Уявіце сабе, што вы вырашылі з'ездзіць на Берасцейшчыну, але не на тую, якая вядомая ўсім, з мемарыяльным комплексам «Брэсцкая крэпасць-герой», Белавежскай пушчай і Камянецкай вежай, а на незвычайную, па нестандартным маршруце. Цікава? Тады вам з намі! Давайце разам з Нацыянальным агенцтвам па турызме пракладзём нашу дарогу праз Баранавіцкі раён на Маларытчыну і Кобрыншчыну.
Менавіта гэта — ідэальнае месца для адпачынку з дзецьмі, а таксама для заалагічных і батанічных экскурсій. Ён размешчаны ў Баранавіцкім раёне і займае тэрыторыю блізу 400 га. Тут можна ўбачыць каля 100 відаў жывёл, 300 відаў птушак, а таксама ўсе віды дрэў, якія растуць у Беларусі. Цікава, што эму, авечкі і алені свабодна гуляюць па тэрыторыі парка. Госці могуць іх пагладзіць і пачаставаць гасцінцамі. Усё б нічога, аднак... страус эму не выклікаў даверу. Але дырэктар парка Яна Лашакевіч запэўніла, што наведвальнікі — у поўнай бяспецы
— Адзіная перасцярога: гадаванцы могуць украсці нешта смачнае ці бліскучае, — удакладніла яна.
Рухаемся на поўдзень Брэсцкай вобласці і трапляем у Маларыцкі раённы Цэнтр народнай творчасці. У святую святых беларускага народнага мастацтва — месца, дзе захоўваецца і аднаўляецца маларыцкі строй. Аб яго асаблівасцях паведаміла загадчыца Маларыцкага раённага Цэнтра народнай творчасці Валянціна Струнец:
— Абавязкова — трайны бардзюр знізу. І колер толькі бардовы. Ён калісьці атрымліваўся з прыроднай фарбы. Глядзіце, гэтым касцюмам па 150 гадоў, але колер не страціўся па сёння.
А яшчэ маларыцкі строй — гэта васьміканцовая зорка (адсылка да біблейскіх сімвалаў). Кожная майстрыха калісьці рабіла яго па-свойму.
Трэба адзначыць, што тут ў 2011 годзе пры дапамозе метадыста-майстра Сцепаніды Сцепанюк была адноўлена старажытная тэхналогія ткацтва «кажушком», за што жанчына атрымала Гран-пры фестывалю «Славянскі базар у Віцебску» як найлепшая ткачыха конкурсу.
Калі вам давядзецца пабываць у Маларыце, абавязкова наведайце Свята-Мікалаеўскую царкву. Гэта помнік народнага дойлідства пачатку ХХ ст. Трэба заўважыць, што ў ёй заўсёды ішлі службы, нават у антырэлігійныя савецкія часы.
Яшчэ адно месца на Маларытчыне, якое з'яўляецца скарбніцай народных традыцый, — «Дом фальклору» у в. Дарапеевічы. Там сапраўды можна акунуцца ў атмасферу мінулага, прадэгуставаць грачанік (хлеб, тэхналогія вырабу якога ўнесена ў Дзяржаўны спіс нематэрыяльнай культурнай спадчыны Рэспублікі Беларусь), палюбавацца на прадметы народнага быту і проста павесяліцца ўволю разам з гасціннымі гаспадарамі.
Традыцыі — гэта важна, але як жыве раён сёння? Першае, што прыходзіць у галаву, калі гаворка заходзіць аб Маларыце, — дзіцячае харчаванне маркі «Таптунок». Яно вырабляецца тут, на Маларыцкім кансервавагароднінасушыльным камбінаце, які выкарыстоўвае толькі экалагічна чыстую садавіну, гародніну і ягады з гаспадарак Брэсцкай вобласці.
Маларыцкая зямля ўзрасціла шмат вядомых спартсменаў. Гэта радзіма Леаніда Тараненкі — савецкага і беларускага цяжкаатлета, алімпійскага чэмпіёна 1980 года. Таму варта наведаць мясцовы спарткомплекс «Жамчужына». У ім можна паплаваць у басейне, пагуляць у настольны тэніс, футбол або схадзіць у трэнажорную залу.
Калі вы ўжо завіталі на Маларытчыну, у якасці аб'екта прамысловага турызму цікава будзе разгледзець прадпрыемства ТАА «Бізон». Там займаюцца вырошчваннем хмелю ўжо на працягу 20 гадоў. Хмяльнік займае плошчу каля 17 га. З яго штогод вырабляецца каля 60 тон «зялёнага золата».
Рухаемся на паўночны ўсход — каля 50 км — і трапляем у Кобрын. Гэта старажытны горад, які афіцыйна адлічвае сваю гісторыю з 1287 г. Яго цэнтральная частка забудавана старадаўнімі дамамі. Недалёка ад іх размешчаны ваенна-гістарычны музей імя Суворава, які па праву лічыцца візітнай карткай горада. У ім прадстаўлены дзве унікальныя экспазіцыі, размешчаныя ў суседніх будынках. Першая, «Дом Суворава», знаходзіцца ў сапраўдным доме палкаводца. Верагодна, гэта найлепшы шанц азнаёміцца з біяграфіяй славутага гістарычнага дзеяча. Другая экспазіцыя пад назвай «Сем стагоддзяў Кобрына» — у вялікім ружовым будынку, што нагадвае замак. Яе асаблівасць — унікальныя калекцыі старажытнай зброі, воінскага абмундзіравання і рыштунку XVІ—XX ст.
Акрамя таго, у Кобрыне ёсць 6 праваслаўных храмаў, жаночы манастыр і касцёл. Цікавая гісторыя ў Кобрынскага Аляксандра-Неўскага сабора. Яго будаўніцтва пачалося ў 1864 годзе на месцы пахавання рускіх салдат, якія загінулі ў Кобрынскім баі 15 ліпеня 1812 г. (першая перамога над войскам Напалеона на тэрыторыі Расійскай імперыі). Акрамя таго, храм павінен быў увекавечыць памяць аб вызваленні сялян ад прыгоннага права ў 1861 г.
І яшчэ: калі вам пашчасціць трапіць на Кобрыншчыну ў гарачыя дні, абавязкова наведайце возера Каташы. Белыя пясчаныя пляжы, празрыстае дно, сасновы лес побач — проста казка! Тут можна і паплаваць, і правесці фотасесію.
Лізавета ГОЛАД
Фота аўтара
Брэсцкая вобласць
Існуюць строгія патрабаванні да месцаў для купання.
Яе песні займаюць першыя радкі ў музычных чартах краіны, пастаянна гучаць на радыё і тэлебачанні.
