Што наткалася – прапраўнучцы дасталася

У Курганскім абласным краязнаўчым музеі працавала выстава з сямейных рэліквій, якія зберагае Людміла Урванцава – кіраўніца Нацыянальнага культурнага цэнтра беларусаў Зауралля “Батькавщина”, сёлетняя юбілярка

Не сакрэт: менавіта жанчыны ў нашым свеце найбольш паважліва ставяцца да народных, сямейных традыцый. Праз іх сэрцы, розумы ды працу рук перадаецца наступнікам своеасаблівы “культурны код”, і лёс Людмілы Рыгораўны – таму пацвярджэннем. Наша рэдакцыя даўно з ёй у творчай супрацы, але ж ведаем пра яе няшмат. Рыхтуючы тэкст, я знайшоў “базавую” інфармацыю… на сайце Упраўлення МУС Расіі па Курганскай вобласці. Наша супляменніца ўваходзіць “в Общественный совет при УМВД созыва 2019–2022 гг.”. І сёлета ў кіраўніцы “Батькавщины” – юбілей: нарадзілася 21 снежня 1952-га. У спадарыні Людмілы шмат грамадскіх абавязкаў: кіруе беларускай суполкай (якой сёлета будзе 20 гадоў!), уваходзіць у суполку “Союз-интеграция братских народов” (Цюмень), сябар праўлення ФНКА Беларусы Расіі, сябар Каардынацыйнага савета па абароне правоў спажыўцоў пры Урадзе Курганскай вобласці ды міжведамаснай Камісіі па пытаннях садзеяння развіццю спажывецкага рынка вобласці. А яшчэ – сябар прэзідыума савета Асамблеі народаў Зауралля.

У 1973-м супляменніца наша закончыла Іркуцкі дзяржпедінстытут: індустрыяльна-педадагічны факультэт. Працаваць пачала з 17 гадоў – з 1969-га: майстам вытворчага навучання і майстрам АТК. У 1973-96-х была інжынерам-тэхнолагам на Курганскім машынабудаўнічым заводзе, і потым два гады там жа – намесніцай дырэктара па агульных пытаннях. Досвед упраўленчай працы ў Людмілы Рыгораўны вялікі. У 1998 – 2003 гадах была выканаўчым дырэктарам “Курганскага саюза спажыўцоў”, і яшчэ па 2014-ы працавала ў “Прававым цэнтры абароны спажыўцоў”. Адзначана ўдзячнымі пісьмамі – як Адміністрацыі горада й вобласці, так і Мінкультуры Беларусі, ганаровымі граматамі Губернатара Курганскай вобласці ды Пасла Беларусі ў Расіі Ігара Петрышэнкі.

Цяпер – пра выставу “Что наткалось, то и в приданое досталось”, якая працавала ў фае абласнога Краязнаўчага музея. Экспанаваліся на ёй самаробныя карункі, ручнікі, падзоры, абрусы ды іншыя рэчы, што ўпрыгожваюць побыт. Гэта, патлумачыла ў пісьме ў рэдакцыю Людміла Урванцава, прыданае ад Таццяны Мікітаўны Старавойтавай, якое перайшло ёй у спадчыну. Людміла – прапраўнучка майстрыхі, захавальніца родавых скарбаў. З-за каронавірусных абмежаванняў не так шырока ўсё прайшло, як задумвалася. Ды ў інтэрнэце можна паглядзець выставу ў анлайн-фармаце. Здымкі, відэа з прэзентацыі, на якой хораша выступілі сямейны дуэт Лушнікавых і ансамбль беларускай песні “Журавушка”.

Вось што згадвала пра сямейныя рарытэты мама Людмілы Урванцавай – Валянціна Мікітаўна Сініцына: “З яркіх успамінаў майго дзяцінства – паездкі да маёй прабабулі. Яна расказвала пра сваю маму (Таццяну Мікітаўну Старавойтаву), пра дзеда Данілу: нарадзіўся ён, памятаю, у1899-м у Гомелі. Сям’я тады жыла ў вёсцы Гродзенскай вобласці: ці то Бельскае, ці то Бяляўскае… Жылі мае родзічы ў хаце з бярвёнаў, з земляной падлогай, печкай. На ёй мне можна было пакачацца, і ў ёй прабабуля гатавала вельмі смачныя бліны і бульбяное пюрэ са скваркамі. Драўляныя лаўкі ў хаце памятаю, вокны з аканіцамі... Яшчэ помніцца, што ў кожным пакоі ў хаце ў кутах іконы віселі, кожную атачаў незвычайна прыгожы вышываны ручнік. Вышывала тыя ручнікі сама прабабуля. Калісьці, мне расказалі, у кожнай сям’і беларусаў быў не адзін такі ручнік, і з імі былі звязаныя розныя традыцыі. Але паколькі захавалася іх не вельмі шмат, то мы з мамай узялі некаторыя вырабы ва ўсіх родзічаў. Яны ўсе з Беларусі, з часам страцілі выгляд, але дакладна ведаю: яны ўсе беларускія”.

Дзякуй за памяць пра сваю гістарычную Бацькаўшчыну, за зберажэнне рэліквій ад беларускага свайго роду, а таксама за 20-гадовую дзейнасць “Батькавщины”, шаноўная Людміла Рыгораўна!

Іван Яцкавец

Нумар у фармаце PDF