Каляндар для мамы

Як толькі выпаў снег, чую ад розных мам адно і тое ж пытанне: «А ты ўжо зрабіла адвент-каляндар для сына?», «А я Мішу купіла гатовы — з дыназаўрамі, — дзеліцца былая аднакурсніца, — старэйшая ж дачка папрасіла з упрыгажэннямі». Як той казаў, попыт нараджае прапанову, таму сёння ў крамах хапае розных адвент-календароў на любы густ і кашалёк — з мініяцюрнымі шакаладкамі, пластыкавымі жывёлінкамі, фігуркамі Lego на кожны дзень чакання Каляд ці Новага года. І, шчыра прызнацца, я спачатку ледзь не паддалася ўсеагульнай паніцы. Але потым расслабілася і замест таго, каб бегаць па крамах, скупляючы непатрэбныя дробязі, штовечар гуляю з Сымонам у яго ўлюбёныя «кошкі-мышкі». Бо, колькі б мы ні набывалі сваім дзецям цацак ды цукерак, яны ніколі не заменяць самага галоўнага. «Насамрэч, няважна, ці ёсць у сына новыя красоўкі, паступіў ён у каледж сваёй мары і ці хопіць у вас грошай, каб купіць яму дарагую цацку, — піша Мэг Мікер у кнізе «Мама і сын». — Усё гэта цудоўна, але рэчы не зробяць з дзіцяці шчаслівага чалавека. Што сапраўды прыносіць яму шчасце — час, які вы правялі з ім твар у твар». Менавіта таму, калі я і буду рыхтаваць адвент-каляндар, дык толькі так, як тое робіць мама Льва. Яна на кожны дзень чакання Каляд прыдумала для свайго сына цікавыя заданні. З таго, што мне запомнілася, — правесці рэвізію цацак і адкласці неактуальныя для іншых дзетак; намаляваць калядныя паштоўкі бабулям і дзядулям, патэфанаваць ім і распавесці, што падабаецца ў іх больш за ўсё...

Днямі я размаўляла са сваёй сяброўкай. Яна падзялілася, што цэлы месяц дачушка хварэе, таму ў яе зусім не было часу запоўніць усе кішэнькі вечнага адвент-календара, які пашыла летась з тканіны. Таму падкладвае малечы сюрпрызы дзень у дзень. Адчувалася, што сяброўка (якая, як і большасць з нас, імкнецца быць ідэальнай мамай і ўсё паспяваць) з-за гэтага вельмі перажывае. Але, як для мяне, цудоўна, што жыццё прымусіла яе пакінуць месца для экспромта. Тым больш сумняваюся, што дзіцяці ў тры гады хопіць цярпення, каб не зазірнуць ва ўсе кішэнькі адразу.

Ды і наогул... Мне здаецца, што для таго, каб стварыць у доме чароўную атмасферу падчас чакання свят, зусім не абавязкова не спаць начамі, каб арыгінальна аформіць 24 (некаторыя робяць 31!) пакуначкі і прадумаць, чым іх запоўніць. Гэта ўсё — вонкава прыгожанькае, «інстаграмнае» — патрэбна збольшага мамам, а не дзецям. Асабліва калі апошнім два, тры ці чатыры гадкі. У прыватнасці, мы з Сымонам, нягледзячы на адсутнасць адвент-календара, апошнія два гады таксама рыхтуемся да зімніх свят. Малюем ліст Зюзю і адносім яго ў лес. Разам замешваем цеста і пры дапамозе формачак выразаем імбірнае печыва. Упрыгожваем драўляную ёлку, якую зрабіў муж, драўлянымі сняжынкамі, а дрэвы ў двары — самаробнымі ледзянымі цацкамі. Робім снежных анёлаў па дарозе на навагоднія спектаклі. Але ўсё гэта не «жалезна», па адвент-календары, а спантанна, «пад натхненне».

«Я сваім дзецям і хроснікам сёлета куплю квіткі пад ёлачкі, — падзялілася планамі наконт навагодніх падарункаў Алёна. — 12-годку павяду ў тэатр музкамедыі, малодшых — у музей, дзяцей кумоў адпраўлю ў цырк на навагодняе прадстаўленне. Склад цацак усіх ужо стаміў, буду дарыць эмоцыі і сумеснае баўленне часу».

А наогул, як ні круці, найлепшы падарунак для дзіцяці — рэсурсная (у сэнсе нервовых клетак) мама. Таму перад Новым годам я вырашыла паклапаціцца ў тым ліку і пра сябе. І зладзіць уласны адвент. Якраз на дзень нараджэння сяброўка падарыла мне кнігу Вольгі Прымачэнкі пра тое, як цаніць і берагчы сябе. У канцы яе — марафон пяшчоты да сябе, разлічаны на 31 дзень. Адмыслова для гэтага я завяла асобны нататнічак. І вось ужо восьмы дзень выконваю розныя рэсурсныя заданні. Напрыклад, сёння папрашу свайго мужа пабыць маім «добрым люстэркам» і напісаць, што яго ўва мне захапляе, у чым, на яго погляд, мой дар. А потым абавязкова сама падпішу такую паштоўку сілы для кагосьці са сваіх знаёмых.

Надзея ДРЫНДРОЖЫК