Мае 17 імгненняў вясны

З прыходам вясны я згадала, што летась хацела зварыць варэнне з сасновых шышак. Але так і не дабралася. Не памятаю, ці то настрою не было, ці то часу. Хоць, калі быць шчырай з сабой, справа не ў гэтым. Чамусьці на тое, што ТРЭБА, час ёсць заўсёды, і ніякі настрой не з'яўляецца перашкодай. А вось простыя імгненныя жаданні, якія ідуць ад сэрца, адкладваю бясконца...

Днямі сяброўка запрасіла мяне ў тэатр. Спачатку пранеслася думка, што пятніца перад Вялікаднем для гэтага — не вельмі зручны дзень. Прыйдзецца застацца начаваць у Мінску. А мне ж ТРЭБА рыхтавацца да свята: пекчы кулічы ды фарбаваць яйкі. Прычыны, каб кудысьці не пайсці, самі разумееце, заўсёды знойдуцца. Але Таня напісала: «Я спачатку думала пайсці на спектакль адна, але згадала, што ты хацела раз на месяц хадзіць, а не ходзіш». (Сапраўды, у лютым я была ў РТБД на «Пачупках» і так натхнілася, што загарэлася паглядзець за год як мінімум 12 спектакляў.) Пасля гэтых слоў я, канешне, пагадзілася і ніколькі не шкадую. Падчас спектакля мы і плакалі, і смяяліся. А потым ішлі да метро пад дажджом і дзяліліся ўражаннямі.

Дык вось, калі б я тады ў лютым не падзялілася з сябрамі сваімі планамі пра наведванне тэатра, думаю, Таня пайшла б на спектакль у тую пятніцу адна. Менавіта гэты факт і натхніў мяне на тое, каб скласці спіс прыемных спраў, якія я адкладваю не адну вясну. Ідэю яшчэ летась падгледзела ў прыяцелькі, вялікай аматаркі кіно. Іра ўжо некалькі гадоў запар змяшчае свае вясновыя жаданні пад хэштэгам «17 імгненняў вясны» на сваёй старонцы ў сацсетках. Кажа, што калі б не гэты спіс маленькіх радасцяў, яна большую частку з іх наўрад ці ажыццявіла б. Таму і я, каб не было спакусы зноў штосьці адкласці, вырашыла падзяліцца сваімі планамі на гэту вясну з вамі.

Такім чынам, мне трэба:

• Схадзіць у маі ў РТБД на «Калеку з вострава Інішман».
• Наведаць Батанічны сад падчас цвіцення бэзу. Гэты паход я адкладаю з 30 мая 2015 года. Менавіта ў гэты дзень мы з Уладзем стварылі сям'ю і пасля роспісу паехалі ў Батанічны сад. Думала, штогод на гадавіну вяселля будзем хадзіць туды з мужам. Але неяк не склалася...
• Часцей усміхацца, у тым ліку сумным мінакам на вуліцах Мінска.
• Прачытаць яшчэ як мінімум адну цікавую кнігу. Ужо праглынула тры часткі «Атлант расправіў плечы» Айн Рэнд. Днямі ўзяла ў бібліятэцы па парадзе прыяцелькі раман Яўгена Вадалазкіна «Лаўр». Дарэчы, усім раю запісацца ў бібліятэку. Гэта не толькі дапамагае сэканоміць грошы, але і вельмі дысцыплінуе.
• Зварыць варэнне з сасновых шышак.
• Адправіцца з сябрамі ў лес збіраць смарчкі.
• Пакінуць сына з мужам і выбрацца адной на вечаровую прагулку ці прабежку да лесу. Каб хаця б 30 хвілін пабыць сам-насам, са сваімі думкамі.
• Запісацца на масаж.
• Есці пабольш зеляніны, гародніны, садавіны. І піць пабольш вады.
• Пабегаць з сынам у гумовых ботах па лужах падчас дажджу.
• Набыць і запусціць паветранага цмока.
• Зладзіць сямейную вандроўку па Віцебшчыне, перад гэтым скласці цікавы маршрут месцаў, дзе мы яшчэ не былі.
• Навучыцца пекчы салодкія і несалодкія венскія вафлі, бо падораная вафельніца ўжо даўно ляжыць без справы.
• Зрабіць сюрпрыз дарагому чалавеку без нагоды, калі ён (ці яна) менш за ўсё гэтага чакае. Наогул, злавіла сябе на думцы, што клопат пра іншых людзей асабіста мне прыносіць процьму станоўчай энергіі.
• Паспрабаваць штосьці новае, чаго дагэтуль не спрабавала.
• Паехаць на лыжа-ролерную трасу і пакатацца на роліках, якія апошнія некалькі гадоў пыляцца на паліцы.
• Штодзень заўважаць, як прырода прачынаецца пасля зімы, як раннія крокусы ды прымулы змяняюцца на нарцысы ды цюльпаны. Рабіць перапынкі паміж бясконцымі «ТРЭБА», час ад часу сыходзіць, як паравозік з Рамашкава, з наезджаных рэек і любавацца ландышамі, слухаць песні салаўя, прачынацца з сонцам і сустракаць світанкі. І ўсё гэта — каб не спазніцца на ўсю вясну.

Магчыма, хтосьці з вас таксама натхніцца і складзе свае 17 імгненняў вясны. Наперадзе ж яшчэ цэлы май! Неабавязкова агучваць жаданні, як я, публічна. Можна павесіць свой спіс на халадзільнік, каб проста быў навідавоку. Бо недарэмна кажуць, што думкі матэрыяльныя. А запісаныя дык удвая. Давайце разам напаўняцца маленькімі простымі радасцямі. І памятаць, што кожны новы дзень — гэта маленькае жыццё.

Надзея ДРЫНДРОЖЫК

Прэв’ю: pixabay.com