У Лельчыцкім раёне талая альбо дажджавая вада падступіла блізка да прысядзібных участкаў, у полі яе таксама хапае.
Званы ад маршала Жукава.
Амаль у кожнай вёсцы ёсць свой дзівак. Валерый з іх ліку. Гэтаму надзвычай энергічнаму мужчыну — 68 гадоў. Больш за ўсё на свеце ён любіць гісторыю і пра нашы замкі, цэрквы ды касцёлы, здаецца, можа расказваць бясконца.
У вёсцы, дзе я нарадзілася, ёсць такі жарт: «Калі бульба не ўрадзіла — гэта гора. А калі ўрадзіла — яшчэ большае гора». Дык вось сёлета «Скарб» вырас на славу, таму на мінулыя выхадныя мы адправіліся на маю малую радзіму дапамагаць маці «гараваць». Бо (вясковыя людзі зразумеюць) сабрацца ўсёй сям'ёй на копку бульбы — гэта святое.
Калі мы толькі пераехалі жыць у вёску, заракліся, што не будзем заводзіць дамашнюю жывёлу.
«Галоўная наша славутасць — царква».
Можна толькі паспачуваць тым, хто праводзіць лета ў душнай гарадской кватэры. І не таму, што замест вясковага адпачынку людзі аддаюць перавагу аквапаркам, летнім кафэ, атракцыёнам і іншым, выключна гарадскім, забавам. Проста хапае сярод сучасных беларусаў тых, каго нішто не звязвае з вёскай.
