Сяброўчына публікацыя ў сацыяльных сетках сёння з раніцы павесяліла. Людміла на сваёй старонцы зрабіла пост: «З жалем вымушана паведаміць, што эра нігерыйскіх адвакатаў і мёртвых, але багатых дзядзечак мінула беззваротна. Настала эра кахання...» Да гэтых слоў яна прымацавала выяву пісьма, якое атрымала па электроннай пошце ад нейкага нібыта Фрэнсіса.
Калегу ў канцы красавіка вельмі далікатна абакралі. Як так? Расказваю. У яго дача дзесьці ці то пад Нясвіжам, ці то пад Капылём — вясковая дзедава хата. Хата сапраўды «дзедава»: вокны ў ёй старыя, драўляныя, на новыя шклопакеты ніхто не мяняў. На адным акне дачнікі паставілі расаду, а самі з'ехалі да наступных выхадных.
Сёлета нам пашанцавала з нечаканым набыткам. Сяброўка пачала рабіць рамонт у кватэры нядаўна памерлай бабулі і вырашыла пазбавіцца ад старой мэблі і дываноў. Аддавала, лічы, дарма — за самавываз. Адмаўляцца грэх было — у вясковай хаце зусім старыя шафы: і для адзення, і кніжная, і сервант.
«Выпускны» ў дзіцячым садку ўдаўся. Дзяўчынкі былі ў бальных сукенках, бы маленькія прынцэсы, хлопчыкі — ледзь не ў смокінгах. Яны кранальна спявалі, танчылі, дэкламавалі вершы, адпускалі ў неба паветраныя шарыкі. Нешматлікія з-за пандэміі гледачы (у асноўным матулі ці бабулі) употай выціралі слёзы замілавання.
9 Мая для мяне асабіста заўсёды напоўнена святочнасцю і ўрачыстасцю. Не толькі таму, што парад, фільмы па тэлебачанні, песні ваенных гадоў... Тут яшчэ ёсць асабісты момант. З дзяцінства памятаю, як мама расказвала пра гэты дзень у 1945 годзе.
«Я называю Малыша сімвалам перамогі дабра над злом», — сказала ў тэлесюжэце яго выратавальніца. Гісторыя пра звычайнага дварняка сапраўды стала сёлета сімвалічна-велікоднай. Так, я пра таго самага Малыша, пра якога пісала тры тыдні таму. Якога адны людзі стукнулі па галаве і закапалі яшчэ жывым, а іншыя выцягнулі з магілы і выратавалі.
У царкве на ранішняй службе — яблыку няма дзе ўпасці. І гэта ў будні дзень. Людзі моўчкі моляцца, хтосьці нават укленчыўшы на халоднай падлозе. Каля прылаўка са свечкамі, дзе прымаюць і запіскі, — таксама доўгая чарга. Маладая кабета, што распараджаецца свечкамі і грашыма, стаіць на ўзвышэнні, ды яшчэ і за празрыстым пластыкавым экранам, таму людзям невысокім даводзіцца станавіцца на дыбачкі і даволі гучна гаварыць свае пажаданні. Перада мной у чарзе якраз такая... не, бабуляй яе не назавеш — пажылая пані.
Вы не паверыце, але прайшоў ужо год. Менавіта ў сярэдзіне красавіка 2020-га ўвесь свет прыгаломшана канстатаваў: жыццё ўжо не будзе ранейшым. Вірус хутка не адолеем, трэба прывыкнуць мыць рукі, насіць маску ў транспарце, старацца трымацца падалей ад іншых людзей. Лічбы захварэлых і памерлых у далёкіх Італіі і Іспаніі чакалі штодня як весткі з фронту, а яны ўсё павялічваліся і павялічваліся.
Некалькі дзён назад Малыша дасталі з магілы. Яго закапалі жывым, і ён пяць дзён стагнаў пад зямлёй.
Паводкі — сапраўднай, класічнай — з шырачэзным разлівам вады, затопленымі па вокны хатамі, з каровамі ды парасятамі ў чаўнах, я ўжывую не бачыла ніколі, хіба што па тэлевізары ў рэпартажах з месца падзей. У нашых мясцінах, дзе даволі жвавую, але зусім не шырокую рэчку перагарадзілі дамбай, зрабіўшы такім чынам возера, усё было прасцей.
Кнігі Анатоля Марыенгофа «Цынікі», якую Людміла Рублеўская праанансавала ў сваім «Кніжным гасцінцы» на старонках «Звязды», натхніла мяне яе перачытаць.
Саракавыя-ракавыя раскідалі па свеце людзей, разлучылі цэлыя сем'і, пакінулі дзяцей сіротамі.
Гаворым пра таямнічы код прозы Алены Георгіеўны
