Нумар, дзе сын Прэзідэнта Мікалай Лукашэнка і яго выкладчык Алена Асташкіна-Мысліўчык іграюць на раялях, стаў яркай часткай канцэрта «Час выбраў нас», які традыцыйна завяршае рэспубліканскую грамадска-культурную акцыю «Марафон адзінства». Карэспандэнтам БелТА ўдалося пагутарыць з Мікалаем Лукашэнкам перад канцэртам у Віцебску. Сын Прэзідэнта расказаў, як з’явілася задума гэтага выступлення, што ён укладвае ў такое ўсёабдымнае паняцце, як адзінства, і ці ёсць у яго сацыяльныя сеткі.
— Мікалай, вы ўдзельнічаеце практычна ў кожным «Марафоне адзінства». Для вас гэта нейкі абавязак ці ўсё ж ёсць і нейкая асабістая зацікаўленасць, дзе ў аснове творчы, эмацыянальны складнік? Эмоцыі залы, якія адчуваліся на вашым выступленні ўжо 17 верасня ў «Мінск-Арэне», — гэта нешта неймавернае.
— Улічваючы наш вопыт выступленняў, я прапанаваў, што мы маглі б паставіць нядрэнны нумар і паказаць яго на канцэрце ў «Мінск-Арэне» 17 верасня. Паказаць, як мы бачым народнае адзінства. Потым гэты нумар стаў дастаткова значнай вяхой канцэрта «Час выбраў нас». Не таму што мы яго стварылі або я там выступаю, а менавіта за кошт пасылу і маштабу. І мы вырашылі, так сказаць, замацаваць яго на «Марафоне адзінства», каб больш людзей убачылі яго.
— А як вам удаецца сумяшчаць вучобу і графік «Марафону адзінства»? Ці ёсць нейкі сакрэт, як усё паспяваць?
— Калі на чалавеку ляжыць адказнасць, ён мабілізуецца і прыкладае ўсе намаганні. Так гэта працуе ў маім выпадку. Я адчуваю на сабе вялікую адказнасць.
Ну і хачу сказаць, што гэта ж не першы раз, калі ў мяне такая нагрузка. Я многа чым займаюся. Вы шмат чаго бачыце па тэлевізары, а ёсць яшчэ больш таго, што не бачна. Таму канцэрт у прыватнасці і «Марафон» у цэлым я ўспрымаю з велізарнай удзячнасцю. У мяне ёсць магчымасць увасобіць тут нейкія свае творчыя ідэі, працаваць разам з калектывамі. Тут жа працуе шмат людзей, якія трацяць сіл і энергіі, напэўна, яшчэ больш, чым я. І я разумею, што ёсць вялікая колькасць 20-гадовых хлопцаў, якія могуць не горш за мяне зрабіць гэту работу. Можа, больш таленавіта ў плане выканання гэтай кампазіцыі. Я маю на ўвазе прафесіянальных артыстаў. Але гэта раблю менавіта я. Я расцэньваю гэта як вялікую магчымасць і стаўлюся да гэтага з вялікай удзячнасцю, таму для мяне гэта шчасце.
— А чаму вы выбралі такі музычны інструмент, як раяль?
— Ён адзін з самых класічных. Гэты інструмент самадастатковы, як мне здаецца. А так, я сказаў бы, што ў мяне былі роўныя шанцы займацца, напрыклад, і вакалам. Але я заняўся раялем і іграю ўжо 11-ы год.
— А ці ёсць у вас любімы нумар у праграме «Час выбраў нас»?
— Я люблю розныя нумары. Вельмі падабаюцца дзіцячыя нумары — яны ўвасабляюць наогул усё, што мы паказваем у гэтым «Марафоне». Простай дзіцячай мовай яны даносяць фундаментальныя, вельмі складаныя ісціны, якія мы, дарослыя, забылі, перараслі. Або лічым, што перараслі. Якое дабро, які мір? Мы ж дарослыя людзі. Менавіта ў гэты момант, я лічу, і пачынаецца гібель народа, гібель людзей і гібель будучыні. Калі дарослыя людзі лічаць, што яны перараслі дабро, перараслі мір. Таму трэба слухаць дзяцей і з усіх сіл захоўваць прыцягненне дабра.
— А што для вас адзінства?
— Складана падабраць канкрэтны адказ на гэта пытанне. Адзінства — гэта сувязь пакаленняў, гэта тое, як мы глядзім на дзяцей. Адзінства — гэта тое, як мы аддаём сябе не толькі блізкім людзям, але і свайму кавалку зямлі, на якім мы жывём. Адзінства ў імкненні, у самааддачы. Напэўна, тое, аб чым спяваецца ў гімне: «Сэрцам адданыя роднай зямлі». Рабіць нешта для грамадства, бачыць сябе часткай вялікай справы. Жыць не для сябе і не ў сваё задавальненне, а для таго, каб іншым людзям жылося лепш кожны дзень. Каб мы яшчэ нешта перадалі наступным пакаленням.
— Кіраўнік дзяржавы жартам называе вас «галоўным апазіцыянерам у сям’і». Ведаю, што вы чэрпаеце інфармацыю з самых розных крыніц, сацыяльных сетак.
— Так, я чытаю розныя крыніцы інфармацыі. І, вядома, стараюся сфарміраваць максімальна аб’ектыўнае меркаванне аб усіх падзеях. Я маю такую магчымасць: сказаць тое, што я бачу, прамалінейна. І я ніколі не замоўчу, калі ў нечым упэўнены. Я ніколі не цярплю нейкіх ілжывых захапленняў і лжывых настрояў. Вядома, часта выказваю сваю думку. І таму мяне можна назваць «апазіцыянерам».
Але я не магу быць апазіцыянерам у адносінах да дзяржавы, да кіраўніка нашай дзяржавы, таму што я яго абсалютная копія. Некаторыя людзі гавораць, што я адрозніваюся ад свайго бацькі. Але гэтыя людзі або не ведаюць мяне, або не ведаюць майго бацькі.
Мой бацька ў маладосці таксама вельмі ажыўлена рэагаваў на нейкую несправядлівасць, нейкія спрэчныя моманты, якія ёсць у любым грамадстве, у любой дзяржаве. Пытанне толькі ў тым, як ты будзеш на гэта рэагаваць: маўчаць і нічога не рабіць або змагацца за людзей, за справядлівасць.
Кіраўнік дзяржавы гаспадарлівы, строгі, ён Прэзідэнт краіны. І я лічу яго абсалютна вялікім чалавекам. Мы з вамі кожны дзень бачым вынікі яго працы. А я бачу, як яны непасрэдна ствараюцца.
— Так, у многіх жа разуменне такое: вось у кіраўніка дзяржавы прайшла нарада, якую паказалі ў СМІ, і на гэтым усё. Але ж мы не бачым, напэўна, і палову яго работы.
— Вельмі вялікую частку работы не бачна. І людзі вынік гэтай работы часта ўспрымаюць як данасць.
— А вы ведзяце сацсеткі?
— Я не вяду сацсеткі. Вы ведалі б, калі б я іх вёў. Але я, зразумела, чытаю розныя сацсеткі. Гэта частка нашага жыцця. Немагчыма, напрыклад, не чытаць Telegram-каналы.
— Зусім нядаўна — у час сустрэчы са студэнтамі лінгвістычнай ВНУ — Аляксандру Рыгоравічу было зададзена пытанне, як ён паставіцца да вашай спадарожніцы. У СМІ адказ на гэта пытанне не паказалі, але ўсім жа цікава. Можаце прыадкрыць тайну, ці ёсць у вас ужо выбранніца?
— У глабальным маштабе кіраўнік дзяржавы — адзін чалавек. Але калі гаварыць пра яго ролю бацькі, то ён вельмі далікатны, вельмі клапатлівы. Зразумела, ён удзяляе мне вельмі вялікую ўвагу. Так было ад моманту майго нараджэння. І я лічу, што гэта яго асабісты подзвіг. Бо, з’яўляючыся такім чалавекам, у такія складаныя гады яго рабочай дзейнасці ён неверагодную колькасць часу прысвячаў мне, майму выхаванню, каб я мог знаходзіцца побач з ім, мог вучыцца многім рэчам. Гэта ж аднімала ў яго вельмі шмат сіл і часу.
І я не сумняваюся, што да пытанняў майго асабістага жыцця ён будзе ставіцца з вельмі вялікай увагай. Вядома, я яму цалкам давяраю і прыслухоўваюся да яго меркавання. Многія падлеткі спрабуюць адхіляць меркаванне бацькоў. Можа, некалі ў мяне такое і было, але дакладна не цяпер. Я з абсалютнай павагай і вельмі вялікай увагай стаўлюся да парад бацькі. Не проста таму, што так трэба і заведзена, а таму што я ў гэтым пераканаўся на прыкладзе многіх падзей: ад самых глабальных да самых маленькіх, асабістых.
Але ўсе дэталі асабістага жыцця я не буду раскрываць, бо ў кожнага чалавека ёсць свае нейкія пытанні асабістага характару. І ў маёй сітуацыі гэта, напэўна, не тое, на чым трэба рабіць акцэнт.
— Хутка Новы год — час сямейных свят і традыцый. Для вас што важна ў гэты час? Чым займаецеся звычайна ў святочныя дні? І ці ёсць нешта, без чаго не ўяўляеце Новы год?
— У нас сям’я вельмі вялікая, вы ведаеце. І мы імкнёмся неяк сабрацца і правесці час разам. Абсалютна спакойна пагутарыць за навагодняй вячэрай. Такая простая традыцыя. Сталыя традыцыі — іх вельмі вялікая колькасць у сям’і — патрабуюць стабільнасці. Але калі ты не ведаеш, дзе ты будзеш праз гадзіну ці дзве (вы, напэўна, як журналіст гэта выдатна разумееце), то цяжка выпрацаваць нейкія традыцыі і прытрымлівацца іх.
У нас уся сям’я задзейнічана ў тым, чым займаецца галава нашай сям’і, кіраўнік нашай дзяржавы. Мы ўсе за ім цягнемся. Нехта менш, нехта больш, але мы трапляем у той жа спосаб жыцця, што і ён. Асмелюся сказаць, што я ледзь ці не ў большай ступені. Можна ў Новы год апынуцца ў любым пункце краіны і займацца вельмі рознымі пытаннямі. І часам нават не да Новага года бывае. Новы год — гэта вельмі напружаны час. Упэўнены, што і ў вас таксама.
Але вось спыніцца, выдыхнуць, паглядзець на вынік і перагарнуць старонку — гэта такая мінімальная, але вельмі важная навагодняя традыцыя. І мы яе прытрымліваемся.
— А як хацелі б сустрэць 2025 год?
— Хочацца сустрэцца з блізкімі людзьмі, убачыць больш членаў сваёй сям’і. Гэта ж таксама вельмі складана — сабраць усіх разам.
— Разумею, што свабоднага часу ў вас зусім не шмат. Але калі выдаецца свабодны час, як лічыце за лепшае яго правесці?
— Гэта базавае пытанне, якое ўсім задаюць: «Якое ў вас хобі?» Але ў мяне ўсе хобі перараслі ў нейкую каляпрафесійную дзейнасць. Або аматарскую дзейнасць, але з прафесійным падыходам. Можна сказаць, што хакей — маё хобі.
Я вось выступаю на «Марафоне адзінства», але тут няма ні аднаго чалавека, для якога выступленне тут — гэта хобі. Таму я павінен прафесійна рыхтавацца. Шмат ёсць усякіх заняткаў, якія маглі б быць хобі, але да іх я павінен падыходзіць (і з радасцю падыходжу) як прафесіянал.
— Што для вас адпачынак?
— Вельмі падабаецца чытаць. Нават сам працэс чытання, перагортвання старонак. З-за сваёй спецыяльнасці біятэхнолага я павінен чытаць тэхнічную, навуковую літаратуру. Я яе чытаю шмат: гэта навуковыя артыкулы, зборнікі, усякія навуковыя рэгламенты.
Навукова-папулярную літаратуру люблю за тое, што можна ставіць перад сабой нейкія пытанні. Не люблю за тое, што да рэальнага жыцця яна рэдка мае адносіны і не вырашае нейкія праблемы.
Мастацкую літаратуру я чытаю хоць бы для таго, каб удасканальваць навыкі размовы і пісьма. А вялікія мастацкія творы можна некалькі разоў у жыцці перачытваць.
Андрэй ВАРАПАЙ
Фота: БелТА
Пачалося датэрміновае галасаванне на выбарах Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь
Карэспандэнты «Звязды» высветлілі, як рыхтаваліся ўчасткі, як быў арганізаваны электаральны працэс непасрэдна ў рэгіёнах
Зрабіўшы якасць неад’емнай часткай іміджу Беларусі як краіны, займацца ёй неабходна пастаянна і ва ўсіх напрамках.
