Дзень быў цяжкі і не толькі з-за спякоты. Так атрымалася, што мне неабходна было праехаць больш за сто кіламетраў з вёскі дадому, у Мінск, бо з летняга лагера вярталася дзесяцігадовая Уля. Яе трэба было забраць увечары з Усходняга вакзала, і гэта павінна была зрабіць я з пяцігадовай Меланняй на руках. Па прыездзе ў горад я ўжо адчувала сябе абяссіленай. Зрабіла дома ліманад і не дачакаўшыся, пакуль той астыне, паехала па дачку. Ехалі на маршрутцы, у якой з-за гарачыні малая стала капрызіць. Я ўсё больш нервавалася, але мы своечасова з’явіліся на месцы. Назад вырашылі выклікаць таксі. Але як на тое, таксіст доўга не мог знайсці нас на стаянцы, і мы вымушаныя былі з сумкамі ісці да прыпынку. Толькі ў машыне, дзе працаваў кандыцыянер, я перастала гаварыць Ульяне «пачакай» у адказ на ўсе пытанні.
— Мама, уяві, у цябе ёсць тры дарогі. Адна — з непраходнымі шыпамі, другая — з лятучымі мышамі, а трэцяя — з павукамі. Вось якую лепш абраць? Ну мааам, гэта ж адразу зразумела, што з павукамі, яны ж разбягуцца! Давай згуляем у «селі-ўсталі», ну вось, рукі злучы ў замочак, цяпер уверх пальцы, потым уніз! Ды што ж такое! Няправільна! Давай спачатку.
— Але я раблю, як ты кажаш!
— Ты павінна была войкнуць ад болю, калі я сціскаю табе рукі, а ты маўчыш! Значыць, няправільна. О! Пад дрэвам сядзяць чатыры львы, адзін сышоў, колькі засталося?
— Два! — весела выкрыквае Мелання
— Няправільна! Тры! — задаволена выводзіць Уля.
— Па небе ляціць самалёт, у ім пяцьсот цаглін, адна выпала — засталося?
— Чатырыста дзевяноста дзевяць, — адказваю я.
— А тады ад чаго загінула бабуля?
— Якая бабуля?
Уля залівіста смяецца.
— На яе ж цагліна ўпала з самалёта! Ведаеш, я ў лагеры, як ты, адказала! А як змясціць слана ў халадзільнік за тры дзеянні?
— Адчыніў халадзільнік, змясціў слана, зачыніў!
— Малайчына, мама! А тады паспрабуй змясціць у халадзільнік за чатыры дзеянні жырафа.
Тут жа не вытрымлівае.
— Якая ты нездагадлівая! Трэба адкрыць халадзільнік, дастаць слана, пакласці жырафа і закрыць! У льва сёння дзень нараджэння, хто да яго не прыйдзе?
— Мабыць, тыя, каго ён можа з’есці...
— Жыраф не прыйдзе! Жы-ра-ф! Ты ж яго ў халадзільніку зачыніла.
Кіроўца засмяяўся ўголас. Усю дарогу ён спрабаваў мне нешта сказаць, але і слова ўставіць не змог з-за Улькіных загадак. Малая адчула няёмкасць і змоўкла. Калі кіроўца супакоіўся, то ўдакладніў, да якога пад’езда нас падвезці. У гэты час Уля расслабілася.
— Мам, мне яшчэ загадак СТО трэба табе загадаць, бо я ж потым проста забудуся.
Кіроўца ў гэты час спыняе машыну паблізу нашага дома. Пачынаецца нейкая мітусня: Мелання хоча паказаць Улі свой кашалёчак і адтуль вывальваюцца манеткі, яны разам спрабуюць іх сабраць, тут жа ў Улі выпадае з кішэні тэлефон і захрасае паміж аўтамабільнымі крэсламі. Я з цяжкасцю выцягваю Меланню з машыны і стаўлю на тратуар. Уля працягвае поўзаць у машыне і спрабуе дастаць тэлефон. Кіроўца ставіць каля мяне сумкі.
— Я хацеў папрасіць прабачэння, што не змог вас знайсці на вакзале, — кажа спачувальна. — Цяпер разумею, як цяжка было ісці да прыпынку з сумкамі і дзецьмі. А вам яшчэ сто загадак адгадваць...
Прызнацца, я на секудну запанікавала. Раптам заўважыла дзяцей у двары — сябровак дачкі!
Энергічна махаю дзяўчынкам рукой, і тыя натоўпам бягуць да мяне. Урачыста аб’яўляю ім, што Уля прыехала! Малая, вылазячы з машыны, не паспявае адказваць на пытанні сябровак.
— Улька, табе ж яшчэ сто загадак загадваць, — кажу я, падымаючы сумку.
— А можна мне пакуль дзяўчынкам іх загадаць, а табе іншым разам? Ну, калі ласка, калі ласка, калі ласка...
— Добра, толькі як прыйдзеш дадому, адразу мыцца і спаць! — ужо амаль наўздагон крычу
дачцэ. — Табе яшчэ адпачыць трэба.
Раптам лаўлю захоплены позірк кіроўцы:
— Пашанцавала?
— Не-а! Доўгія гады трэніровак і прыроджанае ўменне выжываць.
Смяёмся. Я накіроўваюся з Меланняй дадому піць астылы ліманад.
Наталля ТАЛІВІНСКАЯ
Спасылкі
[1] https://zviazda.by/be/tags/natallya-talivinskaya
[2] https://zviazda.by/be/gramadstva
[3] https://zviazda.by/be/tags/syameynaya-gazeta