Мы, жанчыны, звычайна любім пасядзець, пастаяць, пакруціцца перад люстэркам. Нас, здаецца, хлебам не кармі — дай у нешта прыбрацца, хораша прычасацца, падмаляваць сабе вочкі і вусны, зрабіць манікюр. Але ж і мужчыны часам не адстаюць: мая прыяцелька пра свайго мужа цэлую гісторыю расказала.
Пачала з таго, што ён перад чарговай камандзіроўкай позна лёг і вельмі рана ўстаў, паглядзеўся ў люстэрка і сам сабе не спадабаўся: твар чырвоны, апухлы, пад вачыма «мяшкі»... Ведама, недаспаў... А тут яшчэ жонка хутка прыйдзе з начной — ён абяцаў ёй дранікаў насмажыць.
Прыйшлося, беднаму, пасунуцца ў кухню, з горам папалам начысціць, натаркаваць бульбы — памацаць, што атрымалася, і раптам успомніць, што такое цеста (недзе ж чуў ці чытаў?!) старыя людзі накладвалі на балючыя месцы, на раны, што яно адцягвала жар. «Дык гэта ж — падумаў — якраз тое, што доктар прапісаў! Трэба паспрабаваць, праверыць, ці праўда».
Для гэтага Антось у меншую пасудзіну адабраў ладную порцыю гусцейшага месіва і пакіраваў з ім назад да ложка: улёгся на спіну, роўным слоем намазаў твар, куды большым — «ямкі» вачэй.
Ад халоднай гушчы яму і сапраўды адразу палягчэла, прычым настолькі, што... зноў заснуў.
...Тым часам з работы вярнулася гаспадыня, ацаніла «парадак» на кухні, а ў спальні — аж закрычала, бо Антось нерухома ляжаў на спіне і, як ёй здалося, ужо не дыхаў.
Ад крыку, дзякуй богу, ачнуўся, патрос галавой, абмацаў рукамі твар, расказаў сваёй палавіне, што да чаго. Разам з ёй яшчэ пасмяяліся, потым насмажылі дранікаў і хутка паснедалі, бо Антосю ж трэба ехаць: у яго камандзіроўка, цягнік.
Добра, што да вакзала рукою падаць і білеты ў кішэні. Значыць, дабегшы, можна адразу ў вагон, у купэ, на паліцу і (усё правільна!) трохі паспаць.
Якраз так Антось і зрабіў.
Прачнуўся (трэці раз за раніцу) ад таго, што правадніца трасе яго за плячук, нешта гаворыць, а ён... амаль нічога не чуе. Спалохаўся, патрос галавой, пасядзеў, прычасаўся і схадзіў памыўся — нічога не змянілася: вушы (да бабкі не хадзі!) нібы ватай заткнутыя. А наперадзе ж камандзіроўка: трэба прадстаўляць сваю фірму, сустракацца, гутарыць з людзьмі. Як?
Першая думка — спытаць у жонкі, бо ў каго ж яшчэ: хто ў доме галоўны доктар? Хто можа выслухаць і нешта параіць?
Вось і ў той раз яна штосьці ўдакладняла, пыталася, казала яму... Ён пытаў, перапытваў і ўсё роўна нічога не разумеў. Прыйшлося напісаць СМС: у мяне, маўляў, заклала вушы, я амаль нічога не чую. Што рабіць?!
Хвала мабільнай сувязі: амаль тут жа прыйшоў адказ: «Памый вушы. Туды мог патрапіць крухмал».
...Жонка, як заўжды, мела рацыю, бо паведамленне аб тым, што цягнік прыбывае на канцавую станцыю, Антось ужо пачуў, прычым добра.
Валянціна Богдан
г. Лунінец
