Для тых, хто забыўся, нагадаем, што ў апошнія гады рубырка стала конкурсам на найлепшую гісторыю.
Мая блізкая прыяцелька (назавём яе Ніна Барысаўна) жыве ў глыбінцы, у вёсцы..
«Пачуўшы званок альбо атрымаўшы паведамленне, глядзець трэба не на апошнія лічбы нумара тэлефона, а на ўсе».
Звычайны цуд, альбо «Едзь, дамавічок, з намі, з новымі гаспадарамі...»
Здарылася гэта недзе ў першай палове сямідзясятых — даўно, тады, калі купля машыны была для чалавека (а тым больш для вяскоўца) нечым з разраду фантастыкі...
Зручна цяпер — усе з тэлефонамі: захочаш да некага ў госці зайсці, можаш пазваніць — спытаць, ці дома, ці можна...
