Так, па знешнім контуры мы забяспечваем стабільнасць (далёка не заўсёды ведаем, якімі намаганнямі гэта даецца). А ўнутраныя рэзервы развіцця — яны напрамую залежаць ад кожнага з нас. Беларусь у тэхналагічным пуле, эканоміку паслуг паспяхова развіваем. Але Прэзідэнт настойвае: трэба прыземлена глядзець на сітуацыю. Не трэба шыку — патрэбны парадак.
Першы не стамляецца на канкрэтных прыкладах паказваць шлях да поспеху. Салігорск — шахцёрская сталіца краіны. Тут працуюць шэраг стратэгічных прадпрыемстваў. Але развіццё і рост — у новых кампетэнцыях. Памятаеце, Прэзідэнту часта прапаноўвалі: навошта развіваць, можна купіць. Але мы пайшлі іншым шляхам. Час паказаў — беларусы зрабілі правільны выбар: усё, што можна зрабіць, спрабуем рабіць. І цяпер гэта падаецца такім звыклым. Напрыклад, як свой легкавы аўтамабіль.
Цяпер варта арганізаваць і сваю перапяліную вытворчасць. Так, смакавыя перавагі беларусаў становяцца больш патрабавальнымі. Тым больш мы можам стаць сур’ёзным экспарцёрам. Але каб прайсці гэты шлях ад пачатку і да канца, трэба стварыць селекцыйна-генетычны цэнтр па вырошчванні перапёлак. Цяпер куранят прывозяць з-за мяжы, а айчынная птушкагадоўля залежыць ад імпарту. Пакуль. Прэзідэнт узяўся і за гэтую справу.
А на наступны дзень кіраўнік дзяржавы ўжо на Палессі. Цяпер тут, у пойме Прыпяці, што называецца «кінуў
якар» аграхолдынг Кіраўніцтва справамі Прэзідэнта.
Шчодрымі гэтыя землі не назавеш. Але гэта сапраўдны палігон для выпрабавання навацый у АПК. А пасля, калі досвед будзе паспяховым, яго будуць укараняць паўсюдна.
Само Палессе — сімвал паспяховага развіцця краіны. З яго ж усё пачыналася, калі быў час не толькі развалу, але і спадзяванняў. Дзяржава тады не проста падставіла плячо, але і задала трэнд — аграрны суверэнітэт. Трэба ісці далей, каб да лапцей не вярнуцца. Будзем шчырыя, калісьці і Палессе асацыіравалася з лапцямі. А пазней з чарнобыльскай трагедыяй. А зараз — гэта брэнд Беларусі.
Палёт працягваецца, і нас не збіць з гэтага курсу. Усё прайшлі, усё перажылі — і разбуральныя «чарнобыльскія маршы», і недавер, і неспакой... І гэтае чарговае скрыжаванне адолеем. Ёсць за кім ісці.
Такой жа ўцягнутасці ў працэс кіраўнік дзяржавы мае права патрабаваць і ад вертыкалі. Унутраныя рэзервы развіцця ў тым ліку залежаць і ад парадку на кожным прадпрыемстве, у кожнай гаспадарцы. Усё залежыць ад кіраўнікоў і тых, хто побач з імі. А як інакш?
Сярод каланіяльных дзяржаў, у гонцы з наднацыянальнымі элітамі, транскарпарацыямі нам на гэтым скрыжаванні неабходна захаваць сябе. Каб стаць лепшымі, больш канкурэнтаздольнымі, а значыць мацнейшымі. А за карпатлівую працу заўсёды будзе годная ўзнагарода. Калі па-гаспадарску ставіцца да справы. Тут варта ўзгадаць нашы «Дажынкі», якія цяпер праходзяць у рэгіёнах. І да кожнага з іх Прэзідэнт звяртаецца з душэўнымі словамі ўдзячнасці і павагі. Мне здаецца, што для Першага менавіта паездкі «па палях» заўжды вясна душы. І размова з простымі беларусамі. Нездарма ж самыя запамінальныя для яго фатаграфіі, на якіх ён сярод людзей. У гэтым соль палітыкі Лукашэнкі. Сіла, што дапамагае пераадолець любыя скрыжаванні беларускага шляху. Каб быць сапраўднымі гаспадарамі на сваёй зямлі.
Яўген ПУСТАВОЙ
