Вёска Вішня — самы далёкі населены пункт Касцюковіцкага раёна (само сабой — і ад сталіцы) — сапраўдная глыбінка: усяго толькі пару кіламетраў ад беларуска-расійскай граніцы.
З вялікай — на дзвесце дваццаць жыхароў — паціху-памалу яна стала маленькай, і цяпер у Вішнях пражывае толькі дзевяць чалавек. Сярод іх і сямідзесяцігадовая Аляксандра Бацунова, надзвычай пазітыўны чалавек, працавітая жанчына. Не з'яджае ў горад да дзяцей і ўнукаў, бо любіць сваю маленькую радзіму. Тут яна нарадзілася, выйшла замуж, пахавала мужа. Калісьці, больш за трыццаць гадоў таму, працавала даяркай у калгасе «Праўда». А цяпер таксама не лянуецца і шчыруе на агародзе — саджае бульбу, агуркі і памідоры. А колькі ў Аляксандры Фёдараўны кветак — і пад вокнамі, і ў палісадніку, і на вуліцы каля брамкі! Адпаведна назве населенага пункта, на падворку пенсіянеркі цвітуць і вішні (цяпер іх час). А яшчэ — грушы, яблыні і чаромха. У той дзень, калі я наведаў вёску Вішні, на сотках Аляксандры поўным ходам ішла пасадка другога хлеба, але прыветная жанчына знайшла хвілінку, каб пагаварыць з журналістам «Звязды» і папазіраваць перад фотакамерай.
Анатоль КЛЯШЧУК
Фота аўтара
Интервью с олимпийским чемпионом по фехтованию.
Профессионально, оперативно, по-хорошему.
