Далей — са слоў яго жонкі:

— Значыць, адпачывае ён і тыдзень, і два, кожны дзень тэлефануе, але ж на сэрцы ў мяне ўсё роўна кошкі скрабуць. Сны пачварныя сняцца. Гэта ж, думаю, нездарма?! Завялася нейкая гадаўка...

Вырашыла пад’ехаць, знячэўку наскочыць, і — калі ўжо што — такога перцу задаць!

Прыязджаю ў санаторый. Іду па калідоры. Вось яго пакой (нумар ён па тэлефоне сказаў). Адтуль — чую — музыка гучыць. Паслухала крышку (балазе ў калідоры нікога), а потым рэзка, без стуку, дзверы на сябе — раз...

Расчыніла і што я бачу? На ложку ля акна маладзіца сядзіць — босая. Туфелькі свае на ўваходзе пакінула, плашчык — на спінцы крэсла... Сама ў люстэрачка глядзіцца, прычоску папраўляе. Дык я ж табе зараз папсую...

— Хто ты такая? — у кралі пытаюся. — Што тут робіш?..

— А вы што?! — падхапілася яна.

— Во, — крычу, — гадаўка! Развалілася тут, хочаш майго Пецю з розуму звесці...

На крык Пятро прыбягае з нейкім мужыком. Той — адразу ж да незнаёмкі, муж — да мяне. Я з размаху па шчацэ яму! І нават дабавіла б, але ён мяне за рукі схапіў. Кажа:

— Супакойся, дурніца! Гэта — Жора, мой сусед па пакоі, а гэта — жонка яго. Знячэўку прыехала. Думала, мужа з некім заспець...

— Дык і я ж, — прызнаюся, — таксама думала: цябе хацела накрыць.

...Рэўнасць — можа, праўду кажуць? — гэта проста падазрэнне, што твой сужэнец здольны на тое ж самае, што і ты.

Міхась Сліва, г. Рагачоў