В одиночку глобально менять что-то в жизни к лучшему под силу единицам. Иное дело — коллектив: его голос всегда будет услышан. Так решили в непростые девяностые годы белорусские женщины и объединились. Поначалу — чтобы поддержать друг друга и дать безопасность детям.
Усё далей у гісторыю адыходзіць 3 ліпеня 1944 года. Гартаючы архіўныя падшыўкі часопіса «Алеся», бачыш, як мінаюць дзесяцігоддзі, радзеюць шэрагі тых, хто каваў Перамогу. Нашым папярэднікам — журналістам «Работніцы і сялянкі», а пазней «Алесі» — выпала ўнікальная магчымасць: сустракацца, размаўляць з легендарнымі жанчынамі-патрыёткамі, чые імёны ведала ўся краіна. Разам з імі адзначаць юбілеі вызвалення Беларусі ад фашызму. Карпатліва збіраць факты пра тых, хто не вярнуўся з вайны.
Прынята лічыць: тыя, хто нарадзіўся і жыве ў сельскай мясцовасці, лягчэй далучаюцца да традыцыйнай культуры. З іншага боку, менавіта ў гарадах сёння расце цікавасць да народнага мастацтва. Надзея Брылёва нарадзілася і вырасла ў Мінску. Музыкай займаецца колькі сябе памятае. Аднойчы пачуўшы народны хор, была ўзрушана сілай і прыгажосцю гучання. З гэтага моманту ўсе сумневы адносна выбару напрамку вакальнай творчасці адпалі: толькі аўтэнтычная песня!
Яна жадала адправіцца на фронт — адпомсціць за гібель мужа, але з-за ўзросту і стану здароўя ёй адмаўлялі. Тады Марыя Акцябрская прадала ўсю сваю маёмасць, пералічыла грошы ў фонд абароны, напісала ліст Іосіфу Сталіну, у якім прасіла, каб сродкі былі выкарыстаны для вырабу танка, а яе саму адправілі ў дзеючую армію яго кіроўцам.
Их писали в землянках и госпиталях, в окопах и при минутном затишье на поле боя. Тысячи солдатских «треугольников» летели по стране, словно птицы. В каждом — любовь к близким людям, нежность и тревога за них. Ненависть к врагу и вера в Победу.
Какие сенсационные находки отыскали во время раскопок на реке Менка? Как это меняет наши представления об истории Минска? В чём счастье археолога? Какие «деформации» развиваются со временем у людей этой профессии?
