Пра не той «хвост», недаверлівага кіраўніка і канфлікт паміж свякроўю і нявесткай.
Пра дрэнную ваду ў сталіцы, першае школьнае каханне і тое, як паслухмяная дачка трапіла ў выцвярэзнік.
«Не арол...» І не капітан!, Шукай ветру ў полі. А зайца... і «Жывіце, пакуль жывецца...».
Чым бы дзіця ні цешылася, абы не плакала. Пажадана, каб нікога да слёз не даводзіла. Але ж бывае па-іншаму.
«...Мне ў той час было гадоў, можа, з дзесяць — многага не ведаў, не разумеў»...
