Вы тут

Прыйшла і кажу. Супермама, або Як паспець усё і нават больш


Маёй дачцэ шэсць з паловай гадоў. З іх пяць з паловай я выхоўваю яе адна. Складана гэта ці лёгка? Бывае па-рознаму. Часам хацелася выць ад роспачы і стомленасці. Але большую частку часу мяне ахутвае пяшчота і любоў. Нават калі я, дзіка стомленая, гладжу яе па твары перад сном — я адчуваю поўнае шчасце. Яно такое вялізнае!


Я адношуся да тых жанчын, якія працуюць не проста дзеля грошай, а яшчэ і таму, што любяць сваю справу. Я жыву працай. Строю кар’еру. Атрымліваю кайф ад новых перамог і дасягнення мэт, якія стаўлю перад сабой. І ва ўсёй гэтай мітусні я знаходжу час для сваёй прынцэсы, хатніх спраў, хобі і новых мужчын.

Буду шчырая: наш сумесны час — гэта вечары і выхадныя. І тое не ўсе. Часам я еду ў камандзіроўкі на некалькі дзён, а калі і на тыдзень. А па вечарах затрымліваюся на рабоце, займаюся сабой ці хаджу на спатканні. І ўсё гэта мне проста неабходна, каб жыць шчасліва і ў гармоніі з сабой.

Першыя тры гады пасля нараджэння дачкі я была ідэальнай мамай. Той самай, якая гатуе пюрэ з кабачкоў і брокалі, робіць дамашнія ёгурты і двойчы на дзень выкочвае каляску з дзіцем у любое надвор’е. Пры гэтым я працавала — трэба было «круціцца». Аліменты выклікалі смех, а плаціць па рахунках трэба. Таму я пачала рабіць сабе імя яшчэ ў дэкрэце. Мая дачка падарожнічала ў аўтакрэсле. Я брала яе на лекцыі, якія чытала. Пакуль яна глядзела мульцікі і ела кукурузныя палачкі, я выступала на творчых вечарах, займалася дабрачыннасцю і нават вяла праграму ў студыі. А па начах, калі яна спала ў ложачку, я ўключала начнік, адкрывала ноўтбук і пісала кнігі з надзеяй, што калісьці, магчыма, вельмі хутка іх будуць чытаць тысячы, а можа, і мільёны. А я буду атрымліваць ганарары і змагу забяспечыць годнае жыццё сабе і дачцэ. Сёння мае кнігі ўжо чытаюць тысячы чалавек; праўда, на пісьменніцтве ў нас, як высветлілася, шмат не заробіш, таму я прысвяціла жыццё ваеннай журналістыцы і любімай арміі.

Ужо тады я разумела, што ў мяне ўсё атрымліваецца: пражываць некалькі жыццяў за дзень, паспяхова іх спалучаць, дабівацца выніку. Дзіця не было перашкодай мне ў дасягненні мэт. Так, я стамлялася. Часам да страты прытомнасці. Пазней я навучылася планаваць яшчэ лепш. Размяркоўвала справы — ад дробных да вялікіх. З малой на руках я бегала на вучобу, хадзіла на нетворкінг-мерапрыемствы, ездзіла па крамах, рамонтах, аптэках і любых бытавых справах.

Сёння маё жыццё ўладкавана інакш. Ульяна расце і пачынае глядзець на свет па-даросламу. Яна пытаецца, дзе я, чаму пакідаю яе бабулі і не магу забраць дадому. Яна хвалюецца, што вечарамі я вельмі стомленая і ў мяне ўжо няма сіл размаўляць. І тады я зразумела, што павінна размаўляць са сваёй маленькай дзяўчынкай дарослай мовай. Інакш кажучы, гаварыць ёй праўду. Вядома, я не вываліла на яе ўсе свае праблемы. Я расказала, як уладкаваны дарослы свет. Як я адна зарабляю грошы, і як у доме з’яўляюцца новыя прыгожыя рэчы і смачная ежа. Я падзялілася з ёй і сваімі перажываннямі наконт яе. Маім болем — што я не магу аддаваць ёй столькі часу, колькі ёй хацелася б. Яна слухала мяне ўважліва. Ківала і задавала пытанні. А я гаварыла і адчувала, як мая віна разрастаецца да памеру сусвету. Я ніяк не магу пасябраваць з гэтымі пачуццямі. Яны мацнейшыя за мяне. Але я навучылася іх распазнаваць і прызнаваць. Гэта дапамагло мне навучыцца выбіраць сябе.

Так, магчыма, я праводжу не большую частку свайго часу з дзіцем. Пры гэтым на выхадных я магу выбраць сябе. Пакінуць дзіця бабулі і дзядулю, а сама пайсці з сяброўкай у лазню, паехаць у трэнажорную залу, правесці ноч з мужчынам ці проста паехаць працаваць у кафэ. Нярэдка я хачу пабыць адна, проста валяючыся ў ложку. Адна. У цішыні. Раней мне было вельмі сорамна за гэта. Сёння ўжо не так. Лягчэй. Бо я ведаю, што калі не абяру сябе, то мне не будзе чаго даць свайму дзіцяці. Пра якую любоў можа ісці гаворка, калі ты стомленая і незадаволеная? У першую чаргу, я павінна паклапаціцца аб сабе, каб даць штосьці гэтаму свету. Таму я пачала выбіраць сябе. І не проста выбіраць, а дазавана расказваць пра гэта дачцэ. Канешне, яна не ў захапленні, што мама адпачывае без яе. Таму тут у нас была яшчэ адна размова «пра тое, чаго хоча маці». У мамы таксама ёсць жаданні, мары, патрэбы. Мама таксама хоча гуляць, танцаваць, смачна есці і хадзіць у цікавыя месцы. Ёй было цяжка гэта прыняць. Але маленькімі крокамі, я ўпэўнена, у мяне атрымаецца данесці ёй важнасць мамінага свету.

Сёння ў маім жыцці значна больш работы і значна больш маіх «хацелак». А яшчэ ў ёй ёсць маленькі чалавек, які прагне маёй увагі кругласутачна. Але я навучылася выбіраць сваё жыццё. Прыслухоўвацца да сябе. Пры гэтым слухаючы і паважаючы сваё дзіця.

Выраз «Шчаслівая мама — шчаслівае дзіця» — ісціна. Бо калі мама смяецца проста так, нашы дзеці самыя шчаслівыя на свеце. Паспрабуйце. І вы ўбачыце найлепшую ўсмешку ў свеце.

Ганна ЧЫЖ-ЛІТАШ

Прэв’ю: pixabay.com

Выбар рэдакцыі

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».