Аляксандр Баёк апынуўся ў канцлагеры ў Пухавічах, калі яму было сем гадоў. Але перш, вясной 1944 года, яго разам з маці, братам і сястрой, а таксама з аднавяскоўцамі акружылі немцы і зачынілі ў хляве ў вёсцы Седча, што на Пухавіччыне.

– Чалавек 150 нас там было, ні вокнаў, ні дзвярэй – адным словам, ніякай надзеі на выратаванне, – прызнаецца Аляксандр Аляксандравіч. – І так крыўдна: амаль усю акупацыю перажылі, а цябе за некалькі месяцаў да вызвалення спаляць зажыва...

Аднак абышлося. З хлява ўсіх выпусцілі. Моладзь адправілі на прымусовыя работы ў Германію, старых і дзяцей павезлі ў канцлагер. Там Аляксандр Баёк разам са сваёй сям'ёй быў тры месяца – да самага вызвалення Пухавіч.

Былы вязень успамінаць той час, праведзены ў няволі, не любіць. Шмат людзей памерла з голаду. Тое, што яны выжылі (у тым ліку яго трохгадовы брацік!) інакш, чым цудам, не назавеш. "Кавалак хлеба дадуць ды суп з сямі крупінаў – вось і сутачны паёк", – расказвае Аляксандр Баёк.

Сёння яму – 84 гады. Дзень Перамогі для Аляксандра Аляксандравіча, як і для многіх удзельнікаў і ахвяр Вялікай Айчыннай вайны, – найлепшае свята, якое ён праводзіць у коле самых блізкіх, расказваючы ім пра тое, што можа быць, калі няма міру.