Вы тут

Вольга Шпілеўская: Беларускія жанчыны сапраўды «нясуць» сваю краіну


Лідар Беларускага саюза жанчын Вольга Аляксандраўна Шпілеўская ўжо год, як фактычна жыве на чамаданах. І прычына таму — жаночая дружба! У розных краінах і на вельмі высокім узроўні! Небывалы ўсплёск жаночай актыўнасці ўвесь час кліча ў дарогу і пракладвае на карце тыя маршруты, па якіх зусім нядаўна рабіў афіцыйныя візіты Прэзідэнт Беларусі Аляксандр Рыгоравіч Лукашэнка.

Нягледзячы на шэраг візітаў у дружалюбныя нам краіны, Вольга Аляксандраўна знайшла час і з задавальненнем расказала аб тонкасцях міжнароднага жаночага сяброўства, аб сваёй місіі ў справах дзяржаўнай важнасці і дзе з нецярпеннем чакаюць ураджай бульбы з насення з падвор’я нашага Прэзідэнта.


— Гледзячы на Вашу актыўную работу ў якасці старшыні Беларускага саюза жанчын, відаць, што жаночая дружба мацнее з кожным днём. З чаго пачаўся новы віток міжнароднай актыўнасці?

— Традыцыйна Беларускі саюз жанчын заўсёды шукаў партнёраў ва ўсіх дружалюбных нам краінах. Калісьці нават былі заключаны дагаворы аб супрацоўніцтве з еўрапейскімі краінамі. Але міжнародны парадак дня быў вялацякучым. Недзе год таму адбыўся ўсплёск актыўнасці. І найперш, у адносінах з цэнтральна-азіяцкімі краінамі. Трэба сказаць, што ў краінах Еўразіі вельмі актыўныя жаночыя саюзы, і яны моцна падтрымліваюцца кіраўнікамі дзяржаў. І ў гэтым ёсць важны агульны момант паміж намі. Наш кіраўнік дзяржавы, як вядома, першапачаткова вёў свой парадак дня, абапіраючыся на жанчын. Нездарма яго сталі зваць «Жаночым прэзідэнтам». Вялікая ўвага з яго боку і Беларускаму саюзу жанчын. Гэта было падкрэслена на сустрэчы Прэзідэнта з актывам БСЖ напярэдадні 8 сакавіка гэтага года. Аб гісторыі гэтых цёплых узаемаадносін расказвае і фільм, зняты тэлеканалам «Мір», пад назвай «Жаночы Прэзідэнт». У ім першы кіраўнік саюза жанчын Надзея Ермакова ўзгадвае, як з блаславення кіраўніка дзяржавы з’явіўся БСЖ, як ён яго падтрымліваў, і як на працягу ўсяго перыяду прэзідэнцтва сацыяльны парадак дня — галоўны для Аляксандра Рыгоравіча. Сацыяльна-арыентаваная дзяржава — гэта што за дзяржава? Яна найперш арыентавана на жанчын і дзяцей. Менавіта такая гісторыя зараз і ў краінах Еўразіі.

— Вы згадалі пра былыя адносіны з еўрапейскімі жанчынамі. А зараз на міжнародных форумах прысутнічаюць жанчыны з ЕС, ЗША? Наколькі ім цікавая гэтая гісторыя?

— Калі наведваю розныя форумы ў дружалюбных нам краінах, то лаўлю сябе на думцы, што жанчын ЕС трэба выцягваць на нашы форумы. Там няма жаночых рухаў, альбо мы пра іх проста нічога не ведаем. Пэўная занепакоенасць гэтай акалічнасцю ў нас ёсць. Наведваючы міжнародныя форумы, я бачу прадстаўніц ААН, у асноўным з краін «далёкай» дугі. У Манголіі, напрыклад, была прадстаўніца Камалы Харыс, якая зачытала нават віншавальны адрас у гонар міжнароднага жаночага форума. Але ж гэта гісторыя не пра жаночыя рухі! Ёсць іншыя добрыя прыклады, да якіх сапраўды трэба імкнуцца. Камітэт па справах жанчын Узбекістана. Яго актыўнасці і арганізацыі работы з кожнай жанчынай у краіне можна толькі пазайздросціць. А ўявіце: Саюзу жанчын Манголіі сёлета — 100 гадоў! Вось гэта гісторыя!

— Наш беларускі саюз жанчын таксама выдатны прыклад шматгадовай згуртаванасці…

— Безумоўна. І нам ёсць чым падзяліцца. Беларускі саюз жанчын актыўна падключаецца да працэсаў узаемадзеяння з такімі ж саюзамі ў дружалюбных краінах. Форум жанчын-лідараў ШАС у Кітаі, Жаночы альянс БРІКС. Мы зараз актыўна ідзём туды. Як бачыце, з-за пэўных палітычных падзей вектары ўзаемадзеяння нашага саюза сёння накіраваны на краіны «далёкай» дугі і на Усход. Пасля любой паездкі кіраўніка дзяржавы так атрымліваецца, што мы замацоўваем усе дамоўленасці на вышэйшым узроўні нашымі жаночымі абдымкамі, выбудоўваючы асабліва цесныя адносіны. І ў гэтым нам давяраюць кіраўнікі дзяржаў.

— Гэтая гісторыя вельмі падобная да ўзаемаадносін у вялікай традыцыйнай сям’і…

— Менавіта так і ёсць. Мне вельмі спадабаўся адзін момант, які я заўважыла падчас паездкі нашай дэлегацыі ў Зімбабвэ сёлета ў ліпені. Што я ўбачыла там? Кіраўнік дзяржавы нясе місію, як у сям’і мужчыны — абаронцы, які забяспечвае незалежнасць краіны, бяспеку яе граніц, які працуе на міжнароднай арэне па глабальных пытаннях. А жанчынам-першым лэдзі ў гэтых краінах давяраюць сацыяльную сферу. Што цікавіць першую лэдзі Зімбабвэ? Каб была нізкая дзіцячая смяротнасць, каб жанчыны і дзеці былі сытыя. Сярод задач таксама — вытворчасць дзіцячага харчавання, стварэнне новых працоўных месц для жанчын, развіццё турызму. Гэтыя ключавыя сацыяльныя пазіцыі ў руках жанчын. Атрымліваецца сапраўды сямейная гісторыя. Муж стварае ўмовы, а жанчына — утульнасць і прыгажосць.

— Колькі краін вы наведалі за апошні год? Якія новыя напрамкі для супрацоўніцтва адкрыты?

— Не так шмат, як можа здацца. Але адносіны з кожнай краінай на вагу золата. Безумоўна, добрыя кантакты ў нас заўжды былі і ёсць Саюзам жанчын Расійскай Федэрацыі. Усе рэгіёны Расіі ўцягнуты ў працэс дружбы. Як толькі прыязджае губернатар з якой-небудзь вобласці Расіі на сустрэчу да нашага Прэзідэнта, тут жа заключаецца і пагадненне паміж жанчынамі. Мы сябруем з жанчынамі Кузбаса, Курска, Калінінграда, Пецярбурга. Нядаўна наша жаночая дэлегацыя наведвала Дагестан, дзе праходзіў форум «За мір». І ўсе вельмі зацікаўлены ў тым, каб беларускія жанчыны былі абавязкова. Для нас жа важны не проста ўдзел, а магчымасць выступаць на пленарных сесіях, а значыць, даносіць свае погляды і пазіцыю па важных пытаннях і, вядома ж, быць пачутымі. З нядаўніх краін, якія я наведала, — гэта Зімбабвэ, Манголія, Узбекістан, Кітай, Расія. Як старшыня Беларускага саюза жанчын я адгукаюся заўсёды і на ўсё.

— Акрамя пазіцыі старшыні БСЖ вы яшчэ і кіраўнік прадстаўніцтва МТРК «Мір» у Беларусі. Якая дзейнасць патрабуе ад Вас больш увагі?

— БСЖ і «МІР»... Ведаеце, гэта як паміж двума любімымі дзецьмі. Як ты адкажаш на пытанне, каго любіш больш і каму больш надаеш увагі? Гэта дзве мае вялікія любові. «Мір» больш самастойны. Гэта арганізацыя, якая стаіць вельмі цвёрда на нагах. Ёсць выдатная каманда, якая заўсёды падставіць плячо. Ды і кіраваць у сучасным свеце значна прасцей. Саюз жанчын — гэта гісторыя грамадская, але вельмі маштабная. Наш саюз аб’ядноўвае 157 тысяч жанчын! Розных, са сваім характарам, поглядамі на свет і жыццё.

— Цяпер вы — медыя персона. Наколькі арганічна адчуваеце сябе ў гэтай якасці?

— Мабыць, гэта самае складанае для мяне пытанне. У медыя сферы я працавала заўсёды, але, вядома, значна менш трапляла ў кадр. Цяпер да маёй дзейнасці ўсё часцей прыкавана ўвага і ў нас у краіне, і за мяжой. Вядома, гэта выклікае пачуццё асаблівай адказнасці. І ёсць тое, што зараз я сабе дазволіць не магу, бо я прадстаўляю вялізную арганізацыю і з’яўляюся зборным вобразам беларускай жанчыны. Я разумею, што зараз я не проста грамадскі дзеяч, але ў пэўным сэнсе ўжо і палітычны. Адзначаю, на форумах заўсёды вельмі ўважліва слухаюць тое, што я гавару. І ёсць пасылы, якія для маіх аднадумак становяцца базавымі. Я разумею, якая гэта адказнасць — задаваць вектар.

— І ў вас гэта цудоўна атрымліваецца. І не толькі словам, але і пазіцыянаваннем. Прамяністыя вочы, шырокая ўсмешка. Мне здаецца, вы нават міжнародныя дамовы падпісваеце, усміхаючыся. Па тым, як вы сябе «несяце» за мяжой, мяркуюць у цэлым аб нашай краіне. Наколькі вы ўсведамляеце важнасць гэтай місіі?

— Насамрэч, мы — беларускія жанчыны — сапраўды «нясём» сваю краіну. А я, як інфармацыёншчык, разумею, што інфармацыйны контур пра нас для многіх краін зачынены. Я кажу зараз нават не пра краіны «далёкай» дугі. Калі мы прыязджаем у той жа Узбекістан, то, акрамя тэлеканала «Мір-24» і «Мір», там няма нічога, што б расказвала пра нашу краіну. Але ў той жа час там ідзе BBC, CNN і шмат іншых каналаў навін, якія паказваюць нашу краіну не ў лепшым свеце. У выніку шмат у каго ствараецца ўражанне, што мы закрытая краіна. Бачылі б вы выраз твару памочніцы Камалы Харыс, пасля таго, як я сказала ёй, што я з Беларусі. Яе вочы расшырыліся. Яна развярнулася, пайшла і больш да мяне не падыходзіла. Але яна прысутнічала на тэматычнай сесіі, дзе я выступала. І, вядома, я зрабіла ўсё магчымае, каб расказаць пра тое, як жывуць жанчыны ў нашай краіне, якія праграмы ў нас ёсць. І я бачыла, як мяняўся выраз на яе твары, як гучна яна ўздыхала. Ім вельмі хочацца, каб нашу краіну прадстаўлялі жанчыны ў строгіх касцюмах з пучком на галаве, без касметыкі, без усмешкі на твары, якія чытаюць па паперцы. Калі яны бачаць, што мы зусім іншыя: шчырыя, лёгкія, пазітыўныя, якія ўмеюць сябе падаць, то па ўсім гэтым у прынцыпе і мяркуюць пра Беларусь. І гэта для мяне дакладна асаблівая місія. Таму што я разумею: я прыязджаю ў краіны, дзе пабываў наш кіраўнік дзяржавы, і ён ужо пакінуў там уражанне аб Беларусі, а значыць, мы ні ў якім разе не павінны яго падвесці.

— Хто звычайна суправаджае вас у міжнародных камандзіроўках? Зыходзячы з якіх крытэрыяў камплектуецца склад дэлегацыі?

— Пастаяннага складу няма. Мы мяняемся. Я хачу, каб розныя жанчыны ўдзельнічалі ў гэтым працэсе. І склад залежыць найперш ад праграмы візіту. Калі мы ехалі ў Зімбабвэ і разумелі, што гаворка пойдзе пра лёгкую прамысловасць, то з намі была старшыня канцэрна «Беллегпрам» Таццяна Аляксееўна Лугіна. Як і Надзея Лазарэвіч — першы намеснік старшыні Мінгарвыканкама, бо гэта інтарасант. Прадстаўнікі банкаў з намі едуць абавязкова, прадстаўнікі СМІ абавязкова, прадстаўнікі аховы здароўя абавязкова.

Калі мы ехалі ў Манголію, да мяне далучылася Вольга Мікалаеўна Чамаданава, бо мы разумелі, што паміж дзвюма сталіцамі — Улан-Батарам і Мінскам — ёсць магчымасць падпісаць вузкую дамову аб супрацоўніцтве. У Кітай мяне суправаджалі прадстаўніцы Гомельскай і Гродзенскай абласцей, бо мы разумелі, што там будуць прысутнічаць прадстаўніцы правінцый і могуць завязацца вузкія жаночыя гісторыі супрацоўніцтва паміж рэгіёнамі.

Насамрэч, не толькі мы, але і да нас едуць. Адзін з апошніх прыкладаў — Саюз жанчын В’етнама. Ён сам выказаў жаданне наведаць нашу краіну. А пачалося ўсё з маленькага візіту жанчын горада Хашыміна ў Мінск, бо паміж імі падпісана пагадненне аб супрацоўніцтве. Цяпер жа чакаем вялікую дэлегацыю пад кіраўніцтвам кіраўніка Саюза жанчын В’етнама. Яна ж і член ЦК Кампартыі, і прадстаўнік Нацыянальнага сходу Рэспублікі В’етнам. І нам даручана яе прымаць.

— У шматлікіх вашых падпісчыкаў у сацсетках можа скласціся ўражанне, што вы проста асвойваеце новыя турыстычныя маршруты. Але ў адной з вашых публікацый я прачытала: «Сёння ў нас у праграме справы дзяржаўнай важнасці». Якія справы дзяржаўнай важнасці вы вырашаеце?

— Безумоўна, уражанне можа скласціся рознае. Напрыклад, адна з апошніх паездак у Ціндаа адзначылася падпісаннем дарожнай карты рэалізацыі мемарандума аб супрацоўніцтве паміж Усекітайскай федэрацыяй жанчын і Беларускім саюзам жанчын. А ў выніку Другога Узбекска-Беларускага бізнес-форуму было падпісана каля 40 буйных кантрактаў.

Але не ўсякі жаночы форум можа скончыцца падпісаннем кантрактаў, але гэта КАНТАКТЫ. Калі жанчына жанчыну прывезла на сваю тэрыторыю, што робіць жанчына? Яна паказвае культуру сваёй краіны, жыццё сваёй краіны, развейвае некаторыя стэрэатыпы аб сваёй краіне. Тое самае робім мы, калі кудысьці едзем. Гэта важны складнік. Напрыклад, у Манголіі мы павінны былі адказаць на пытанне: «Хто мы такія, беларусы?» У Зімбабвэ: «З чым мы да вас прыйшлі?» Краіна вельмі акуратна пускае на сваю тэрыторыю еўрапейцаў. Не як турыстаў, а для вядзення бізнесу. Там няма нават расіян. А нам праз жаночую дружбу яны адчыняюць дзверы для бізнэсу. І гэта гісторыя не пра хуткі бізнес: прывезці тэхніку — прадаць і атрымаць выручку. Мы ідзём туды, каб адкрыць прадпрыемствы лёгкай прамысловасці. А гэта значыць, не толькі даць работу мясцовым жанчынам, але і паставіць туды свае тканіны. Я ведаю, што па слядах нашай паездкі Таццяна Аляксееўна Лугіна паставіла задачу нашым вытворчасцям вырабіць тканіну з фірмовым малюнкам кіруючай нацыянальнай партыі, у колерах сцяга. Пакуль у Зімбабвэ ёсць баваўняная тканіна з такім малюнкам, а мы прапануем ім лён. Упэўнена, ён будзе карыстацца папулярнасцю. Ідэнтычная гісторыя і з аховай здароўя. Калі мы дапамагаем наладзіць сістэму аховы здароўя, мы прыходзім на іх рынак са сваёй фармацэўтычнай прамысловасцю. Так доўга ісці да атрымання рэзультату можа толькі жанчына. Прычым, займаючыся бізнесам, жанчына клапоціцца аб сацыяльных выгодах і гарантыях супрацоўнікаў.

— Нядаўна я наведала Самарканд. Усе мае суразмоўцы, даведаўшыся, адкуль я прыехала, адзначалі актывізацыю ўзаемаадносін паміж Беларуссю і Узбекістанам. Якія вынікі ёсць у вашай скарбонцы?

— Так, сапраўды, супрацоўніцтва паміж нашымі краінамі зараз вельмі цеснае. У канцы жніўня вялікая ўрадавая дэлегацыя з нашай краіны на чале з Наталляй Іванаўнай Качанавай наведала Узбекістан. Я ехала туды, як лідар БСЖ, і мы везлі з сабой каля 50 прадпрымальнікаў. Гэта быў другі па ліку форум. Першы прайшоў у Мінску год таму. Як проба пяра. Але гэты год паказаў, што нашая сустрэча тады дала рэальны вынік. Прывяду прыклад. Адна з жанчын-прадпрымальніц (уладальніца невялікага дрэваапрацоўчага прадпрыемства) год таму на форуме ў Мінску падпісала кантракт з узбекскім прадпрыемствам. За год прыбытак павялічыўся на 150 тысяч долараў. Даведаўшыся аб правядзенні другога форуму ў Ташкенце, яна сама выказала жаданне паехаць з намі. На гэты раз было падпісана каля 40 буйных кантрактаў. Але і драбнейшы жаночы бізнес вельмі хутка знаходзіць партнёраў. Што мы робім для жанчын бізнесу? Ёсць дробны і сярэдні жаночы бізнес. Яму складана дабрацца да Ўзбекістана, бо гэта вельмі доўгі шлях. Мы гэты шлях скарачаем. Як вынік, узнікаюць сувязі і супрацоўніцтва.

— У сувязі са статуснымі і адказнымі міжнароднымі паездкамі, наколькі часта даводзіцца абнаўляць гардэроб? І дзе вы гэта робіце?

— Шчыра кажучы, я не люблю хадзіць па крамах. На працягу гадоў шасці я актыўна карыстаюся інтэрнэт-крамамі, дзе размешчаны менавіта нашыя беларускія вытворцы. За гэты час я добра вывучыла нашыя брэнды і дакладна ведаю, што на мяне добра садзіцца. Гэта, з аднаго боку. З іншага боку, я вельмі радая знаёмству з Ягорам Кірычэнкам (уладальнікам вясельнага салона-атэлье Kiko Richen — заўвага рэд.). Ён сябруе з Беларускім саюзам жанчын і ўсяляк дапамагае выглядаць годна. Напрыклад, эксклюзіўныя ўборы ў Зімбабвэ — справа рук Ягора.

— Гэтыя ўборы, сапраўды, атрымаліся вельмі запамінальнымі. Як яны з’явілася ў вашым гардэробе?

— У свой першы прыезд у Беларусь першая лэдзі Зімбабвэ падарыла мне тканіну ў колерах нацыянальнага сцяга. Гэта асаблівы падарунак. Яны ставяцца да яго вельмі трапятліва. Тканіна ляжала і чакала свайго часу, і ён прадставіўся. У Зімбабвэ я павінна была здзейсніць ганаровую місію — перадаць першай лэдзі бульбу з падворка нашага кіраўніка дзяржавы. Я падумала аб тым, што будзе вельмі правільна і прыемна, калі бульбу я буду ўручаць у адзенні з нацыянальных тканін, ведаючы наколькі ўважліва яны да гэтага ставяцца. Звярнулася да Ягора, і вельмі хутка ў яго атэлье мне змадэлявалі і пашылі два варыянты: сукенку і маленькі жакет. І мы сапраўды не пралічыліся! Гэта быў вельмі слушны дыпламатычны ход. Усе звярнулі на мяне ўвагу і дзякавалі за такую павагу да культуры і традыцый Зімбабвэ.

— Як хутка і без лішніх рэчаў спакаваць чамадан у дарогу? І без чаго не абыходзіцца ніводная ваша паездка?

— Усё вельмі проста. Бярэш праграму мерапрыемства і ў адпаведнасць з ёй ствараеш капсульный гардэроб. Робіш усё магчымае, каб камплекты былі розныя, але з мінімальнай колькасцю рэчаў. Асаблівую ўвагу асабіста я надаю абутку. Апроч кангруэнтнасці, трэба сапраўды разумець, дзе ты павінна быць на абцасах, а дзе гэта будзе недарэчна і няёмка. І, нягледзячы на тое, што ў любым гатэлі даўно ёсць прасы і фены, я заўсёды бяру з сабой фен і адпарвальнік. Гэта мае надзейныя памагатыя. З імі я адчуваю сябе больш упэўнена.

— Ваша сяброўкі — розныя, але ў той жа час ёсць нешта, што ўсіх вас аб’ядноўвае. Што гэта на вашу думку?

— Мне вельмі падабаюцца зносіны з новымі людзьмі. Так, усе мы розныя, але ўсіх нас аб’ядноўваюць іскрыстыя вочы і ўсмешка на твары. Калі вы спытаеце ў мяне, як выглядае кіраўнік Саюза жанчын Манголіі альбо кіраўнік Камітэта па справах жанчын Узбекістана, я вам скажу, што гэта прыгожая жанчына з палаючымі вачыма, усмешкай і адкрытай душой. І мне здаецца, што нашай справай могуць займацца толькі такія жанчыны, якія нясуць шмат станоўчых эмоцый. Гэта самая галоўная якасць, якая нас усіх аб’ядноўвае.

— Вольга Аляксандраўна, а ад чаго канкрэтна так ярка гараць вашыя вочы?

— Я вельмі люблю тое, што раблю. Ва ўсім імкнуся бачыць пазітыў, і ад усяго імкнуся атрымліваць задавальненне. Шчыра, я вельмі люблю жыццё і вельмі люблю людзей. Я разумею, наколькі мы ўсе розныя і як усім нам няпроста жыць у гэтым свеце. Можа быць часам мая мімалётная ўсмешка для кагосці згуляе важную ролю. І наогул, пакуль чалавек жывы і здаровы, няма падставы для суму. Страшна, калі вайна. Але нават у такія перыяды людзі знаходзяць прычыны для радасці, для кахання, нараджаюць дзяцей і жыццё шануюць па-іншаму. Таму ўсіх заклікаю глядзець на жыццё пазітыўна.

— Якія ўражанні вы прывезлі з сабой з кожнай краіны і што назаўжды застанецца ў памяці?

— Пачну з Зімбабвэ. Гэта краіна, якая развіваецца. І ў яе сапраўды ёсць будучыня. Там ёсць радовішчы карысных выкапняў, будуюцца дарогі, дамы, прыгожыя гасцініцы са смачнай ежай, ствараюцца працоўныя месцы. Там прыгожая прырода. І, калі краіна пойдзе і далей абраным шляхам, у іх будуць і заводы, і прадпрыемствы. Тое самае я магу сказаць і пра Узбекістан. Сёння гэта краіна, якая ідзе наперад. Манголія — гэта іншая гісторыя. Гэта стэпы. Гэта цудоўныя юрты, у якіх ёсць усё для камфортнага жыцця. Нават нашага Прэзідэнта сустракалі ў юрце! Адукаваны народ, які таксама дакладна бачыць сваю будучыню. Кітай... Увесь свет гаворыць сёння аб Кітаі.

З усіх краін, у якіх я пабывала, тое, што трэба ўбачыць кожнаму — гэта ўнікальная прырода, унікальная архітэктура, самабытная нацыянальная культура, кухня. Таму адназначна варта для сябе адчыняць нешта, акрамя Еўропы! А ў памяці назаўжды, безумоўна, застануцца людзі! Для мяне важна, як яны цябе сустракаюць, які ў іх унутраны свет, як адгукаюцца на прапановы аб супрацоўніцтве, як перажываюць за тое, што робяць. Добрае пачуццё патрыятызму ў кожнага. Што гэта значыць? Гэта глыбокае пачуццё любові да сваёй зямлі, да свайго народа.

Кацярына ТУМАС-ЦІШКЕВІЧ

Фота з асабістага архіва гераіні

Выбар рэдакцыі

Рэгіёны

Чым прывабіць людзей да вёскі?

Чым прывабіць людзей да вёскі?

Месца для працавітых і смелых.

Грамадства

Знізіць аварыйнасць і траўматызм

Знізіць аварыйнасць і траўматызм

Што змяняецца для аматараў сродкаў персанальнай мабільнасці?