Нарэшце, упершыню за колькі гадоў — хай сабе і ўсяго на некалькі дзён — накрыла зямлю сапраўдная зіма.
У снежні, нават такім не падобным на самога сябе, як было летась і як, мяркуючы па ўсім, будзе сёлета, заўсёды згадваецца дзяцінства і незвычайнае лёгкае пачуццё прадчування чароўнага свята.
Пра сваю стрыечную сястру з Украіны я ўжо згадвала ў гэтай рубрыцы неаднойчы. Дае мая Наталля нагоду для разваг раз за разам.
Нарэшце. Пасыпаўся з неба — спачатку няўпэўненымі замерзлымі драбнюткімі кропелькамі, пасля, асмялеўшы, — пушыстымі белымі камячкамі. Прыбраў у белае мокрую зямлю, зялёную яшчэ траву, дрэвы і дахі...
У юнацтве, як толькi пачала спрабаваць пiсаць нешта большае, чым школьныя сачыненнi, я лiчыла Караткевiча сваiм галоўным i бясспрэчным настаўнiкам.
Чым дрэнныя сучасныя сцэнiчныя касцюмы.
Сярод спрэчак, якія разгарнуліся вакол сімволікі — дзяржаўнай і недзяржаўнай, сярод эмоцый, якімі найперш часта кіруюцца прыхільнікі і праціўнікі (а эмоцыі, як правіла, нараджаюцца там, дзе не стае ведаў), дата 14 мая 1995 года аказалася, можна сказаць, зусім забытая.
Што такое была Рабочая гвардыя ўзору 1939-га, з чым 66 дэлегатаў з Заходняй Беларусі ездзілі ў Маскву, і які помнік меліся ўстанавіць у Беластоку.
Здаецца, што ўвядзенне масачнага рэжыму мала што зменiць. Пакуль у нас самiх нешта ў галаве не шчоўкне.
Каля мільёна чалавек атрымала падтрымку ў выглядзе прадуктовых набораў, ваўчараў, якія можна было «атаварыць», грашовых сродкаў, дастаўкі прадуктаў на дом, а таксама простай размовы па тэлефоне «гарачай лініі» са спецыялістам.
Вядома, што гульня здольная захапіць усю ўвагу чалавека і не адпускаць яе доўгі час.
У Ташкенце прайшлі Тыдзень культурнай спадчыны Узбекістана і ІV Міжнародны кангрэс Сусветнага таварыства па вывучэнні, захаванні і папулярызацыі культурнай спадчыны Узбекістана «Культурная спадчына Узбекістана — падмурак новага Рэнесансу».
Елкі, вывезеныя на смеццевыя палігоны, падчас гніення выдзяляюць у асяроддзе шкодныя рэчывы не горш за пластык.
