Цёплае вясновае сонца хілілася да гарызонту. Май уладарыў напоўніцу, надвор'е было як летам... Хоць яблыні яшчэ не цвілі, а значыць, чакай маразоў?
Вось такой мілай сэрцу парою маладая пенсіянерка Вольга прыехала ў бацькоўскую хату, у вёску. Тут яна нарадзілася, тут адбегала свае пятнаццаць першых і лепшых гадоў, тут скончыла школу-васьмігодку. Адсюль падалася ў горад, кінулася ў вір сталічнага жыцця. Аднак і там яно ішло па раскладзе, нібы тыя электрычкі, якімі яна прыязджала да бацькоў. Ну як жа: пасля школы — вучылішча, спецыяльнасць маляра-тынкоўшчыка, праца — дзень пры дні, ад выхаднога да выхаднога. Будавала яна — школы, дзіцячыя садкі, дамы-шматпавярховікі.
Каб потым, у адным з такіх мурашнікаў ужо з мужам Васілём атрымаць кватэру. Каб у адзін з садкоў (а потым і ў школу...) павесці сынка. Яны галубком яго называлі. І, вядома ж, песцілі. Для яго найперш, для Алёшачкі, купляліся прысмакі і ўсе абноўкі. А што — яны малымі хлеба ўдосталь не ведалі, пра цукеркі-падушачкі толькі марылі, дык няхай хоць дзіця ад'есца... Адзінае ж...
Можа, тады яны нешта ўпусцілі, недзе памыліліся? Але ў мужа пра гэта ўжо не спытаеш: чатыры вясны як не стала яго, пахавала... І толькі тады зразумела, як жа любіла. А пры жыцці...
Пра каханне адно аднаму яны, былыя вясковыя дзеці, неяк не казалі, няёмка было. Проста сышліся, разам пражылі маладосць, потым у тлуме гарадскім, у працы і клопатах сустрэлі сталасць. А вось старасць — яе Васіль ужо не паспеў, памёр.
Вольга часам зайздросціла яму, бо з ёй, як лічыла, адбылося нешта страшнейшае, чым нават смерць.
Спакваля пачыналася: сын ажаніўся, прывёў у кватэру нявестку. Ім, як быццам, і не цесна было: маладыя ў адным пакоі, яна — у другім. Вось толькі рамонт бы неяк зрабіць.
Патрэба ў ім, вядома ж, была. Ці не ўсе суседзі ўжо паставілі шклопакеты, памянялі дзверы ў пакоях, павыкідвалі стары лінолеум, плітку... Яны таксама вырашылі — як толькі пацяплее...
Не, сын нядрэнна прыдумаў: яны з жонкай усе турботы возьмуць на сябе. А маці, каб не дыхаць рамонтным пылам, на лета пераедзе ў вёску.
Вольга згадзілася: балазе, гэта недалёка, ды і тэлефон у суседзяў ёсць: можна званіць, можна распытваць, як справы...
Аляксей, як падавалася, ахвотна расказваў. І Вольга пасля кожнай размовы не магла на яго нахваліцца, не магла нацешыцца — не магла не ганарыцца сабой, нябожчыкам-мужам, бо нічога ж не скажаш: хлопец вырас талковы, з галавой, з рукамі. І бач які дзелавы, як разгарнуўся...
З пачатку жніўня яна ўжо прапытвала, калі ж закончацца ўсе работы, калі ёй можна будзе вярнуцца дамоў. Сын тэрмінаў не называў, проста пералічваў, што яшчэ засталося зрабіць...
А ў першую суботу верасня ля яе вясковай хаты раптам спыніўся грузавік. Яна сцяміць нічога не паспела, як з яго трое дзябёлых хлопцаў згрузілі добра знаёмую старую мэблю і нейкія вандзэлкі, укінулі ўсё ў хату і... зніклі.
Вольга так разгубілася, што нічога не паспела спытаць. Потым, калі машына ўжо схавалася за паваротам, кінулася да суседзяў: ну як жа — трэба пазваніць сыну. Ён, відаць, і мэблю рашыў памяняць і старую, каб не выкідваць...
Тое, што ад яго пачула, перазвонам загрымела ў вушах: "Ты ведаеш, мама, табе трэба застацца ў вёсцы. Там табе лепей будзе: і здаравей, і прасторней. Тут жа нам і ўтраіх не павярнуцца было... А народзіцца хутка малое... Ты не сумуй там... Мы будзем прыязджаць..."
За цэлы доўгі, як вяроўка год аніхто да яе так і не прыехаў. Сына — адзінага, любімага — як не было... І з часам жанчыне стала здавацца, што адсюль, з вёскі, яна нікуды не з'язджала, што ўсё тое гарадское жыццё пражыў нехта іншы, а ёй пасля 15 споўнілася не 16, 17, 18 — адразу 57. І трэба дыхаць, трэба хадзіць па зямлі, трэба неяк падладзіць хату, каб не мерзнуць, як летась, і не хварэць, трэба паправіць печку і назапасіць дроў...
Новыя справы запаўнялі яе час, а галоўнае — думкі.
Сяргей КОНАН.
г. Жодзіна
Спасылкі
[1] https://zviazda.by/be/z-zhyccya
[2] https://zviazda.by/be/zvarotnaya-suvyaz
[3] https://zviazda.by/be/tags/zvarotnaya-suvyaz
[4] https://zviazda.by/be/tags/zhodzina
[5] https://zviazda.by/be/tags/syargey-konan