Ёсць у мяне блізкая прыяцелька — ну вельмі цікавая жанчына! Вулкан! Энергетычны донар! Да яе, здараецца, ледзьве прыпаўзеш — стомлены, не здольны ні на што. Ну як той тэлефон без зарадкі. А побач пасядзіш, пагутарыш, гарбаты пап'еш і глядзіш — нібы другое дыханне адкрылася: зноў бадзёранькі, дужы — горы можаш звярнуць!
Што цікава, гэтая вось энергія ўплывае не толькі на людзей. Многія запрашаюць Ганну да сябе на лецішчы, на гароды. Кажуць, яна там проста паміж градак паходзіць — «рукамі памахае, спадніцай патрасе», і ніякіх угнаенняў ды палі́ваў не трэба: гародніна — як на дражджах расце!
У самой жа Ганны лецішча няма — пакуль... Мусіць, таму гадоў колькі назад яна пад балконам кветнік разбіла. Насадзіла ўсяго, насеяла — нешта квітнее ды зелянее там з ранняй вясны і да маразоў! Людзі ходзяць, любуюцца, а хто-ніхто нават прыклад бярэ.
— От каб і ў нас хто кветак насадзіў... Толькі не жоўтых, — памарыў неяк Сцяпанавіч, адзінокі мужчына з суседняга пад'езда.
А Ганне ж гэта як слова мовіць. Галоўнае — першы раз ускапаць.А там, глядзіш, нешта і зацвіло! Прыемна паглядзець, прыемна пасядзець на лавачцы: пагутарыць з суседкамі, павітацца з тым жа Сцяпанавічам. Ён, дарэчы, вельмі цікавы чалавек! Музыкант у мінулым...
— І ці не жаніх твой? — падколваюць Аню бабулі з лавачкі.
Тая — без роздуму і на поўным сур'ёзе:
— Ведаеце, замуж пакуль не кліча, але ж падарункі робіць...
Сказанула так і як быццам забылася, а плётка між тым птушкай абляцела двор, і, шчыра кажучы, вельмі азадачыла «жаніха». Ён нават збіраўся падысці да Ганны — высветліць, што ж яна мела на ўвазе? А потым задумаўся: а чаму б і сапраўды не зрабіць падарунак? Нават дарагі... Чаму б не ўзяць на сябе паліў клумбы (і сваёй, і Ганнінай)? Ёй жа будзе лягчэй — гэта раз, сэканоміцца час, дарагая вада — гэта два... Чым не падарунак?
Прыдумана — зроблена.
...А пасля гэтага пыласос у Ганны зламаўся. Дужа стары быў: роў — не раўнуючы — як той трактар на ворыве! Здаралася, пакуль яна тры пакоі свае прыбярэ (там яшчэ поўсць ад кошкі), у суседкі знізу галава разбаліцца — у дзверы грукае, просіць, каб выключыла...
А тут — нічога не ўключаецца (Ганна адмысловую шчотку прыдбала), цішыня... І каторы ж тыдзень?
— Ты што — у хаце прыбіраць перастала? — пытае суседка ў Ані.
Тая ў адказ:
— Не... Што вы — прыбіраю па-ранейшаму... Проста Сцяпанавіч (хлусіць дык хлусіць! Ды і не адзін жа Гаўрыла ў Полацку!)... робат-пыласос падарыў.
Сказала вось так — і на гэты раз ужо не забылася: чакае, пакуль плётка, абляцеўшы ўсе лавачкі, «нырне» ў кватэру да Сцяпанавіча, пакуль той (інтэлігентны ж чалавек!) не падумае, што падарунак для такой жанчыны і сапраўды быў бы не лішні... А ўжо які?
Можа, канцэрт у двары наладзіць? Для ўсіх жыхароў... Вось бы свята было!
«Марыць, — кажа Анюта, — зусім не шкодна. Шкодна — не марыць. У любым узросце».
А. ВАСІЛЬЕВА
г. Гомель.
У пакоях інтэрната —
То хі-хі, а то ха-ха...
Там жывуць адны дзяўчаты —
Кожнай трэба жаніха.
Хлопец Вася — кучаравы,
Чуб — нібы ў казака.
Малады, худы, рухавы,
Ды... з наколкаю рука.
І як выпіў, небарака,
Можа, лішніх сорак грам,
Стаў брахлівы, як сабака,
Што зусім не цешыць дам.
Праз гадзіну «клюнуў» Пеця.
Той — са стажам кавалер:
— Прыгажунечкі, прывецік! —
З месца ён бярэ ў кар'ер.
— Чулі новы анекдоцік?
Я іх тры пуды нашу:
Хоць кліентам на рабоце,
Хоць начальству раскажу...
Пры дзяўчатах захапіўся,
(Быў увагай падагрэты) —
У той жа міг прагаварыўся —
«З шафы
выцягнуў шкілеты»:
Пра дзяцей, што недзе мае,
Ды не хоча гадаваць,
Што з ахвотай абдымае,
Ды «не дурань замуж браць».
...Пасля Пеці быў Валера,
Потым — Паша і Вадзім.
Ды не тыя кавалеры,
У загс не пойдзеш ні з адным!
Дзеўкі многіх перабралі —
Ох-хо-хо ўжо, не хі-хі,
Бо ўпрочкі паўцякалі
Іх былыя жаніхі.
Ходзіць Вася з прыгажуняй,
І ў Пашы зноў раман...
Ну, і нашы дзве красуні
На вячоркі маюць план.
...Танцы скончаны. Дахаты
Разам з хлопцамі пайшлі.
Задаволены дзяўчаты,
Што хоць нейкіх ды знайшлі!
Як да неба — да Сталоне,
І няхай не Мікі Рурк...
Не казалі ім сягоння,
Каб зусім ужо «без рук».
...Янак —
тут жа абдымацца —
Аплявуху атрымаў.
Векавухаю застацца
Ён дзяўчыне пажадаў.
А яе сяброўку Толя
На інтым угаварыў.
Не прыйшоў да дзеўкі болей,
Нават след яго прастыў...
* * *
...Месяц поўняй пазірае,
Нібы хоча ўсім сказаць:
Выбар — справа маладая,
З ім бы дроў не наламаць!
Віктар САБАЛЕЎСКІ
г. Узда.
Гэту гісторыю (ці не векавой даўнасці?), вельмі цёплую, добрую, поўную гумару, любіла расказваць мая бабуля.
У іх на Мядзельшчыне ў вёсцы жыў адзін стары кавалер. У вочы яго звалі Аркадзем, за вочы — Дармідонт, бо ён вось гэтак на фэсце прадстаўляўся пастаўскім паненкам. Казаў, што самы сапраўдны шляхцюк, абуваў галёшы на боты, як Адольф Быкоўскі, змазваў алеем валасы, каб гладка ляжалі. А святочны касцюм, які надзяваў у касцёл, дык і наогул вешаў на кручок ажно пад абразамі.
Змоладу, карацей, ён слыў ганарліўцам, і зусім не дзіўна, што пару сярод дзяўчат знайсці не мог. Гады ішлі, браты пажаніліся, бацькі памерлі, а Дармідонт (дзеўкі ўжо разбягаліся), па-ранейшаму хадзіў па вечарынках. На пытанні вяскоўцаў, калі ўжо пойдзе ў сваты, кавалер хіба жартаваў: «Калі крута закручу, дык, можа, і ў суботу». (Не казаў, у якую.)
...Так, напэўна б, і век звекаваў, але ж на нябёсах пастанавілі інакш...
Неяк познім велікодным вечарам, сп'яну вырабляючы фігуры, якія ні ў адным са сваіх шляхетных танцаў не здолеў бы паўтарыць сам Адольф Быкоўскі, плёўся Аркадзь з суседняй вёскі ад брата. Дарога перад ім не сказаць, каб была далёкая, але ж ён захацеў скараціць: папхнуўся сцежкай праз кустоўе, збіўся з курсу — трапіў у балотца. Пакружляў там, бедны, па купінах, пагубляў у твані галёшы...
І нічога — як бачыць — ужо не знайсці, бо сцямнела, стаміўся, спужаўся... А яно ж, калі трывога, то мы — да Бога.
Укленчыў Дармідонт пад асінкай і давай уголас маліцца — дапамогі прасіць.
Калі шчасціць, гасподзь прыходзіць... Альбо некага падсылае: у гэты ж час з Аркадзевай вёскі ў сваю (і таксама з гасцей — ведама, Вялікдзень!) вярталася цыбатая, даўганосая і смуглявая да чарнаты Марыля. Ёй добра за трыццаць было, і яна ўжо змірылася з тым, што застанецца ў дзеўках, бо ўсе ў акрузе лічылі яе непрыгожай (хоць прыгажосць, як вядома, паняцце адноснае і залежнае ад часу і моды...) Дык вось, пачула Марыля Аркадзевы модлы, падышла бліжэй, неяк выбавіла яго з балотца ды і павяла дадому, праўда, не да яго, а да сябе.
Што і як там далей было, ніхто не ведае, але ж праз тыдзень наш Дармідонт зняў з кручка святочны касцюм, павыцягваў з кішэняў палын (клаў ад молі і мышэй), на чаравікі абуў новенькія бліскучыя галёшы і, «крута закруціўшы», накіраваўся да Марылі ў сваты.
...Трохі пазней, пасля вяселля, ён усхвалявана баіў мужыкам:
— Знаеце, панове, а мне ж для гэткага шчасця нібы ў макаўку цюкнула. Сплю я, значыць, адзін і бачу, што пайшлі мы ў маліны. Ты, Янук, пайшоў, і ты, Мацей... Усе разам збіраем іх, як раптам перад сабой я бачу такую буйную, такую сакаўную маліначку... І ўсе ж яе бачаць — цягнуць рукі свае, каб сарваць... А я самы першы злаўчыўся ды сашчыкнуў! Вось такая малінка мне і дасталася.
Мужыкі — каму б салоўку слухаць, а хто і варонінай песні рады — па-добраму пасмяяліся з тога вешчага сну. А на яве Аркадзь з Марыляй вельмі добра жылі, траіх дзяцей гадавалі. І звалі іх не Дармідонтавымі, не Аркадзевымі, а Малінчынымі.
Алена НЕСЦЯРОНАК
г. Докшыцы.
Рубрыку вядзе Валянціна ДОЎНАР
Прэв’ю: pexels.com
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.