Ну, па-першае, нас абодвух даймалі неадкладныя праблемы са здароўем, па-другое, сёлета і ўжо двойчы мы падтапілі кватэру знізу, у сына — гэта па-трэцяе — зламалася машына, унуку трэба да платнага стаматолага...
У нас дзве пенсіі, грошы як быццам ёсць, але на ўсё гэта іх яўна не хапае. І як тут выкручвацца? Што рабіць?
Змрочныя думкі — і мае, і мужавы — перапыніў гучны воклік:
— Маладыя людзі!
«Гэта некаму іншаму», — падумалі мы і нават не азірнуліся, бо, на жаль, даўно не такія.
Але ж ні маладзейшых, ні старэйшых паблізу не было, а вокліч, між тым, паўтарыўся ды яшчэ і з просьбай:
— Дапамажыце, калі ласка!
Мы прыпыніліся, паглядзелі па баках. Трохі паводдаль ад нас стаяў прыпаркаваны аўтамабіль. Пярэднія дзверцы ў ім былі расчынены, побач сядзеў мужчына ў інваліднай калясцы. На выгляд (гэта мы ўбачылі, падышоўшы бліжэй) яму было гадоў 50, досыць сімпатычны, прыгожа апрануты.
— Калі ласка, павярніце каляску. Вось так, паралельна сядзенню, — патлумачыў ён мужу. — Добра, — тут жа пахваліў. — Далей я сам.
І сапраўды: мы, здаецца, вокам міргнуць не паспелі, як мужчына спрытна перасеў на сядзенне аўтамабіля, а затым, дапамагаючы сабе рукамі, паставіў ногі так, як яму патрэбна... Прычым усё гэта ён рабіў вельмі ўпэўнена і спакойна.
Аднак уражвала не столькі гэта ўпэўненасць і спакой, — мужчына, нягледзячы на інваліднасць, выглядаў досыць самавітым і паспяховым, а галоўнае — не проста ветлівым, а па-сапраўднаму шчырым, добразычлівым. Гледзячы на яго, мне на памяць тут жа прыйшлі словы Шэкспіра аб тым, што няма нічога ні дрэннага, ні добрага ў гэтым свеце. Ёсць толькі наша стаўленне...
Пакуль я так разважала ды назірала, гэты прыгожы чалавек патлумачыў мужу, як загрузіць у багажнік яго каляску, шчыра падзякаваў нам і развітаўся.
...Усю астатнюю дарогу да крамы мы з мужам узрушана маўчалі. Ды і што было казаць, калі ўсе нашы «жудасныя» праблемы ўвачавідкі здрабнелі. На іх месца прыйшло старое як свет разуменне, што «ступень» шчаслівасці і сапраўды залежыць ад цябе самога, а калі дакладней — ад твайго стаўлення да праблем, ад прыняцця іх, ад таго, што ты аб гэтым думаеш і якое значэнне надаеш.
Наталля Шастакова
г. Гомель
