Валянціна Быстрымовіч. «Шчасце не прыдумаеш і не купіш»

Набраклыя аблокі, адваротны дробны дождж. Канец лютага. Не хочацца выходзіць з цёплага дома, але праца... ногі гразнуць у раскіслым, мяшаным з соллю снезе, боты прамоклі і пакрыліся бялявымі салянымі плямамі, мокрая футра цягне плечы. Скінуць бы ўсё гэта цяжкае і мокрае, надзець туфлікі і пасядзець у кафэ за кубачкам кавы. Як бы ёй гэтага цяпер хацелася!

Апошнія дні яна ўвесь час бегам: то ў выканкам, то да натарыуса, то іншыя ўзгадненні. Яе папярэдзілі: кліент прыдзірлівы, ніколі не спазняецца, і калі не выканаць яго ўмовы, выставіць няўстойку. Прыбыць на пятнаццаць хвілін раней і сустрэць кліента!

Такая характарыстыка выклікала антыпатыю, аднак праца ёсць праца, і яна спяшалася, увязаючы ў ліпкім снезе. Настрой агідны, а трэба быць ветлівай і добразычлівай.

Яна-такі паспела да прызначанага часу. Кліента Аляксандра, якога яна ніколі не бачыла, павінна сустрэнь ля ліфта, адвесці да натарыуса і аформіць дакументы. Кліент спазняўся ўжо на тры хвіліны, і яна нервова прыслухоўвалася да гукаў у ліфтавай шахце. Вось ліфт пайшоў уверх -напэўна, ён.

З ліфта выйшаў высокі, прыгожы, з акуратнымі чорнымі вусікамі мужчына. Яна кінулася да яго:

— Добры дзень, Вы Аляксандр?

— Не, — адказаў мужчына. — Але вельмі хацеў бы ім быць.

Ён зацікаўлена і ўважліва паглядзеў ёй у вочы, нібы ўбачыў у іх нешта асаблівае. Яго погляд быў далікатным і ласкавым, быццам яна скарб, які трэба берагчы і з якога нельга спускаць вачэй.

— Прабачце — адказала яна ў замяшанні.

Яе, нечакана, накрыла хваля пяшчоты і блізкасці да гэтага незнаёмага мужчыны. Душой зразумела: «Гэта мой лёс». Ён таксама адчуў гэта.
Калі шлюбы здзяйсняюцца на нябёсах, то гэта была тая хвіліна калі нябёсы адкрыліся. Час спыніўся. Нечакана, дзіўна, непаўторна іх акутала абсалютнае шчасце, якое не прыдумаеш, не купіш, не замовіш, не выйграеш. Ашаламляльнае пачуццё несла іх у пужаючую невядомасць, злучаючы душы.

Ён спытаў:

— Як цябе завуць?

Яна адказала «на аўтамаце», як і заўсёды адказвала на падобнае пытанне:

— Я на дарозе не знаёмлюся!

І разгубілася ад свайго адказу, ад нарынутага пачуцця, якое захапіла яе. Ён глядзеў усё гэтак жа пяшчотна і ўважліва, яго вочы прасілі: адкажы, мне гэта важна.

— Скажы, як цябе завуць? Нам абавязкова трэба сустрэцца, такое бывае ў жыцці толькі раз. Са мной такога ніколі не было, і з табой таксама, я ведаю. Гэта дадзена нам звыш.

І зноў, быццам робат, яна адказала:

— Я на працы. Я чакаю тут чалавека па імені Аляксандр. Я не магу, я не знаёмлюся, у мяне муж…

— Добра. Але дай мне свой тэлефон, калі ласка. Я пателефаную, можаш не адказваць, але ў цябе будзе час падумаць. Калі мы вось так расстанемся, мы не зможам знайсці адзін аднаго ніколі!

Яго душа рвалася да яе і ўмольвала. Ён глядзеў цяпер ужо прагна, быццам імкнучыся запомніць. Яна намаганнем волі адвяла вочы і прашаптала:

— Не. У мяне муж і дзеці…

— Дай мне тэлефон, прашу, інакш як мне цябе знайсці!?

— Не...

У яе на самай справе былі муж і дзеці, і яна не магла пераступіць праз гэты факт. І ён пайшоў да лесвіцы. Яна глядзела, як ён павольна спускаўся. Унутры ў яе ўсё крычала: «Спыні, спыні!» Але яна маўчала і душылася слязьмі. Гэтых некалькіх хвілін хапіла, каб яна адчула, што такое каханне. Каханне, якое даецца нябёсамі.

Спыніўся ліфт, з яго выйшаў кліент. Ён упершыню спазніўся і сам гэтаму здзіўляўся. Яны зайшлі да натарыуса, аформілі дакументы, і яна паехала дадому.

Некалькі дзён яна была сама не свая, знаходзілася пад уплывам дзіўнай сустрэчы, якая змяніла свет яе пачуццяў і адчуванняў, пра такое раней яна не магла нават падумаць. Клалася спаць — і бачыла яго вочы, ішла на працу — і чула яго голас. Потым усё закруцілася і стала на кругі свая. З мужам яны неўзабаве разышліся: аказваецца, ён ужо некалькі гадоў сустракаўся з іншай жанчынай і да яе сышоў.

Яна паставілася да гэтага спакойна. Сустрэча ў ліфта ніяк не забывалася. Яна ўспамінала пра яе заўсёды, і асабліва ў зольнае надвор’е. Яна раптам са здзіўленнем выявіла, што палюбіла такое надвор’е. Некалькі разоў яна ездзіла да таго натарыусу, спецыяльна стаяла ля ліфта. Але офісны будынак вялікі, у ім размяшчаецца шмат арганізацый, а ён мог быць проста наведвальнікам... 

Потым яна зноў выйшла замуж. Незнаёмы не стаў дакучлівай ідэяй — яна разумела, што больш яго не сустрэне. Прайшло шмат гадоў, час размыў у памяці яго рысы. І яе гады змянілі таксама. Аднак кароткая сустрэча ў ліфта прыўнесла ў яе жыццё светлую радасць і хвалюючае далікатнае пачуццё.

Яна з тых часоў па-іншаму ўспрымала свет, яна жыла з асаблівым адчуваннем жаночага шчасця, хоць, атрымаўшы падарунак лёсу, не змагла яго прыняць.
З другім мужам яны пражылі шмат гадоў у дружбе і павазе, яны выгадавалі дзяцей, унукаў. Але тэй лютаўскі дзень яна так і не змагла забыцца.

Валянціна БЫСТРЫМОВІЧ