Гэтага сівога, крыху прыгорбленага дзядзьку я памятаю з самага дзяцінства. Пасля Вялікадня, у Наўскі чацвер, мы заўсёды ездзілі на могілкі да «далёкай» бабулі, мамінай маці, якая памерла зусім маладой, у 61 год.
«Ні адна добрая справа не застанецца беспакаранай», — сумна жартавала сяброўка, калі чарговы раз сутыкалася з людской няўдзячнасцю і няпамятлівасцю. Мы толькі з разуменнем пасміхаліся, нібы ўсё пра гэта жыццё ведаем.