Шчаслівыя тыя з нас, у чыіх сэрцах не згасла рамантыка школьнай пары. У дзяцінстве заўсёды кожны крок — адкрыццё. А на ўроках вымалёўваецца запаветная дарога ў далячынь, за небакрай, куды неспакойна парывае душа, імкнуцца дапытлівыя думкі.

І школьны званок, які настойліва запрашае дзяцей і падлеткаў на заняткі, абуджае памяць былых вучняў, поўніць свежасцю іх духоўны стан. А дзіцячая песня дапамагае ім ахінуцца рамантычнай узнёсласцю, па-юнацку акрыліцца.

Артуру Вольскаму, 90-годдзе якога адзначаецца ў верасні, школьны званок стаў адметнай вяхой у творчай дзейнасці. Ён выкладаў у школе, працаваў у дзіцячых і маладзёжных выданнях — «Чырвонай змене», «Бярозцы», «Вясёлцы», значную частку жыцця аддаў Беларускаму дзяржаўнаму тэатру юнага гледача. Паэт не пакідаў свет маленства. Шмат мастацкіх твораў (увайшлі ў кнігі «Маленькім сябрам», «Сонца блізка ўжо зусім», «Дабяруся да нябёс», «Ад А да Я — прафесія мая» і іншыя) ён прысвяціў дзецям, школе. Асобныя з вершаў сталі змястоўнымі песнямі.

Верш Артура Вольскага    Музыка Ігара Лучанка

Фарбуе верасень лісты

Ў асенні колер.

Сышліся зноў і я, і ты

У роднай школе.

Прыпеў:

А кожны з нас, а кожны з нас

Старэйшы стаў за гэты час,

На год старэйшы стаў наш клас.

Звініць званок, звініць званок —

І сціхлі жарты.

Ідзе настаўніца на ўрок

І ўсе — за парты.

Прыпеў.

Маўчаць асеннія лясы,

І луг, і поле.

Ды толькі нашы галасы

Чуваць у школе.

Прыпеў.

Падрыхтаваў Міхась ШАВЫРКІН.