Яго, гэты дыягназ, я паставіла нядаўна сама сабе. Некалькі гадоў супраціўлялася, спадзявалася, што не накрые, — не атрымалася, усе сімптомы ў наяўнасці. Сёння, напрыклад, з раніцы насілася па крамах насення, шукала спаржавую фасолю.
Пасля семінара-нарады, якая праходзіла на мінулым тыдні, і асабліва пасля прамовы Прэзідэнта на ёй усе чыноўнікі на месцах актыўна зашавеляцца. Прынамсі, на тое ёсць усе перадумовы, асабліва пасля агучаных кіраўніком дзяржавы вельмі яскравых прыкладаў галавацяпства і бюракратыі.
У роднай хаце звонка-весела на цэлае лета — на канікулы прыехалі трое малых. Узросту самага цікавага і цікаўнага: два ўжо былыя першакласнікі і першакласніца будучая. Носяцца на веласіпедах па вуліцы, шукаюць прыгод — нядаўна нават выправіліся самастойна ў паход і зайшлі ажно да возера.
Перад адпачынкам, які збіраюся правесці ў роднай вёсцы, акрамя ўсякіх агародна-рассадных клопатаў, ёсць яшчэ адзін абавязковы. Яго можна абазначыць двума словамі: купіць паесці. Прычым спіс гэтага «паесці» можна складаць вельмі доўга, бо, калі ехаць у пустую вясковую хату, трэба везці з сабой літаральна ўсё: ад алею і малака да запалак (без іх паесці толкам таксама не атрымаецца, бо трэба ж нечым газавую пліту запаліць).
Аднойчы ў пачатку мая на сады, якія ўжо ва ўсю цвілі, за ноч абрынуўся бухматы белы снег. Раніцай ногі раз'язджаліся па змакрэлай пад такой нечаканай коўдрай вялікай ужо траве, а яблыневыя галінкі, абцяжараныя кветкамі і наліплым снегам, былі блізка-блізка ад зямлі, як здараецца толькі ў канцы жніўня, калі наліваюцца яблыкі.
Шчыра: я не думала, што гэта мяне будзе так хваляваць. Прычым асабіста, калі парушаны душэўны спакой і гармонія з навакольным светам. Самае непрыемнае адчуванне: здаецца, усё нармальна і дома, і на працы, і вясна на вуліцы, і сонца ў вокны, і сады зацвітаюць, і птушкі спяваюць, а нешта ўсё роўна цвеліць душу і розум.
А памятаеце, што такое ў савецкія часы быў Першамай? Прычым не 1 мая, а Першамай, бо выхадны, як правіла, быў і назаўтра. У мяне, напрыклад, ён дагэтуль асацыіруецца з газетай «Правда», якую кожны дзень утыкала ў брамку паміж штыкетамі наша паштальёнка цётка Надзя. У святочным нумары ўсю першую старонку займалі лозунгі.
Патэлефанавала ўчора наша пастаянная чытачка з Баранавіч. Гісторыя ў яе — з серыі «не магу маўчаць». Расказала, як у невялікім прыватным магазінчыку ў сваім мікрараёне каўбасу на Вялікдзень спрабавала купіць. Праўда, не купіла.
Тое, што адбылося ў мінулы панядзелак у Бухенвальдзе, калі «неўстаноўленыя асобы» знялі з флагштока дзяржаўны сцяг Беларусі і замест яго павесілі бчб, — абуральна і дзіка. Але мяне, калі па шчырасці, гэта зусім не здзівіла.
Размаўляем аб заходнім суседзе з кандыдатам гістарычных навук Сяргяем Траццяком.
Тэлефаную сяброўцы ў Берлін. Не бачыліся з-за ўсіх абмежаванняў ужо амаль тры гады, невядома калі пабачымся наступны раз. Добра, што ёсць інтэрнэт і месенджары, па якіх можна звязацца. Вось так проста — ідзеш сабе ўвечары з Каменнай горкі на Сухарава і размаўляеш з чалавекам у кватэры на Шылерпраменадэ.
Хто і пра што зможа тут даведацца, расказалі ў НЦЭП.
Мы працягваем падарожнічаць па Магілёўшчыне.
А што ведаеце вы аб традыцыях гэтага свята?
У ходзе аперацыі савецкая армія разграміла групу армій «Цэнтр» Вермахта.
