Ва ўрочышчы Дуброва, сярод лесу — шырокае жытнёвае поле. Сонца ўжо хіліцца на захад, спадае гарачыня, але ўборка ідзе поўным ходам: шчыруе некалькі камбайнаў. За штурвалам аднаго — вопытны сямейны экіпаж Наталлі і Аляксандра Ківачукоў. Для Наталлі гэта ўборачная кампанія дзясятая па ліку. Першыя пяць сезонаў яна адпрацавала з бацькам Юрыем Парчэўскім. Цяпер Наталля — адзіная жанчына ў Маларыцкім раёне, хто працуе памочнікам камбайнера.
— Вось убачыла ў жыце валошкі і не ўтрымалася — папрасіла мужа спыніць камбайн, нарвала букет. Любата, праўда?!
Муж, зразумела ж, згаджаецца, бо ведае, што добры настрой толькі на карысць іх агульнай справе. Як і вопыт, майстэрства, пастаяннае адчуванне надзейнага пляча — разуменне з паўслова. За пяць гадоў сямейны экіпаж Ківачукоў намалаціў больш за 1031 тону рапсу, больш за 6 600 тон — збожжа.
Сёлетняе жніво пачалося для сужэнцаў 15 ліпеня. Спачатку яны ўбіралі рапс, потым «пераключыліся» на збожжа. На камбайне «Тукана-430» сямейны экіпаж толькі за два дні ўборкі — 2022 намалаціў амаль 116 тон зерня.
— Аляксандр Сяргеевіч, а тысячу тон сёлета намалоціце? — пытаемся ў камбайнера.
— Хацелася б. Але ж мы не ставім перад сабой нейкіх высокіх планак. Для нас з жонкай галоўнае своечасова і без страт убраць вырашчаны ўраджай. А на ўмалот уплывае шмат фактараў, у тым ліку і тыя, якія ад нас не залежаць. Вельмі важна, каб не псаваўся камбайн, каб у час уборкі не было дажджоў.
— А як вы аказаліся на камбайне? — цікавімся ў Наталлі Юр'еўны.
— Мяне змалку цягнула да тэхнікі, хацелася пакруціць стырно аўтамабіля, «пабуркаць». З лялькамі я амаль не гуляла, — прызнаецца Наталля. — За рулём з 12 гадоў. У старэйшых класах хадзіла на заняткі ў вучэбна-вытворчы камбінат пры Олтушскай сярэдняй школе, атрымала катэгорыю «А», што дало права кіраваць колавымі трактарамі...
Але ж да іх тады справа не дайшла. Пасля школы Наталля паступіла вучыцца на філалагічны факультэт Брэсцкага дзяржаўнага ўніверсітэта, атрымала дыплом настаўніцы беларускай мовы і літаратуры, потым набыла спецыяльнасць настаўніка-дэфектолага. Па ёй і працуе ў Олтушскім дзіцячым садку. А на час водпуску ўжо дзясяты год ідзе ў памочнікі камбайнера.
Адважыцца на гэта дапамог выпадак. Неяк у пачатку лета бацька Наталлі рыхтаваў да ўборкі камбайн. Механізатараў тады не хапала, аднаму, казаў, працаваць цяжка. І таму хутчэй жартам ён спытаў: «Можа, ты, дачушка, пойдзеш да мяне ў памочнікі?» Як і варта было чакаць, дачушка адразу ж згадзілася.
— Спачатку, — прызнаецца, — хвалявалася, думала, што не спраўлюся з такой вялікай хлебаўборачнай машынай. Але побач быў бацька. Я пераймала вопыт. У 2015 годзе прайшла курсы перападрыхтоўкі, адкрыла катэгорыю «D».
Цяпер Наталлю Ківачук ва ўсім падтрымлівае муж. Яго таксама змалку цягнула да тэхнікі. Пасля школы ён скончыў ПТВ-155. З Наталляй пазнаёміўся, калі прыехаў з сябрам у вёску Дворышча. Ужо пры першай сустрэчы маладыя спадабаліся адно аднаму і неўзабаве згулялі вяселле. Кіраўніцтва калгаса «Перамога», куды Аляксандр прыйшоў працаваць трактарыстам, выдзеліла маладой сям'і дом. У ім — не паспелі агледзецца — вырасла дачка, скончыла школу, паспяхова здала ЦТ, стала студэнткай. А вось камбайнерам...
Пажывём — пабачым.
Мікалай НАВУМЧЫК
Фота аўтара
Амаль тысяча дзвесце чалавек збяруцца, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
