Узыходзячая зорка беларускага спорту брастаўчанка Крысціна Стараселец сёлета толькі і робіць, што збірае медалі. Спачатку яна стала чэмпіёнкай Еўропы па акадэмічным веславанні сярод юніёраў, пазней прынесла першае "золата" камандзе на другіх летніх юнацкіх Алімпійскіх гульнях у Нанкіне. Вярнуўшыся на радзіму, сабрала медалі ўсіх вартасцяў на Кубку Беларусі. А на юнацкім чэмпіянаце свету ў Францыі заваявала серабро. Карэспандэнту "Звязды" Крысціна распавяла пра тое, як трапіла ў акадэмічнае веславанне, хто прывёў яе да перамогі, і пра свае захапленні: вышыванне, шопінг і прагляд фільмаў з... любімым сабакам.
1-15
Мы сустрэліся з Крысцінай раніцай выхаднога дня ў адным з самых спартыўных раёнаў сталіцы: каля "Мінск-Арэны". Дзяўчына спяшаецца ў гандлёвы цэнтр, які знаходзіцца непадалёк, але з задавальненнем і вельмі смела адказвае на ўсе мае пытанні. Відаць, што пасля нядаўняга поспеху маладая спартсменка ўжо прывыкла да ўвагі з боку журналістаў, і гэта яе ні кропелькі не бянтэжыць. — Першы час я вельмі нервавалася, асабліва калі мяне здымала відэакамера. Баялася камусьці паказацца не вельмі разумнай ці сказаць што-небудзь не так. І, думаю, гэта было відаць з боку. Адразу пасля перамогі сталі паступаць званкі ў Нанкін, я ў той дзень і так была вельмі стомленая, а яшчэ столькі пытанняў. Было вельмі складана. Увага застаецца і да гэтага часу: шмат званкоў, інтэрв'ю. Здаецца, што я ўжо ўсё расказала, але — не. У гэтым журналістам са мной, напэўна, пашанцавала, таму што, калі я нервуюся, шмат гавару. — Крысціна, ты заваявала першае золата для Беларусі на гэтай юнацкай Алімпіядзе і першае ў гісторыі падобных спаборніцтваў у акадэмічным веславанні. Якія пачуцці былі пасля перамогі? — У першую чаргу вялікі гонар за краіну і за сябе. Спачатку наогул не верыла, што я гэта зрабіла. Да гэтай перамогі я вельмі доўга ішла, і аказалася, што 6 гадоў працавала нездарма. Увогуле, мне здаецца, што калі б гэта быў не першы медаль для Беларусі, то не было б столькі эмоцый, і, магчыма, я наогул бы не выйграла. Была б трэцяя ці чацвёртая. Сцяг, які ляжаў у лодцы: нашы трэнеры, якія крычалі на фінішы, — без гэтага я б не дагнала саперніцу. Быў фотафініш, нас раздзяліла доля сотых, мы аднолькава ішлі практычна ўсю дыстанцыю, але Бог вырашыў аддаць гэтую перамогу мне. Да гэтага ў Крысціны былі прызавыя месцы на юнацкіх чэмпіянатах свету і Еўропы, але золата Алімпійскіх гульняў пакуль з'яўляецца самай галоўнай перамогай маладой спартсменкі. Тата пра серабро нават і слухаць не хацеў, гэта ўсё вельмі ціснула на мяне, але з іншага боку, можа, чымсьці і дапамагло, таму што нішто не дазваляла мне здавацца. Пасля перамогі бацькі былі вельмі шчаслівыя, плакалі. Тата кажа, што ў гэты дзень у свеце не было чалавека больш шчаслівага, чым ён. — І ты плакала таксама... — Ды я наогул вельмі эмацыйны чалавек, мяне вельмі лёгка расчуліць. Лію слёзы ад банальнай меладрамы. Часта плачу... ад радасці. Добра, што толькі ад гэтага. Як гэта звычайна бывае ў паспяховых спартсменаў, Крысціна нарадзілася ў спартыўнай сям'і: тата займаўся плаваннем, але не выканаў нарматыў майстра спорту і захацеў, каб гэта зрабіла яго дачка, таму і аддаў дзяўчынку ў плаванне. Мама займалася многімі відамі спорту, адным з якіх быў парашутны: за яе плячыма мноства скачкоў. Аднак, як прызнаецца сама Крысціна, наўрад ці калі-небудзь яна паўторыць матулін подзвіг — вельмі баіцца вышыні. У акадэмічнае веславанне Крысціна, можна сказаць, трапіла выпадкова: падчас заняткаў плаваннем узніклі праблемы са здароўем, з-за чаго трэніроўкі давялося спыніць. — Я наогул ніколі не падумала б, што буду займацца веславаннем, гэта было нешта нерэальнае для мяне. Заўсёды лічыла гэты від чыста мужчынскім, мне здавалася, што там усе вельмі "здаровыя дзеўкі", прабачце за выраз (смяецца). І гэта так складана, хоць у плаванні таксама было нялёгка. Калі я скончыла займацца ў басейне, не ведала, куды сябе падзець, таму што са спортам я была звязана заўсёды. Пачалі хадзіць з мамай у трэнажорную залу на вяслярным канале, і там мяне ўжо заўважыла Ірына Алегаўна Папенка. Я прыцягнула яе погляд, таму што была высокая: у дванаццаць гадоў такая, як і цяпер. Усе думалі, што я яшчэ вырасту, але гэтага не здарылася. Раней менш за 180 см росту дзяўчат у веславанне не бралі, а я — 172 сантыметры. Ірына Алегаўна падышла да мяне і прапанавала займацца акадэмічным веславаннем. Я адказала, што ў іх там усё вялікія і я туды не пайду. Яна зняла плашч і кажа: "Паглядзі на мяне, у мяне дрэнная постаць?" Ёй на той момант было сорак з невялікім гадоў, я не змагла нічога запярэчыць, таму што яна сапраўды вельмі стройная, прыгожая, высокая. Я вырашыла паспрабаваць, і мне спадабалася. У нас ніколі не бывае манатоннай працы: сёння мы ідзем на крос, заўтра ў лодку, паслязаўтра робім штангу — пастаянна нешта рознае, сумаваць не прыходзіцца. — Як вядома, пераход з юнацкага спорту ў дарослы у многіх спартсменаў праходзіць вельмі складана. Цябе гэта ўжо закранула? — На міжнародным узроўні ў дарослых спаборніцтвах я яшчэ не выступала. Сярод дарослых на рэспубліканскім узроўні я ведаю тых дзяўчат, якія выступаюць на сур'ёзных сусветных турнірах. І мне здаецца, я не адстаю ад іх. Вядома, гэты пераход будзе вельмі цяжкім і для мяне. На дарослым узроўні канкурэнцыя нашмат вышэйшая, магчыма нават, што гады два я буду сядзець без медалёў (не хацелася б, вядома, такога развіцця падзей, таму я буду старацца), але гэта будзе вельмі цяжка.
1-13
Пасля юнацкай Алімпіяды ў Нанкіне Крысціна прыняла ўдзел у Кубку Беларусі, дзе сабрала ўвесь камплект узнагарод: золата ў "чацвёрцы", серабро ў "двойцы" і бронзу ў "васьмёрцы". А таксама ў чэмпіянаце свету сярод студэнтаў у Францыі, дзе ў пары з Таццянай Клімовіч заняла другое месца. — Які фармат гонак табе падабаецца больш — адзіночкі або ў "двойцы", "чацвёрцы"? — Наогул я заўсёды любіла адзіночку, але гэта вельмі цяжка і фізічна, і маральна. Паспрабавалі ў двойцы з Таццянай, і мне спадабалася. У адзіночцы ты ведаеш, што ўсё залежыць толькі ад цябе, ніхто не падвядзе. Калі перамагаеш, то гэта толькі твая перамога. Але і ў камандзе таксама добра, калі перамагаеш — атрымліваеш задавальненне ад таго, што мы зрабілі гэта разам. У кожным відзе ёсць і свае плюсы, і мінусы, зусім розная псіхалогія. — Падчас дыстанцыі паспяваеш пра што-небудзь думаць? — Калі няма асаблівай барацьбы, можа, пра што-небудзь і паспяваеш падумаць. Але вось у гэтым фінале на Алімпіядзе я думала толькі пра тое, што павінна выйграць для краіны, успамінала, што шмат людзей мне пісалі, калі было цяжка. У астатніх выпадках звычайна думаю толькі пра гонку: як дагнаць і як зрабіць так, каб не дагналі цябе. — Што самае складанае для цябе ў спорце? — Складанасці ёсць у першую чаргу ў тэхнічным плане. Мне вельмі цяжка працаваць, таму што я маленькая па росце і лёгкая па вазе. Трэніроўкі ў нас вельмі цяжкія, па 3-4 гадзіны, шмат практыкаванняў на вынослівасць. Часам цяжка перасіліць сябе, прымусіць шмат працаваць, дзесьці пацярпець. Цяжка бывае і псіхалагічна. У мяне мама спартыўны псіхолаг, яна дапамагае мне, дае чытаць розныя карысныя кнігі. І я выбрала гэтую ж спецыяльнасць не выпадкова. Крысціна вучыцца ў Беларускім дзяржаўным універсітэце фізічнай культуры па спецыяльнасці "Спартыўны псіхолаг". Адзначае, што вучоба ёй вельмі падабаецца і даецца лёгка. За добрыя спартыўныя вынікі дзяўчыне выдзелілі пакой у інтэрнаце. Многія выкладчыкі гатовыя дапамагаць і пры здачы сесіі, аднак спартсменка карыстаецца гэтай дапамогай не заўсёды, бо разумее: спартыўныя вынікі могуць сысці, а веды атрымліваць трэба. — Я пайшла вучыцца на спартыўнага псіхолага ў першую чаргу для сябе, а таксама каб у будучыні дапамагаць спартсменам. Як ні дзіўна, мне вельмі падабаецца хадзіць на пары, з задавальненнем прасядзела б там ўвесь год, як гэта робіць большасць студэнтаў. Паколькі з-за спаборніцтваў і трэніровак я прапускаю шмат, за тыдзень даводзіцца вучыць тое, што людзі вучылі за семестр, але я спраўляюся. — Чым сёння табе даводзіцца ахвяраваць дзеля спорту? — У першую чаргу — зносінамі з бацькамі і сябрамі. Вольнага часу няма наогул. Перад Алімпіядай, напрыклад, я трэніравалася ў рэжыме Кітая: прачыналася а 3-й гадзіне ночы, клалася спаць у 6 вечара і наогул нікога не бачыла. Я прыходжу дадому, тата яшчэ толькі снедае. Пасля трэніроўкі абедаю і кладуся спаць. Многія журналісты і спартыўныя спецыялісты ўжо даўно параўноўваюць Крысціну са славутай Кацярынай Карстэн. Аднак самой спартсменцы гэтае параўнанне не падабаецца. — Кацярына — унікальны чалавек, больш такіх людзей у Беларусі няма і наўрад ці будуць. Мне да яе ўзроўню далёка, нават да таго, якая яна была ў юніёрах. Яна была лепшая ўсюды: і ў краіне, і ў Еўропе, і ў свеце. Гэта вялікі чалавек, яе ведаюць паўсюль яе імя ёсць у кнізе рэкордаў Гінэса. І я не ведаю, што павінна адбыцца, каб я дасягнула яе вынікаў. Мы разам ездзілі на зборы і на спаборніцтвы. Яна вельмі добры чалавек. Як цяпер памятаю: сядзелі з ёй у аэрапорце, размаўлялі — яна трымаецца з намі на роўных, вельмі простая, хоць і мае столькі тытулаў. — Як ты настройваешся на гонку? Можа, у цябе ёсць нейкія асаблівыя прыкметы або талісманы? — У мяне ёсць сярэбраны кулончык з выявай весляра, я ўвесь час яго нашу з сабой разам з крыжыкам. Яшчэ ніколі не выходзіла на старт без іх. Купіла яго яшчэ ў 2009 годзе, калі быў чэмпіянат Еўропы ў Брэсце. Калі страшна — малюся. Пасля Алімпіяды мае сяброўкі пашылі мне ляльку, яна — мой "двайнік". Апранутая ў чырвоны камбінезон, на галаве коска са стужачкамі — вылітая я. Першы раз гэтая лялька з'ездзіла са мной на юнацкі чэмпіянат свету ў Францыю, і спадзяюся, яна паездзіць па ўсім свеце. У прыкметы не веру, таму ў мяне іх няма. Кожны старт ў мяне праходзіць па-свойму, таму рыхтуюся па-рознаму. Усё залежыць ад рангу спаборніцтваў: на рэспубліканскіх стартах мне лепш павесяліцца перад пачаткам, перад сур'ёзнымі заездамі магу засунуць у вушы навушнікі, ні з кім не размаўляць і думаць толькі пра сваё. Крысціна не толькі спартсменка, але і актыўны заўзятар, дзяўчыну можна заўважыць як на хакеі ў Мінску, так і на гандболе ў родным Брэсце. — Што ты любіш, акрамя спорту? — Вельмі люблю шопінг і вышываць, хоць, напэўна, у гэта цяжка паверыць. Вышыванню мяне навучыла яшчэ бабуля, гэты занятак мяне вельмі супакойвае, люблю ўключыць які-небудзь серыял, пакласці побач арэшкі і вышываць. Тата робіць для маіх карцін рамкі і афармляе іх. — Пра што ты марыш? — Што тычыцца спорту, то, вядома, пра дарослую Алімпіяду і алімпійскі медаль, які я змагу прынесці сваёй краіне. Сёлета я ў поўнай меры адчула гэтае шчасце, калі заваёўваеш медаль не для сябе, а для сваёй краіны, якая потым табой ганарыцца. А наогул я проста хачу быць шчаслівай, каб праз пару гадоў ні пра што не шкадаваць. Хочацца, каб побач заўсёды былі шчаслівыя блізкія. І сёння ў мяне ўсё для гэтага ёсць, таму я зараз магу з упэўненасцю сказаць, што шчаслівая: у мяне ёсць бацькі, якія мяне вельмі любяць, сябры. Я наогул не такі чалавек, які ўвесь час ные і кажа, што ўсё дрэнна. — Ахарактарызуй сябе некалькімі словамі. — Эмацыйная, транжыра, добрая, балбатлівая. — Што ты любіш чытаць, слухаць, глядзець? — Вельмі люблю Паўла Каэльё і Януша Вішнеўскага, падабаецца фантастыка, але цяпер чытанне адышло на другі план, больш займаюся вышыўкай. Фільмы люблю глядзець усе запар, пад настрой. Хочацца паплакаць — уключу меладраму, хочацца пасмяяцца — камедыю. Усё залежыць і ад кампаніі. Люблю глядзець фільмы са сваім сабакам, кладу яго побач і кажу: "глядзі!", І ён глядзіць (смяецца). Музыка таксама падабаецца абсалютна розная, пастаянна змяняецца густ. Адзінае, напэўна, што не магу слухаць — гэта рок. — Ты нарадзілася і жывеш у Брэсце, цяпер шмат часу праводзіш і ў Мінску. Параўнай гэтыя гарады. — Брэст — родны горад, адкуль я наўрад ці калі-небудзь паеду. Мінск падабаецца тым, што тут заўсёды ёсць куды пайсці, пастаянна нейкія мерапрыемствы, але не падабаецца, што ў сталіцы вельмі доўга дабірацца ад аднаго месца да другога. Па-свойму ён мне таксама падабаецца, я пабывала ўжо ў многіх краінах і магу сказаць, што Мінск нічым не саступае якому-небудзь італьянскаму Мілану. Мне наогул вельмі падабаецца Беларусь. Мінск прыгожы, а Брэст — родны! Мне здаецца, у Брэсце вельмі добрыя людзі, таму што горад вельмі спакойны. Мінск больш сучасны. — Ты з'яўляешся актыўнай карыстальніцай сацыяльных сетак, як ставішся да гэтай магутнай тэндэнцыі ХХІ стагоддзя? — Так, я актыўная карыстальніца і разумею, што гэта дрэнна. Вельмі шмат часу марную на гэта. Калі б не было інтэрнэту, у людзей было б нашмат больш вольнага часу на тое, каб пагуляць і пагутарыць. Жыццё ідзе, і марнаваць час на інтэрнэт не варта. — Раскажы пра свае недахопы. — У мяне наогул іх вельмі шмат. Самы галоўны, мне здаецца, гэта эмацыйнасць, тое, што я магу ўзарвацца, пасварыцца, а потым хадзіць прабачэння прасіць у чалавека. Напэўна, гэта больш за ўсё перашкаджае мне ў жыцці. Але наогул, пра гэта лепш бы распавялі людзі, якія маюць зносіны са мной. — Што ты не любіш больш за ўсё? — Няшчырых людзей, ячную кашу і павукоў. Павукі — гэта самы вялікі жах у маім жыцці (смяецца). — Чым ты захапляешся? — Захапляюся самымі звычайнымі рэчамі. Вось, напрыклад, што мы сядзім і проста лёгка размаўляем. Мне падабаецца, што ёсць добрыя людзі, я ўмею атрымліваць асалоду ад момантаў і атрымліваць задавальненне ўсюды, дзе можна знайсці нешта добрае. — У цябе ёсць дэвіз? — Я заўсёды кажу сабе, што ніколі не трэба здавацца і што Бог побач. — Што самае важнае ў жыцці для цябе? — Самае галоўнае — гэта сям'я. Гэты год атрымаўся ў мяне і лепшым і горшым адначасова. Ён паказаў мне, што трэба шанаваць усё, што маеш (нядаўна Крысціна страціла любімую бабулю. — Аўт.). Спорт ні ў якім разе не з'яўляецца самым важным у маім жыцці. Сёння я ў спорце, а праз 10 гадоў у мяне не будзе выніку, але я ведаю, што са мной заўсёды сябры, якія ніколі не кінуць, і мая сям'я. Дар'я Лабажэвіч.
Выбор саженца для садовода — тот момент, значимость которого сложно переоценить.
Концерт для детей и молодежи, пластический спектакль Егора Дружинина и «Рок-панорама».