У дзяўчат, у жанчын, мусіць, з нараджэння закладзена жаданне атрымліваць падарункі, у крайнім выпадку — рабіць іх самім сабе.
Вось і нядаўна, перад Калядамі, пакруцілася я перад люстэркам у новым паліто (падарунак сясцёр да дня нараджэння) і падумала: трэба новая шапка.
...У аддзел жаночага адзення зазірнула чыста з цікаўнасці: паглядзець, якім ветрам туды занесла вялікага сталага мужчыну.
— Мне патрэбна доўгая цёплая кофта, — патлумачыў ён прадаўцу-кансультанту.
— Кардыган? — удакладніла жанчына, падвяла пакупніка да кранштэйна з падоўжанымі жакетамі, жэстам паказала: выбірайце, маўляў.
— Тут няма патрэбнага, — ледзь не адразу прызнаў мужчына. — Усё нейкае светлае, яркае... Пакажыце, дзе ў вас спадніцы, дзе паліто?
— Не разумею, як вы іх будзеце купляць? — пачала злавацца прадавачка. — Усё ж гэта рэчы нятанныя. Іх трэба мераць: прыводзьце сваю жанчыну і няхай...
— Во, якраз гэта мне і трэба, — перапыніў пакупнік, — прывезці сваю бабулю. Хачу, каб яна разам з намі Новы год сустрэла. Але ж ёй дзявяты дзясятак, ехаць далёка. Баюся, каб па дарозе не змерзла, не прастыла.
Пачуўшы гэта, прадавачка тут жа змяніла гнеў на літасць і ўжо сама, разам з пакупніком, стала падбіраць усё неабходнае.
...У яе, мусіць, таксама недзе жыла ці жыве бабуля, з якой так хацелася б разам сустрэць Новы год?
Наталля ШАСТАКОВА
г. Гомель
Нехта з падпісчыкаў «Звязды», іх нашчадкаў захоўвае асобныя публікацыі, нумары газеты за 1945 год, за 1972-і... Я вось такімі рарытэтамі пахваліцца не магу: у маім сямейным архіве хіба што «Звязда» ад 12 сакавіка 1994-га.
Я тады быў амаль як Карлсан — мужчына ў росквіце сіл. А якой жа кветачкай выглядала жонка!..
Яе, на вялікі жаль, ужо нямашака: праклятая анкалогія... Ды і я, вядома ж, не той!
А здымак быў змешчаны ў ходзе «звяздоўскага» конкурсу прыпевак, які ахапіў тады ўсю Беларусь. Удзельнічалі Уладзімір Мартынаў з Мінска, Васіль Лапіцкі з Бабруйска, Уладзімір Шынгіроў з Крычаўшчыны, Барыс Адамейка з Барысаўшчыны, Уладзімір Немізанскі з Рагачова, Тамара Белазёрава з Піншчыны, Аляксандр Пікулік з Полаччыны, Тамара Арцюхова са станцыі Чырвоны Бераг...
Шмат было аўтараў! І якіх!.. Многія, відаць, таксама не з намі: не на гэтым свеце, а на тым, але ж добрай памяццю пра іх (апроч іншага) застаюцца прыпеўкі ў газеце.
...Па выніках конкурсу я быў запрошаны ў сталіцу, у рэдакцыю. Адтуль найсвятлейшыя ўспаміны — пра ўвесь калектыў, пра людзей, якія так беражліва, так шчыра ставіліся і — што радуе — па-ранейшаму ставяцца да беларушчыны: да сваёй роднай мовы, да нашай гісторыі і традыцый, да народнага гумару. Бо яно ж і сапраўды: каб не пеў-не цешыўся, дык даўно б павесіўся! Без добрай песні, без жарту, без штодзённай «роднай газеты»... і жыццё не жыццё!
...Да скону ў памяці адна з маіх публікацый. У ёй я расказваў пра дзядзьку Куцейку — земляка, досыць блізкага сваяка і рэдкага дзівака-гумарыста! Нават па мянушцы яго назваў.
Ведаў, што ў вёсцы ды ваколіцах той нумар «Звязды» зачытвалі да дзірак, што людзі спецыяльна ездзілі ў райцэнтр, каб пашукаць ды купіць газету. Аднак сустрэчы з героем я, шчыра кажучы, трохі баяўся...
А не трэба было! Яшчэ ў аўтобусе, па дарозе да роднай вёскі, пасажыры сталі нахвальваць мяне. Маўляў, малайчына: добра расказаў пра дзядзьку!
І сам той Куцейка — варта было трапіць на вочы — з форсам дастаў з-за пазухі пацёртую, патрапаную газету, як сцягам, патрос ёй над галавой, а мяне дык нават абняў і «чарку» наліў.
...Усё гэта — з успамінаў. Безліч іх — прыемных, шчымлівых і, вядома ж, не толькі мне! — падарыла «Звязда»! Яна — як і цёзка яе — аднайменная калядная зорка — застаецца сімвалам сонца, сімвалам надзеі, на тое, што халодныя дні ўрэшце скончацца, што прыйдзе вясна, што мы будзем сеяць і жыць.
Мікалай КАМАРОЎСКІ
г. Орша
«Залатая падаплёка крылаў... »
АВЕН. На гэтым тыдні магчымыя даволі няпростыя сітуацыі.
Разбіраемся разам з урачом па медыцынскай прафілактыцы.
