За Даніілам Савенем без перабольшання назірала ўся краіна. Многія прарочылі сціпламу, але вельмі таленавітаму хлопцу са Слуцка перамогу, а ён проста рабіў тое, што любіць больш за ўсё на свеце, — спяваў. Здавалася б, пасля феерычнай перамогі ў праекце для Данііла ўсе дарогі адкрыты. Аднак малады чалавек выбраў шлях служэння не толькі музыцы, але і сваёй Айчыне, беларускаму народу — нядаўна ён папоўніў шэрагі Узброеных Сіл.
Не сказаць, што гэта было проста. Па медыцынскіх паказаннях папулярны спявак мае адтэрміноўку ад прызыву на воінскую службу, але такі расклад Данііла, які з самага дзяцінства марыць служыць у арміі, не задаволіў, і ён адважыўся напісаць ліст Прэзідэнту.
«Назіраючы складаную геапалітычную абстаноўку вакол і адчуваючы трывожны дух часу, я, як грамадзянін маёй краіны, які дасягнуў прызыўнога ўзросту, не магу заставацца ўбаку», — сказана ў звароце да Галоўнакамандуючага. Будучы невідушчым ад нараджэння і цудоўна разумеючы, што не зможа належным чынам абыходзіцца са зброяй, Данііл у выглядзе выключэння папрасіў дазволіць яму прайсці ваенную службу па кантракце ў адным з музычных калектываў Узброеных Сіл. «Лічу, што ў цяжкі час для Радзімы музыка таксама можа быць дзеючай зброяй, — адзначана ў лісце кіраўніку дзяржавы. — Абавязваюся няўхільна выконваць усе абавязкі ваеннаслужачага ў поўнай адпаведнасці са статутам, прадугледжаным Міністэрствам абароны».
Няма нічога немагчымага. Галоўнакамандуючы жаданне Данііла падтрымаў. Вось ужо як другі месяц малады чалавек з’яўляецца артыстам заслужанага калектыву нашай краіны — Акадэмічнага ансамбля песні і танца Узброеных Сіл Рэспублікі Беларусь.
Да новага статусу Данііл Савеня прызвычаіўся хутка. «Калектыў добры, рэпертуар шырокі», — дзеліцца ўражаннямі малады чалавек. Тым больш служыць у арміі ён марыў з самага дзяцінства. «Добра разумеў, што мая мара — з разраду фантастычных, але цяпер гэта ўжо рэальнасць, — кажа Данііл. — Не магу спакойна глядзець на тое, што адбываецца ў свеце, і нічога не магу памяняць, але я магу памяняць свет вакол сябе. І мая краіна — той самы свет. Падчас сваёй службы ў арміі хачу рабіць нешта добрае — спяваць для ваеннаслужачых і грамадзянскіх асоб».
Артыст перакананы: музыка валодае магутным уздзеяннем на чалавека. І прыводзіць прыклад, як у гады Вялікай Айчыннай вайны працавалі канцэртныя брыгады. Музычныя калектывы рабілі сваю справу і падчас баявых дзеянняў у Афганістане. У прыватнасці, маральны дух ваеннаслужачым падымаў народны артыст Беларусі Анатоль Ярмоленка.
«Можаце сабе ўявіць — усюды смерць, страты, і прыязджае такая канцэртная брыгада і спявае ў зямлянцы? — разважае Данііл. — Напрыклад, песню „До тебя мне дойти нелегко, а до смерти четыре шага“... Чуеш гэтую песню і разумееш, чаму трэба працягваць рабіць сваю справу. Спадзяюся, мне і нашаму ансамблю не давядзецца ўдзельнічаць у такіх мерапрыемствах, але гэта патрэбна і ў мірны час. У гарнізонах, дзе вельмі складаная служба, вечарам хлопцы валяцца з ног. І калі прыязджае да іх такая канцэртная брыгада, гучаць родныя сэрцу песні, няўжо гэта не здорава? Ці не ў гэтым наша прызначэнне як ансамбля?»
Ваеннаслужачы згадвае нядаўняе выступленне ў адной з воінскіх часцей, якая дыслацыруецца ў Слуцку. Прызнаецца, што не чакаў такіх эмоцый. Лічыць, што яго мэта — не зрабіць на кагосьці ўражанне, а данесці нешта важнае да асабовага складу, а яшчэ каб салдаты і афіцэры адпачылі, расслабіліся.
«Згодна са статутам, задача ваенных музыкантаў — падымаць баявы дух ваеннаслужачых Беларусі, — удакладняе Данііл Савеня. — Калі казаць больш зразумела, то наша задача — несці радасць і, калі трэба, дапамагчы ваеннаслужачым узяць сябе ў рукі, каб эфектыўна выконваць свае паўсядзённыя задачы. У моманты стомленасці часам дастаткова паслухаць добрую і прыгожую музыку. Няхай гэта будзе і ў полі. Музыка — наймацнейшая зброя. Пяццю гукамі можна прымусіць чалавека плакаць, смяяцца, успамінаць, спадзявацца».
Расказваючы аб тым, што яго прымусіла напісаць ліст Прэзідэнту, Данііл Савеня ўдакладняе: калі ён прыняў рашэнне служыць у арміі, добра разумеў, што, згодна з заканадаўствам, гэта немагчыма. Але ўсё-такі адважыўся напісаць ліст Галоўнакамандуючаму. Аб тым, што яго просьба падтрымана, Данііл даведаўся ад намесніка начальніка ансамбля, які яму патэлефанаваў.
Сям’я хлопца сур’ёзна гэтую навіну не ўспрыняла. Акрамя прадзеда, які ў гады Вялікай Айчыннай вайны загінуў падчас баёў у Франкфурце-на-Майне, са сваякоў ніхто не служыў. «Да майго рашэння паставіліся па-рознаму, — згадвае Данііл. — Хтосьці з неразуменнем, але з пэўнай павагай. Хтосьці знаходзіўся ў паўшокавым стане. Маўляў, нічога сабе, а такое магчыма? А нехта проста нейтральна. Розныя рэакцыі. Але маё жаданне нельга было спыніць. Яно было даўно і надоўга».
Ваеннаслужачы расказвае, што першапачаткова планаваў паспрабаваць свае сілы ва Узорна-паказальным аркестры Узброеных Сіл, але камандаванне распарадзілася, каб Данііл трапіў у Акадэмічны ансамбль песні і танца Узброеных Сіл. І прычына простая — да Дома афіцэраў, дзе размяшчаецца калектыў ансамбля, Даніілу бліжэй дабірацца. У аркестр, які дыслацыруецца на тэрыторыі воінскай часці, трэба было б ехаць на іншы канец горада. Малады чалавек не прывык быць для кагосьці абузай, таму прыняў рашэнне на карысць ансамбля. Ён асвоіў грамадскі транспарт і карыстаецца ім без дапамогі навакольных.
На службу Данііл дабіраецца самастойна. Eн лічыць, што ваеннаслужачы не павінен прыносіць праблем. «Як бы гэта выглядала, калі б мяне, не дай бог, забіралі на машыне, суправаджалі? — не разумее ён. — Не хачу здавацца нейкім асаблівым. Зразумела, што менавіта з такой пазіцыяй на мяне некаторыя і глядзяць. Але быць асаблівым з пункту гледжання пэўных прэферэнцый я б не хацеў».
Цікаўлюся ў артыста, ці не стаміўся ён ад павышанай увагі. «Не сказаў бы, што яна суперпавышаная, каб ад яе стаміцца, — кажа Данііл. — Беларусы — дастаткова тактычны народ, яны ў асноўным дазваляюць сабе падыходзіць у кафэ або яшчэ дзесьці. Усякае, вядома, бывае. Як правіла, просяць сфатаграфавацца».
Данііл Савеня прызнаецца, што той момант, калі ён упершыню апрануў ваенную форму, не забудзе ніколі. «Адчуў найсур’ёзнейшую адказнасць, — успамінае ён гэты дзень. — Кожнае слова цяпер, кожнае рашэнне і нават кожны погляд можа несці за сабой пэўныя наступствы. Як ваеннаслужачыя, я павінен разумець, што на мяне ўсё-такі глядзяць людзі і, напэўна, робяць высновы аб Узброеных Сілах у цэлым».
Не проста ўрачыстай цырымоніяй, а адной з найважнейшых падзей у жыцці стала для Данііла прыняцце Ваеннай прысягі. Падчас рытуалу прысутнічалі блізкія маладога чалавека, быў узняты Дзяржаўны сцяг, гучаў гімн Рэспублікі Беларусь — клятву, якую вымаўляюць усе ваеннаслужачыя краіны, вядомы спявак будзе памятаць вельмі доўга.
У дзевяць раніцы Данііл ужо ў ансамблі. Ён расказвае, што дысцыпліна ў калектыве — на вельмі высокім узроўні. І гэта, па яго словах, толькі на карысць: ніхто, напрыклад, не спазняецца, а таму работа ідзе хутка і эфектыўна. У цяперашні час артысты калектыву запісваюць партыі, рыхтуюцца да канцэртаў, у якіх ужо будзе ўдзельнічаць і наваспечаны ваеннаслужачы. Работы, як прызнаецца Данііл, шмат, таму сумаваць няма калі. «Як мінімум сем твораў мне неабходна развучыць у найбліжэйшы час, — удакладняе ён. — А ўвогуле музычных твораў столькі, што складана нават уявіць. У ансамбля вельмі вялікі рэпертуар. У нас дастаткова шырокае поле дзейнасці».
Данііл расказвае, што пры выбары рэпертуару тут абавязкова прыслухоўваюцца да меркавання артыста. «Такога няма: начальнік загадаў — і ні кроку назад, — кажа ён. — Дзмітрый Юр’евіч — дастаткова лаяльны кіраўнік, які гатовы выслухаць. Не абыходзіцца і без загадаў. Гэта таксама трэба, бо іншы раз творчыя людзі некалькі самадзейныя. Часам іх трэба прыводзіць у форму. Усё-такі ансамбль — работа калектыўная. Тут вылучацца можна, але толькі там, дзе неабходна».
З калегамі малады чалавек хутка знайшоў агульную мову. «Мяне цёпла прынялі, — прызнаецца ваеннаслужачы. — Зразумела, што не без ваеннага гумару, але я сам магу пажартаваць, таму мне камфортна ў такім асяроддзі. Цікавяцца, як я жыву, як спраўляюся з тымі ці іншымі справамі. Напрыклад, як карыстаюся тэлефонам».
Вольны час малады чалавек у асноўным праводзіць дома. Любіць чытаць: мастацкую літаратуру або кнігі аб ваенных падзеях. Глядзіць фільмы і, вядома ж, спявае. Не супраць выйсці з сябрамі на прагулку.
Перамога ў музычным шоу «ФАКТАР.BY» адназначна змяніла жыццё Данііла. Яго не толькі пазнаюць на вуліцы, а і часцей сталі запрашаць на канцэрты. Галоўным вынікам удзелу ў праекце, па меркаванні самога пераможцы, стала знаёмства з вельмі важнымі для яго людзьмі. Галоўным з іх, вядома, з’яўляецца настаўнік па праекце — Сяргей Пархоменка, або спявак Сярога. Данііл расказвае, што іх узаемаадносіны не спыніліся з завяршэннем музычнага шоу. Настаўнік і яго вучань часта гутараць па тэлефоне, бачацца, прадукцыйна супрацоўнічаюць. «Гэты чалавек мне шмат чаго даў у плане пэўных прынцыповых момантаў. Як таварыш, шмат падказаў таго, да чаго б я сам доўга ішоў», — кажа ваеннаслужачы аб сваім настаўніку не толькі па праекце, але і ў жыцці.
Добрыя адносіны Данііл падтрымлівае і з усімі, хто калісьці разгледзеў у ім талент і садзейнічаў яго раскрыццю. «Усё пачалося з дзіцячага сада, — узгадвае артыст. — Кіраўнік музычнага гуртка заўважыла ў мяне даныя, пачала прыцягваць да ранішнікаў. Потым у школе Таццяна Мікалаеўна, таксама кіраўнік музычнага гуртка, заўважыла мяне, і да пятага-шостага класа мы былі разам. Затым я прыйшоў на навучанне да Алены Віктараўны Атрашкевіч, з падачы якой паступіў у Мінскі дзяржаўны каледж мастацтваў».
Данііл лічыць сябе мяккім чалавекам. «Калі трэба, магу быць жорсткім, прынцыповым — увогуле характар у мяне гібкі, — кажа ён. — Лічу, што ваеннаслужачы павінен быць гібкім, бо, калі пастаянна быць толькі жорсткім або толькі мяккім, гэта не вельмі добра. А гібкасць вельмі важная ў камунікацыі. Патрэбна ўмець размаўляць з усімі катэгорыямі людзей. Ваеннаслужачыя ж маюць узаемаадносіны як з дарослымі, так і з дзецьмі».
Данііл прызнаецца, што ў сваім рашэнні — звязаць жыццё з арміяй — не расчараваўся. «Спадзяюся, што змагу прыўнесці нешта новае ў калектыў, — гаворыць ён. — У любым выпадку гэта каласальны вопыт. У першую чаргу, узаемадзеяння з людзьмі, якія ніколі не мелі ўяўлення аб такіх, як я. Можа, бачылі, але лічылі іх нямоглымі і бедненькімі (на жаль, бытуе такое меркаванне). Ніякія мы не бедненькія, у нас шмат што робіцца для інвалідаў. Грамадства павінна бачыць такіх людзей як мага больш, тады будзе разуменне, што аб нас можна клапаціцца, нам можна суперажываць, але ні ў якім разе нас нельга шкадаваць».
Артыст перакананы, што служба ў арміі зробіць яго мацнейшым, тут ён спазнае, што такое мужчынскае бескарыслівае сяброўства. «Важна быць патрэбным, карысным грамадству, — лічыць малады чалавек. — Можа, гледзячы на мяне, нехта задумаецца, што і яму трэба пайсці служыць. У рэшце рэшт, трэба ўмець абараняць свой дом — а раптам прыйдзецца. Нават некалькі выстралаў я паспею зрабіць у бок ворага, калі ў мой дом нехта прыйдзе. Вядома, няхай гэты навык лепш не спатрэбіцца».
Данііл марыць аб добрай сям’і, якая будзе яго любіць і падтрымліваць. Няма сумненняў, што гэтае жаданне ваеннаслужачага абавязкова спраўдзіцца, бо самая галоўная мара, нават нягледзячы на складанасць яе ажыццяўлення, — служыць сваёй Айчыне — ужо рэальнасць.
Карэспандэнты «Звязды» пацікавіліся, як успрынялі ў калектыве новага артыста. Начальнік — мастацкі кіраўнік Акадэмічнага ансамбля песні і танца Узброеных Сіл Рэспублікі Беларусь Дзмітрый Наумовіч расказаў, што з Даніілам вельмі цікава працаваць. «Спачатку было не зразумела, як будаваць з ім работу: Данііл прыйшоў да нас ваеннаслужачым па кантракце, што, вядома, ускладае на яго крыху больш адказнасці, чым на цывільных людзей, — адзначае кіраўнік ансамбля. — У працэсе знаёмства, работы з ім мы ўбачылі ў ваеннаслужачым выдатныя рысы характару. Данііл сапраўды вельмі таленавіты хлопец, ён па-іншаму ўспрымае музыку, адчувае гукі, валодае абсалютным слыхам, цудоўным тэмбрам, вельмі лёгка ўсё схоплівае, і з ім вельмі лёгка працаваць. Калектыў яго прыняў вельмі добра, бо прыйшоў адораны чалавек, тым больш прафесіянал. Мне здаецца, па ўспрыняцці жыцця ён больш дарослы, чым многія людзі ў ансамблі».
Дзмітрый Наумовіч лічыць, што напісаць ліст Галоўнакамандуючаму — вельмі мужны крок. «У Данііла няпросты лёс, і ён яго загартаваў, — тлумачыць начальнік ансамбля. — У яго ёсць пэўная жыццёвая пазіцыя, вызначаныя мэты, да якіх ён імкнецца. Усё гэта ўскладае на маладога чалавека адказнасць. Данііл ужо абсалютна адаптаваўся ў ансамблі, самастойна перамяшчаецца па пляцоўцы. Мне здаецца, што яму тут добра, бо вакол — людзі, якія з ім пасябравалі і прынялі ў калектыў. Спадзяюся, што яму цікава пастаянна мець зносіны з творчымі людзьмі».
Вераніка КАНЮТА
Фота Яна ГАРБАНЮКА, «Ваяр»
Адкрыццё выставак і арт-аб’ектаў, важныя сустрэчы і экскурсіі, народныя гулянні і, вядома, канцэрт «Час выбраў нас».
«Я — чалавек каманды. Важна, каб людзі, якія знаходзяцца побач, верылі ў мяне».
«Наш слоган — „У нагу з часам“».
