Мары ажыццяўляюцца. Не адразу і не выпадкова — трэба шмат працы, напружання, змен унутры сябе, нават кардынальнай ломкі ўласнай асобы, каб узняцца над абставінамі і выйсці на новы ўзровень. І хто б мог падумаць, што звярнуцца да гэтых думак прымусіць балет!

Зрэшты, чаго здзіўляцца: знакаміты харэограф з Санкт-Пецярбурга Барыс Эйфман вылучаецца ўменнем ствараць глыбокія спектаклі з філасофскім падтэкстам. Мінчане пра гэта ведаюць, неаднойчы нашы аматары балета маглі бачыць яго спектаклі на сцэне Вялікага тэатра Беларусі. І вось фестываль «Балетнае лета ў Вялікім» — і чарговая сустрэча з Тэатрам Барыса Эйфмана, які адкрываў усю праграму двума паказамі спектакля «Эфект Пігмаліёна» на музыку Іагана Штрауса.

Музыка стала фонам для ілюстрацыі прыгожай гісторыі пра тое, што свае мары трэба адстойваць, і ніхто не кажа, што гэта лёгка, але калі чагосьці моцна хочаш, то знойдзецца магчымасць для рэалізацыі. Галоўнае — не прапусціць, не саступіць, не здавацца. Як юная гераіня, будучыня якой была даволі цьмяная сярод вулічнай басоты, але яна мела шчырае захапленне бальнымі танцамі — і лёс даў магчымасць праявіць сябе, перамагчы абставіны, стаць зусім іншым чалавекам. Між іншым, і артыстам прыйшлося мяняцца дзеля гэтага спектакля, як адзначыў вядучы саліст Санкт-Пецярбургскага дзяржаўнага акадэмічнага тэатра балета Барыса Эйфмана, заслужаны артыст Расіі Алег Габышаў:

— Гэта адзін са спектакляў Эйфмана, які вылучаецца жыццесцвярджальнасцю, яркасцю. Ён мае пэўную долю гумару, элементы шоу. Для адкрыцця фестывалю — стапрацэнтнае траплянне. Мы яго ўпершыню паказваем у Мінску, але спектакль ужо прайшоў шлях паказу на іншых сцэнах, мае добрыя водгукі. Не абышлося без эксперыменту: злучэнне бальнага танца з сучаснымі тэндэнцыямі. Свайго роду стылізацыя. Работа над ім напоўніла нас, артыстаў, новымі фарбамі: іншы свет, іншая пастаноўка корпуса, прыходзілася перавучвацца — бальныя танцы вымагаюць іншай падрыхтоўкі. Былі небяспечныя моманты, таму што балерыны танцуюць на высокіх абцасах, бывала, што падварочвалі ногі. Але мы адаптаваліся. Мне падабаецца стан пасля спектакля — на пад'ёме, а гэта больш прыемна, чым паказваць драму і перажываць яе. Але ў гэтай лёгкасці прыхаваныя глыбокія эмацыянальныя пытанні. Адна з ідэй: сапраўдныя прыродныя таленты схаваныя, але дайце ўмовы для іх развіцця. Аднак хэпі-энд, як заўсёды ў Барыса Якаўлевіча, пад вялікім пытаннем...

Алег Габышаў — пастаянны госць гала-канцэрта, які завяршае «Балетнае лета ў Вялікім». І сёлета 12 чэрвеня ён выйшаў на сцэну. Артысты тэатра Барыса Эйфмана (сярод якіх, між іншым, Любоў Андрэева, выхаванка беларускай школы) паказалі ўрывак з балета «Яўгеній Анегін». А сам Алег Габышаў прадставіў прэм'еру сучаснага нумара «Нічога лішняга», які зроблены адмыслова для фестывалю. Гала-канцэрт — гэта магчымасць убачыць і народную артыстку Расіі, салістку Вялікага тэатра Марыну Аляксандраву, калі не было магчымасці трапіць на «Прыгажуню, якая спіць», дзе яна танцавала разам з салістамі Марыінскага тэатра Санкт-Пецярбурга Аксанай Скорык, Аленай Яўсеевай, Аляксандрам Цімафеевым. Гасцей з Расіі ў нас заўсёды рады вітаць. Але сёлета госцем гала-канцэрта стаў саліст Каірскай оперы Хані Хасан, які станцаваў «Адажыа» з балета «Спартак». З нашым тэатрам артыста звязвае харэаграфія Валянціна Елізар'ева: на сцэне Каірскай оперы шмат гадоў ідзе «Спартак» у яго пастаноўцы. Нашы артысты таксама маюць магчымасць паказаць сябе публіцы ў сваіх партыях, і з задавальненнем назіраюць за працай калег.

Заставалася інтрыга: ці будзе танцаваць галоўны балетмайстар Вялікага тэатра Беларусі Ігар Колб? На жаль, не знайшлося харэографа, які б прапанаваў яму стварыць асобны нумар. Таму гэтым разам ён выступіў у якасці рэжысёра канцэрта: «Варта чакаць сюрпрызаў. Адзін з іх — камплімент публіцы. Для мяне публіка і артыст — непадзельныя.»

Дзеля таго, каб зрабіць публіку бліжэй да Вялікага тэатра Беларусі, у праграму фестывалю ўключылі яго спектаклі. Акрамя «Прыгажуні, якая спіць», сёлета ў праграме была казка «Канёк-Гарбунок» на музыку Радзівона Шчадрына. Дырыжор — юбіляр чэрвеня Мікалай Калядка прызнаўся: «Мае ўнукі ведаюць, што такое трансформеры, а хто такі Канёк-Гарбунок — для іх таямніца. Гэты спектакль дае магчымасць нашым дзецям убачыць іншы, казачны свет, ды і дарослым: партытура створана так, што гэта спектакль для ўсіх пакаленняў». Сапраўды, казка — цудоўны жанр на ўсе часы, якая яднае рэчаіснасць з фантазіяй. Ці не з казак пачынаецца ўсё найлепшае ў нас?

Ларыса ЦІМОШЫК