Новы год і Каляды — святы, якія прынята адзначаць дома, у коле родных і блізкіх. Але жыццё не замірае нават у самую чароўную ноч у годзе, і ёсць людзі, якія працуюць гэтымі днямі. Таксісты, дарэчы, часам вельмі нават задаволены работай у навагоднюю ноч. Не сакрэт, што ў святочныя дні тарыфы на перавозку ў таксі значна павышаюцца. З'яўляецца выдатная магчымасць зарабіць больш. Але грошы — не адзінае, што хвалюе людзей гэтай прафесіі.
Незвычайная сям'я таксістаў Наталлі і Паўла расказала аб асаблівасцях жыцця прадстаўнікоў такой прафесіі, пра тое, як ставяцца беларусы да таксістаў-жанчын, а таксама пра тое, якія святы яны лічаць не выгаднымі, а любімымі.
Наталля: Я вырасла ва Украіне. Закахалася ў беларуса і паехала за ім. Мы з мужам аселі ў Гродне. Гэты горад не такі вялікі і яркі, як Кіеў, але затое ён утульны і зялёны. Там, у Гродне, я нарадзіла сваю цудоўную дачку. Працавала тады ў розных месцах, займалася PR, нават, была экскурсаводам... Але праз некалькі гадоў сумеснага жыцця мы з мужам зразумелі, што нам далей не па дарозе. Развіталіся, і неўзабаве я прыняла рашэнне прыехаць у Мінск. Гэта было няпроста, бо ў выніку я засталася ў чужой краіне з дзіцем на руках. Мне здавалася, што ў сталіцы работы больш, і я хутка знайду сябе ў гэтым горадзе. Але Мінск не песціў мяне спачатку. За фасадамі вакансій хавалася не зусім прыдатная работа для маці-адзіночкі. Мне патрэбны быў графік, які б дазваляў вазіць дзіця ў садок, і пры гэтым заробак на арэнднае жыллё, садок і харчаванне... Аказалася, гэта практычна немагчыма. Я амаль страціла надзею, як раптам знаёмыя прапанавалі паспрабаваць сябе ў таксі. І я адважылася, бо ў мяне якраз былі правы кіроўцы і патрэбны досвед.
Павел: Я ўжо працаваў у таксі некалькі гадоў. Звычайна мае калегі — мужчынская кампанія. І вось да нас прыйшла Наталля. Было зразумела, што яна прыйшла ў таксі вымушана. Выглядала крыху разгубленай. Мяне папрасілі дапамагчы дзяўчыне асвоіцца ў горадзе, расказаць ёй аб тонкасцях работы ў таксі. Так я стаў яе настаўнікам. Для Наталлі работа ў таксі была проста выратаваннем, таму што графік вольны — завозіць і забіраць малую з дзіцячага садка магчымасць ёсць, на бальнічныя, якія з дзецьмі здараюцца часта, адпускаюць свабодна, ну і зарплата здзельная. Гэта значыць, скончыліся грошы — выехаў, папрацаваў, і ўжо нешта ёсць у кішэні. Але ж калі хочаш арэндаваць жыллё, плаціць за дзіцячы садок і нешта есці, трэба працаваць і па 16 гадзін. Гэта вельмі цяжка, таму ў таксі так мала жанчын.
Павел: Насамрэч таксісты не увесь час за рулём. У нашай службы ёсць база, дзе кіроўцы сустракаюцца і могуць разам выпіць кавы. Ёсць і чаты, дзе можам паміж сабой размаўляць. Мая задача была дапамагчы Наталлі засвоіць адмысловую праграму для таксістаў, навучыць хутчэй арыентавацца ў горадзе. Яна схоплівала ўсё адразу і гэтым выклікала не проста цікаўнасць, а захапленне! Зрэшты, мне захацелася з ёй сябраваць, бо побач з гэтым чалавекам было ўтульна.
Наталля: Павел быў не проста настаўнікам, а паціху стаў праяўляць нейкі бацькоўскі клопат. Было відаць, што яму гэта вельмі падабаецца. І ён нічога лепшага не прыдумаў, як... паспрабаваць уладкаваць маё асабістае жыццё. Стаў нават сватаць сваіх сяброў, якія былі таксістамі (смяецца). Ён, вядома, пытаўся ў мяне дазволу перад тым, як даць мой нумар тэлефона каму-небудзь, а я пагаджалася, бо такім чынам разлічвала знайсці больш сяброў, якія дапамогуць у цяжкую хвіліну на дарозе. А Павел ніяк не мог здагадацца, чаму я не адказваю на іх заляцанні. Прыйшлося даць зразумець майму настаўніку, што я не шукаю адносін, бо мне вельмі падабаўся ён сам.
Павел: Цяжка сказаць, як, але мужчыны адчуваюць сімпатыю дзяўчыны. Па ўсмешцы, вачах... Я адважыўся. Гэта ж было на запраўцы, так?
Наталля: Так. Побач з запраўкай звычайна ёсць стаянка. Там вырашылі разам выпіць кавы, пабалбатаць... Памятаю, сядзелі ў Пашы ў аўто, калі да яго прыйшоў заказ і яму хутка трэба было ехаць. Ён пацягнуўся да мяне, каб пацалаваць... На шок і няёмкасць пасля пацалунка не было часу, бо Паўла дзесьці чакаў кліент, а я адразу выйшла з машыны.
Павел: Мы спачатку хавалі нашы адносіны, каб не бянтэжыць калег. Але потым не было сэнсу, усе разумелі, што нашы частыя сустрэчы — гэта ўжо не пра сяброўства.
Наталля: Нягледзячы на тое, што мы ўвесь час на сувязі, мне не хапае стасункаў з мужам. Па сутнасці, мы сустракаемся ўжо амаль перад сном. Мозг разумее, што з раніцы трэба ўстаць крыху раней і паспець да гарадскога часу пік, таму вельмі трэба легчы спаць. Але з іншага боку, хочацца хоць бы пару гадзін пабыць разам з мужам, зазірнуць у вочы, пагаварыць ці проста фільм паглядзець... Вельмі не хапае часу, каб проста быць разам.
Павел: Але я ўжо прывык, што мая жонка працуе нароўні са мной. Таму і не даводзіцца чакаць цёплай хатняй вячэры. Мы разам увечары едзем у краму, выбіраем паўфабрыкаты ці тое, што можна вельмі хутка прыгатаваць і з'есці. Мы можам выехаць у 7-8 раніцы і вярнуцца дадому ў 10-11 вечара. Наталля часам можа з'ехаць крыху раней, калі ёсць неабходнасць дапамагчы дачцэ. Аднак мы абодва ведаем, што можам з'ехаць у любы час, каб пабыць
побач.
Наталля: Так... Але выбар часцей за ўсё падае на рашэнне падзарабіць. І паколькі мы калегі, то разумеем адно аднаго. Гэта значыць, ад мяне Павел не чуе папроку ў тым, што ён затрымаўся на рабоце ці што ён выйшаў на работу ў выхадныя. Бо я ведаю, што ў гэтыя дні мы заробім больш. Таму часцей за руль садзімся абое. Так трэба, каб пражыць.
Павел: У мяне надзейны тыл. Калі чакаецца далёкая паездка, я не хвалююся, бо ведаю, што Наташа прыедзе да мяне. Памятаю, вёз кампанію за горад у катэдж. У машыне «запаскі» не было, бо багажнік спатрэбіўся для прадуктаў кліентаў. Ад'ехалі кіламетраў дзевяць ад горада, і раптам шына лопнула.
Наталля: Мне ж пару слоў дастаткова, каб зразумець праблему, з якой ён сутыкнуўся. Пакуль хлопцам, якія сядзелі ў машыне ў Паўла, выклікалі іншае таксі, я паехала ў месца, дзе ён пакінуў запасное кола, і прывезла яго яму за горад.
Павел: У Наталлі не лопаюцца колы, у яе заканчваецца бензін!
Наталля: І Павел ніколі мяне ў гэтым не папракнуў. Заўсёды прыедзе на дапамогу. Толькі пахіхікае.
Наталля: Звычайна да мяне пасажыры ставяцца вельмі добразычліва. Я акуратна ваджу аўтамабіль, і таму мной задаволены. Але ў таксі ёсць паслуга «цвярозы кіроўца», і вось там усякае бывае. Часам вельмі крыўднае. Не вельмі любяць мужчыны пускаць за руль свайго аўто жанчыну. Памятаю, у Раўбічах пад Новы год заказалі «цвярозага кіроўцу».
Ніхто з нашых туды не хацеў ехаць: зіма, складаная дарога... А кліент проста маліў дыспетчара дапамагчы, гатовы быў чакаць 40 хвілін. Гэта вельмі доўга, бо звычайна кіроўца прыязджае на працягу 10 хвілін. У выніку я пагадзілася на сваю галаву. Прыязджаю, а там трое падпітых мужчын каля «джыпа» стаяць. Вясёлыя такія. Я выйшла са сваёй машыны, прадставілася, і тут кліент кажа: маўляў, не пушчу «бабу» за руль. Я так злавалася... Памятаю, строга, амаль з пагрозай сказала, што выбару ў іх няма, бо ехала да іх 30 кіламетраў і назад проста не паеду. Селі ўсё ж. Усю дарогу ехалі моўчкі. Я была вельмі акуратная, каб не раздражняць пасажыраў. У выніку давезла іх на месца. Заказчык потым усё ж папрасіў прабачэння і падзякаваў, ну і заплаціў добра.
Павел: Вядома, стаўленне рознае бывае, залежыць ад кліента. Але ўсё ж дзяўчат у нас любяць! Мне, напрыклад, ніхто дарагіх шчанюкоў не дарыў.
Наталля (смяецца): Так, і сапраўды. Памятаю, падвозіла кліента, а ён у руках мопсіка трымаў. Такога прыгожага — проста цуд! Зрэшты, кліент, бачачы маё непрыхаванае захапленне, даў патрымаць яго. Мопсік сядзеў у мяне ўсю дарогу на каленях, такі міленькі, такі ціхенькі, як зайчык. І ўсё спрабаваў лізнуць. Клічка шчанюка была Боцман. І калі прыйшоў час вяртаць, я вельмі расстроілася, кажу: можа, аддадзіце мне сабаку? Кліент пасмяяўся, вядома, але ў выніку даў грошы на тое, каб я набыла сабе шчанюка. Што я і зрабіла. Цяпер у нас жыве цудоўны французскі бульдог Бруна.
Павел: Звычайна на Новы год мы працуем. Але бой курантаў слухаем разам са сваімі дзецьмі. Аднак мне больш падабаюцца Каляды. Я палюбіў гэтае свята, калі паехаў да Наталлі ва Украіну. Раство мы святкавалі ў хроснага жонкі. Там адчувалася столькі любові, цяпла і гасціннасці. Быў цудоўны калядны абед: перапёлкі, смачнае віно. За сталом весела жартавалі, расказвалі добрыя сямейныя гісторыі... У мяне засталіся з таго дня вельмі прыемныя ўспаміны, якія грэюць да гэтага часу. Думаю, справа была ў атмасферы любові, якая панавала ў тым доме.
Наталля: Так. Справа была ў людзях. Насамрэч не важна, дзе адзначаць свята, важна, каб побач былі блізкія, якіх ты любіш.
Павел: Новы год — таксама добрае свята, але звычайна мы працуем.
Наталля: Мы ж дамовіліся, што гэты Новы год адсвяткуем, як усе?
Павел: Так, сапраўды! Але хто ж будзе вазіць па горадзе Дзядоў Марозаў ці мужчын у касцюме Снягуркі?
Наталля. Ну, можа, на пару гадзін выедзем з раніцы 31 снежня... Дапаможам закупіцца мінчанам!
Павел. Так, пару гадзін папрацуем. Але максімум да трох дня! Вось ужо гэтая спакуса грашыма...
Наталля ТАЛІВІНСКАЯ
Набор на бюджэтныя месцы павялічыцца.
Колькі ж каштуе гэты важны кампанент здаровага рацыёну зараз?
Не выявіць ні секунды абыякавасці.
