На факультэце журналістыкі БДУ ў гэтую пятніцу свята — урачыстае мерапрыемства з нагоды 80-гадовага юбілею. І настрой у мяне асабіста з гэтай нагоды ўзнёсла-ўрачысты, нібы святкуе шаноўны юбілей — прычым у добрым здароўі і на сваіх нагах — хтосьці з тваіх родзічаў ці знаёмых, каму ты абавязаны чымсьці вельмі важным у жыцці.
Мая цётухна Галя, нягледзячы на свае за семдзесят, асоба надзвычай актыўная і цікаўная. Яна заўжды ў курсе ўсіх падзей і ўсіх навін, карацей кажучы, з тых бадзёрых бабуль, якіх на мякіне не правядзеш. У тым неаднойчы пераканаліся рознага кшталту махляры, якія званілі цётцы то з паведамленнем пра аварыю, у якую нібыта трапіў яе сын, то з папярэджаннем, што з яе рахунку спісваюцца грошы...
Я ўжо каторы год не магу злавіць гэты момант, калі ў вясковай хаце раптам ужо не хочацца начаваць. Вось, здаецца, прыязджала ж яшчэ на мінулыя выхадныя, за дзень, пакуль парадкавала ўсё на двары, хата паспявала нагрэцца, праўда, ужо даводзілася двойчы прапальваць і вялікую печ, і грубку. Вечарэла хутка і рана, але заняцца і ў хаце было чым.
У мінулую нядзелю сіноптыкі паўсюль на захадзе краіны абяцалі дождж, але насуперак іхнім прагнозам з надвор’ем пашанцавала. Дождж лінуў, калі ўжо пачало вечарэць, а мы перамясціліся пад дах — хадзілі па адрэстаўрыраваным Старым замку.
Кожны год, калі дзень становіцца нашмат карацейшы за ноч, калі на пажаўцелыя дрэвы спускаецца халодны туман, калі думкі аб цёплым пледзе, кубку какавы і коціку на каленях пачынаюць адольваць з самай раніцы, — карацей, кожны год, калі надыходзіць сапраўдная глыбокая восень, я збіраюся зрабіць дзве важныя справы.
Бабіна лета... Не, я не пра сезон, які, спадзяюся, яшчэ настане, і будзе цяпло, і нізкае сонца будзе раскідваць свае промні, «як чараўніца маладая», па замружаных сонных палетках і прыціхлых жоўта-чырвоных кронах. І не пра жаночае запозненае шчасце — яго таксама нярэдка так называюць. Я пра кветкі.
На другім курсе акурат у канцы верасня сяброўка запрасіла мяне з’едзіць на яе малую радзіму ў журавіны. Ягад на балоце дзесьці пад Крычавам мы назбіралі цэлыя вёдры, але ж і прыгод на сваю галаву нажылі яшчэ больш. На балоце мы заблукалі, а пакуль знайшлі дарогу, спазніліся на апошні прыгарадны аўтобус, на якім меліся даехаць да райцэнтра, дзе быў начлег.
Адсутнасць бульбяных градак у вёсцы сёлета кампенсуецца наяўнасцю старога яблыневага саду. У чым тут паралелі, спытаеце? Проста сёлета збіраць апалыя яблыкі — тое самае, што бульбу за «тэкам». Ведаеце, што такое «тэк»? Навясная бульбакапалка да трактара, якая захоплівае дзве градкі і пакідае за сабой паласу ператрэсенай зямлі і россып бульбы на ёй, — капацца ў зямлі не трэба, толькі збірай.
«Людзі, нягледзячы ні на што, усведамлялі сябе беларусамі».
Сустракаю нядаўна прыяцельку, з якой не бачылася з вясны, — і не пазнаю. Замест звычайнага строгага касцюма і туфляў на абцасе — працуе галоўным бухгалтарам у буйной кампаніі, трэба адпавядаць — зусім легкадумная сукенка ў кветкі, на нагах — балеткі колеру мальвы. Валасы сабраныя не ў вечную гульку, а ў нейкую падобную на старажытнагрэчаскую прычоску. Карацей, і яна, і не яна.
Я вельмі люблю гэту пару года — змярканне лета. Мяккія ружавата-шэрыя надвячоркі, засмужаныя світанкі. Астры і «залатыя шары» на вясковых кветніках. Водар спелых яблыкаў і падсохлага бульбоўніку. Прыглушаная зеляніна, якая рыхтуецца перафарбавацца ў рудаватае золата, вялізныя чароды буслоў на зжатым полі, што збіраюцца на паверку перад далёкім падарожжам. Крамяныя грыбы ў кошыку, крывава-чырвоныя гронкі каліны, што амаль ляжаць на зямлі...
Рабіны ў нашай вёсцы былі дрэвамі рэдкімі — іх расло ўсяго чатыры, прычым у адным месцы. Яны ладнай купкай выглядалі з-за рэчкі, каля былой кузні, і калі пачыналі паспяваць іх ярка-аранжавыя ягады, станавіліся прынадай для ўсіх вясковых дзяцей. Дрэвы былі даволі высокія, дастаць да яркіх гронак маглі не ўсе.
Пачалося датэрміновае галасаванне на выбарах Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь
Карэспандэнты «Звязды» высветлілі, як рыхтаваліся ўчасткі, як быў арганізаваны электаральны працэс непасрэдна ў рэгіёнах
Зрабіўшы якасць неад’емнай часткай іміджу Беларусі як краіны, займацца ёй неабходна пастаянна і ва ўсіх напрамках.
