пасля распаду Саюза. Заказалі кантэйнер, усе хатнія пажыткі вагой у тры тоны адправілі чыгункай у Самарканд. Рахім паехаў раней, каб падрыхтаваць усё да прыезду жонкі з дзецьмі. Святлана хоць маркоцілася крышку, што надта далёка давядзецца жыць ад родных мясцін, але ж за любімым мужам гатовая была на край свету. І калі ўжо, можна сказаць, былі запакаваны чамаданы, ёй раптам становіцца дрэнна, прыязджае хуткая дапамога, маладую жанчыну тэрмінова шпіталізуюць. Праблема аказалася настолькі сур'езнай, што лячэнне і рэабілітацыя занялі некалькі месяцаў. Ён жа не мог там сядзець месяцы літаральна ў няведанні, тады ж не было цяперашніх сродкаў сувязі. Адным словам, махнуў рукой на той кантэйнер з пажыткамі, зачыніў дом са светлай тэрасай і купіў білет на самалёт да Масквы. За суткі дабраўся да Пружан, прыляцеў у бальніцу, абняў жонку і сказаў, што нікуды больш не паедзе.
Тады абое яны рашылі, што гэта лёс і няма чаго яго больш выпрабоўваць. Сталі працаваць, з'явілася трэцяе дзіця, адбудавалі дом, жыццё паступова наладзілася.
...Мы сядзелі з Рахімам і Святланай у іх утульнай кухні, пілі гарбату, Святлана Іванаўна расказвала іх сямейную гісторыю. Рахім, як і належыць мужчыну, не засяроджваўся на падрабязнасцях, мог хіба ўдакладніць які факт ці дату. А яна глядзела на мужа з замілаваннем, было відаць, што ганарыцца ім: «А ведаеце, як яго старастам вёскі абралі? Аднойчы канфуз здарыўся на мясцовых выбарах. Яго па нашай вёсцы выбіралі ў сельскі Савет. Прыйшла бабулька з іншай вёскі, атрымала бюлетэнь і спытала, дзе тут паставіць адзнаку, каб прагаласаваць за Рахіма. Ёй сталі тлумачыць, што ад іх населенага пункта вылучаны іншы дэпутат. Але выбаршчыца стаяла на сваім і абуралася: «Я прыйшла галасаваць за Рахіма!». Яго ж ва ўсёй акрузе ведаюць. Хоць па спецыяльнасці заатэхнік, а не ветэрынар, заўсёды адгукаецца, калі ў каго прыхварэе жывёліна». І не даводзіцца здзіўляцца, што жыхары беларускай вёскі абралі ўзбека Рахіма сваім старастам. А яна і ў гэтай рабоце яму першая памочніца. І грошы сабраць, і людзей абысці з якой інфармацыяй. Аднойчы падбухторыла ўдзельніц мясцовай самадзейнасці, запрэглі каня ды паехалі на Каляды віншаваць жыхароў маленькай суседняй вёскі: «Ой, як яны былі рады, запрашалі ў хату, прасілі прыязджаць яшчэ», — згадвае Святлана.
— Дзеці выраслі, атрымалі адукацыю, працуюць, ёсць ужо і ўнукі. Працуем, дапамагаем ім, як і ўсе бацькі, радуемся, калі прыязджаюць. Што для шчасця трэба?.. — задумваецца гаспадыня дома. — Павага, узаемаразуменне, дакладна не грошы, вялікае багацце. Трэба, каб дадому ішоў і адчуваў не напружанасць, а цяпло, спакой, што не давядзецца апраўдвацца, калі нешта не паспеў альбо зрабіў не так. Я часам думаю: а што было б, каб мы не сустрэліся тады ў Пружанах? Але ж не, так не магло быць, бо лёс.
Святлана ЯСКЕВІЧ
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
Васілеўскія такія: на Зямлі і ў космасе ліхія!
