На гэтыя радкі натхнілі здымкі з двух мерапрыемстваў, што паявіліся ў панядзелак на сайце нашай газеты. Адзін рэпартаж быў з Купалавай Вязынкі, дзе традыцыйна гукалі вясну, другі — з Беларускага дзяржаўнага музея народнай архітэктуры і побыту, дзе адзначалі абрадавыя Саракі. Ведаеце, што здзівіла і ўразіла? Голыя чорныя дрэвы…..
Гэтыя нататкі спачатку хацела назваць нешта накшталт «Радкі ненапісанага артыкула». Але ж пра гераіню радкоў — у канцы. Цяпер хачу сказаць і пра іншых жанчын, якіх, хоць і з пэўнай нацяжкай, можна аб’яднаць у адну тэму.
Патэлефанавала чытачка з Мінска. Ірына Сцяпанаўна вельмі хвалявалася, асабліва на пачатку нашай размовы. Дзякавала за матэрыял «Мама, я вярнуўся». Казала, што чытала яго разам з суседкай па лесвічнай пляцоўцы.
Гэта гісторыя пачыналася амаль што камічна. Вам, шаноўныя чытачы, думаю, таксама тэлефанавалі рознага кшталту зладзеі. Не раз яны набіралі і мне. Калі званок ідзе на месенджар, звычайна нават не адказваю. Але аднойчы раздаецца званок на мабільны, на экране бачу незнаёмы маскоўскі нумар. Варта сказаць, што на той момант была зусім не ў гуморы. У рашучай упэўненасці, што на лініі чарговы махляр, раблю глыбокі ўздых, каб, не асабліва выбіраючы словы і выразы, сказаць усё, што думаю...
Нядаўна давялося паўдзельнічаць у галоўным беларускім восеньскім квэсце. Ну вы здагадаліся, відаць, што гаворка ідзе пра капанне бульбы. Трэба было дапамагчы сястры ўбраць яе дзялянку ў чатыры «соткі» і тым самым зарабіць сабе бульбы на зіму. Яны ўжо шмат гадоў садзяць менавіта столькі ды забяспечваюць другім хлебам чатыры сям'і, яшчэ і застаецца.
Нават і не верыцца, што заўтра апошні дзень лета. Здаецца, толькі ўчора ўвабралася ў сілу вясна, усё навокал было ўрачыста-зялёным, як на аграсядзібе «Паветра» ў Драгічынскім раёне, якую давялося наведаць у маі.
Новы тэлевядучы прагнозу надвор’я тэлерадыёкампаніі «Брэст» Багдан Завіруха стаў сапраўднай сенсацыяй месяца. Ён прыгожы, ветлівы, бездакорна стылёвы, валодае пачуццём гумару, вядзе праграму абсалютна без памылак і агрэхаў. Але ён... не чалавек.
Заўважаю, што кожнае лета ў газеце адбываецца пэўны ўсплёск тэмы вясковых дамоў і іх жыхароў. Летась у гэтую пару цэлая дыскусія здарылася з падачы Надзеі Дрындрожык аб тым, ці «...прадаецца хата бацькоў».
Думаю, што кожнаму з нас, і не раз, даводзілася перажываць такія сітуацыі, калі здаецца, што паспяшаўся літаральна на хвіліну. А каб прамарудзіў, то ўсё абышлося б, склалася б па-іншаму. Ну, напрыклад, трапіў у ДТЗ, выліў каструлю вару на нагу, сабраўся вынесці смецце, раптам зазваніў тэлефон, на аўтамаце ўзяў яго замест ключоў, нагой прыкрыў дзверы, а яны зачыніліся...
Зайшла каляжанка і проста так з парога, каб пачаць гаворку, весела прамовіла: «Пра што пішаш, пра кветачкі?» А што, хіба кветкі займаюць так мала месца ў нашым жыцці, што не вартыя калонкі? Вунь цяпер махляры на звычцы радаваць мілых і родных букетамі немалыя грошы зарабляюць. Чулі, напэўна, як у інтэрнэце заказваюць букеты, плацяць за іх, а потым заказ не атрымліваюць.
Нярэдка ад дарослых можна пачуць пра пэўны інфантылізм маладога пакалення, пра іх непрактычнасць, непадрыхтаванасць да жыцця. І мне не раз у асяродку равеснікаў даводзілася ўздыхаць: «Мы іх цяпер да трыццаці гадоў няньчым». Ёсць праблема.
Неяк я ўжо расказвала гісторыю ад знаёмага таксіста пра цудоўнае ўз'яднанне сям'і. Аповед быў, хоць і з ноткамі суму, але ж, хутчэй, пазітыўны, у нечым павучальны. А гэтыя дзве гісторыі — без усякага намёку на аптымізм, на шчаслівае вырашэнне. Бяда ўпаўзала ў сем'і гараджан паціху, непрыкметна, а вось сыходзіць, як выглядае, не збіраецца.
