Сёлета ў ліпені будзе адзначацца 220-годдзе з дня нараджэння Ігната Дамейкі — навукоўца, рэфарматара, сябра таварыства філаматаў, удзельніка паўстання 1830—1831 гадоў… У гонар гэтай даты краязнаўцы пасадзілі дубкі.
Восенню 1823 года Ігнат Дамейка быў высланы пад нагляд паліцыі ў вёску Жыбартоўшчына каля Дзятлава. Яму было забаронена паступаць на дзяржаўную службу і займацца грамадскай дзейнасцю. Тым не менш, на дзядзькавай сядзібе Ігнат Дамейка пачаў праводзіць доследы па вырошчванні жывёлы, вёў актыўную перапіску з сябрамі.
Цяпер зямля Жыбартоўшчыны належыць прадпрымальніку Канстанціну Шуляку. Ён таксама браў удзел у пасадцы дубкоў... Як і супрацоўнікі Дзятлаўскага краязнаўчага музея Алена Абрамчык, Вольга Цюшляева, краязнаўцы Валерый Петрыкевіч і Анатоль Альшэўскі. А ініцыятарам акцыі стаў Зміцер Юркевіч з Мінска, які займаецца вывучэннем жыцця і дзейнасці славутага земляка. У хуткім часе дубы ў гонар Дамейкі будуць пасаджаны і ў іншых мясцінах Гродзеншчыны.
Сяргей ЧЫГРЫН
Фота аўтара
Як ёсць, так ёсць: менавіта ўвесну найбольш адчуваюцца страты дарагіх нам людзей, успамінаюцца іх твары і ўчынкі, перад вачыма праплывае перажытае — нават вельмі-вельмі даўно.
...Тады на дварэ была зіма. Я, малая і цяжка хворая, ляжала на ложку і не зусім разумела, чаму ў нашу хату сышліся гэтыя сумныя людзі, навошта нехта збіраецца запальваць свечку, чаму заплаканай матулі ўсе кажуць: «Ну што тут зробіш? Бог даў — бог узяў»?.. І раптам аднекуль рашучы голас: «Рана аддаяце... Яе ў бальніцу трэба! Чуеце? Мігам!»
Гэтак жа мігам мяняецца твар у мамы. Яна пачынае тупаць па хаце, укручваць мяне ў нейкія посцілкі-апраткі — выносіць на санкі.
З маім старэйшым братам-падлеткам яны цягнуць іх (і мяне) за два кіламетры да цэнтра брыгады, дзе не тое дзяжурны конюх, не тое вартаўнік выганяе ім найлепшага каня, аддае брату лейцы, і мы за дзесяць вёрстаў па лютым марозе імчым да бальніцы.
...На момант нашага прыезду галоўнага ўрача Варвары Іванаўны Кулікоўскай на месцы не аказалася, аднак з'явілася яна вельмі хутка: агледзела мяне, паставіла дыягназ (менінгіт), прызначыла лячэнне. На шчасце, у бальніцы знайшліся лекі, і я паступова стала папраўляцца. Да жыцця мяне вярнула менавіта Варвара Іванаўна. Яна, як потым расказвалі, хварэла за кожнага са сваіх пацыентаў!
Яшчэ казалі, што паходжаннем была з дваран і шчырых вернікаў, што захаплялася лоўляй рыбы...
Жыла, карацей, служыла людзям, і таму пасля смерці пакінула не толькі магілу ды невялічкі помнік, — пакінула добрую памяць у сэрцах людзей.
Ніна БУРКО
Бярэзінскі раён
Гэты — 2022-і — год юбілеяў нашых славутых песняроў Янкі Купалы і Якуба Коласа. Менавіта ім, паэтам-праметэям, была прысвечана сустрэча ў Жырмунскім Цэнтры культуры і вольнага часу.
Гасцямі на ёй сталі старшакласнікі мясцовай школы, якія змаглі яшчэ раз акунуцца ў творчасць класікаў, паразважаць. У выкананні Карыны Зінчанкі і Ксеніі Клябан прагучалі вершы, урыўкі з паэм, Вікторыя Кашкевіч прачытала свой верш, прысвечаны 140-годдзю з дня нараджэння славутых пісьменнікаў, у творчасці якіх раскрыўся нацыянальны характар, выявілася незвычайная сіла беларускага слова. Напісанае сапраўды застаецца...
Зарына ВАСКЮЕВІЧ, бібліятэкар
г. п. Воранава
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
Васілеўскія такія: на Зямлі і ў космасе ліхія!
