Для новага жыцця непатрэбны красавіцкі панядзелак

Вясна — выдатны час. Час адраджэння, пара года, якая дае нам усім шанц пачаць усё з нуля. Раскрыцца, расцвісці! Але ці трэба насамрэч чакаць вясну для таго, каб змяніць сваё жыццё?

Кажуць, што другі квартал года — ідэальны час для кахання. З кожным днём я ўсё больш раблюся рэалісткай. Мары, фантазіі растаюць, як сакавіцкі снег. Але так і ёсць. Задумайцеся, хіба для таго, каб закахацца ці будаваць адносіны, патрэбна пэўная пара года? Гэта тое самае, што пачынаць новае жыццё з панядзелка.

Вядома, вясна бударажыць нас. Прачынаюцца новыя пачуцці. Жаданне жыць, дыхаць на поўныя грудзі ўзмацняецца.

Мне для новага жыцця не патрэбен красавіцкі панядзелак. Мне цікава жыць і ў снежным снежні, і ў дажджлівым лістападзе.

Больш за ўсіх вясне радуюцца бяздомныя каты і мужчыны. Першыя — таму што, нарэшце, скончацца іх халодныя, галодныя будні. Другія — таму што, у адрозненне ад дрэў, якія будуць апранацца ў лістоту, прадстаўніцы прыгожага полу пачнуць, наадварот, адзенне скідаць. Якой прыгожай ні была б ваша душа, ногі ў тонкіх калготках значна прывабней.

— Андрэй, глядзі на дарогу! — Раз-пораз крычу я кіроўцу па дарозе ў камандзіроўку.

— Аня, гэта немагчыма! Яны пачалі распранацца! Люблю вясну, — прыцмокваючы, кажа ён.

Наступную рэшту дарогі я кантралюю, каб кіроўца кантраляваў дарогу, а не распранаў вачамі мінчанак, якія беглі па справах.

Воклічы сакавіцкіх катоў я пачула ў першыя дні месяца, калі нарэшце нехта вывесіў сонца на небе. Яны агідна крычалі ў мяне пад акном. На гэтым іх канцэрт не спыніўся. У наступны раз я пачула іх у трубцы тэлефона і прачытала ў паведамленнях у мэсенджарах і сацыяльных сетках. Яны атакавалі зграяй. Прачнуліся ўсе: рудыя, паласатыя, схуднелыя пасля зімы і хатнія з ідэальнай поўсцю. На гарызонце замаячылі і зніклыя год-паўтара таму. Яны мяўкалі мне ў тэлефонных размовах, напяваючы песні аб маёй прыгажосці, мудрасці і аб жаданні пабачыцца са мной. Найбольшую актыўнасць праяўлялі хатнія каты. Магчыма, вясновы цёплы вецер прадзьмуў ім мозг, таму яны часова забыліся аб сваіх жонках-кошках. У прынцыпе, ён дзьме ім у галаву круглы год. Гэта, ведаеце, ёсць такая парода «кот-нягоднік». Ён не прывязаны да хаты, гуляе, дзе жадае, але потым усё роўна, падціснуўшы хвост, увечар паўзе дадому. З такімі экземплярамi ў мяне зараз кароткая размова. Ці я ўвогуле з імі не размаўляю.

...Нядаўна ўвечары, зноў вярнуўшыся позна з працы, зрабіўшы мільён хатніх спраў, пабыўшы маці, гаспадыняй і жанчынай, я нарэшце заварыла запаветную каву і села ў крэсле перад акном. Задумалася аб вясне, мужчынах і жыцці. Я ўзяла тэлефон і перачытала апошнюю «смс» ад мужчыны, якому відавочна сімпатызавала. На маім твары праслізнула сумная ўсмешка.

— Што робіш?

— Прыйшла з працы, гатую вячэру.

— А позна чаго так?

— Я шмат працую.

— А я валюся на канапе. Хочаш, навучу цябе лайдачыць?

Я цяжка ўздыхаю, адводзячы погляд ад тэлефона і разглядаючы кухонны інтэр’ер.

— Я дам табе майстар-клас! Я профі ў ляжанні і лайдацтве, — на экране зноў з’яўляецца тэкст.

У мяне ствараецца ўражанне, што для далейшага дыялогу мая прысутнасць неабавязковая. Ён працягвае. Перакажу коратка. Ён расказвае, што пасля працы ён любіць ляжаць. З дзяўчынамі на зіму адносіны замарозіў, лянота за імі заязджаць, вазіць кудысьці. Лепш дома пабыць. А зараз вясна надыходзіць, і ляжачы марафон можна паставіць на паўзу. Мусіць, да восені. А потым зноў ляжаць. Ну, гэта я ўжо дадумваю.

Мая парада: знаёміцца з мужчынамі вясной небяспечна. Вам здаецца, што ён такі жывы, энергічны і здольны на штодзённыя подзвігі. Вы нават не здагадваецеся, які сюрпрыз вас чакае ўвосень, калі ён пачне абкопвацца і рабіць бярлогу на вашай канапе. І ўсё. Далей — асенне-зімовая спячка. І вы зноў адна. Без кахання, дапамогі і падтрымкі.

Жадаю дадаць адну важную думку: слухайце, што кажуць вам мужчыны. Не ідэалізуйце іх. Калі ён у першыя дні знаёмства кажа, што яго вольны час — канапа, што спорт — гэта не яго, што посуд ён мые раз у тыдзень, ды і сам наведвае душ толькі па нядзелях... Ведайце — гэта праўда! Мы, жаночы пол, дапушчаем тактычную памылку: думаем, што ён зменіцца побач з намі, што гэта ён так жартуе. Ён не жартуе!

Але мы ўсё роўна ўступаем у адносіны і наступныя за гэтым гады сумеснага жыцця ненавідзім яго, спрабуем перарабіць. А ён адразу сказаў вам праўду. І быў выбар: згаджацца на наступную сустрэчу ці выдаліць яго нумар з тэлефона і працягваць жыць, верачы, што аднойчы вы сустрэнеце таго, хто гэтак жа, як і вы, кахае жыццё і ў залатым кастрычніку, і ў ледзяным лютым.

Ганна ЧЫЖ-ЛІТАШ

Фота: pixabay.com