Старажытны беларускі горад Заслаўе, атулены атмасферай цёплага і душэўнага свята, напоўніўся яркімі фарбамі, мелодыямі, якія прывезлі з сабой госці.

Фестываль стаў пляцоўкай для абмену культурнымі здабыткамі, дэманстрацыі народных рамёстваў, музычных і танцавальных выступленняў. Ахвотныя маглі паспрабаваць мамалыгу — своеасаблівую кукурузную кашу, якую малдаване лічаць за свой хлеб.

Разам з тым галоўнае — фестываль падарыў магчымасць людзям з розных краін адчуць сябе адзіным цэлым, раздзяліць радасць сумесных адносін, умацаваць сяброўства, якое звязвае беларусаў і малдаван.

Як сказаў старшыня таварыства дружбы «Беларусь — Малдова» Віктар Сарачан, у Беларусі жыве каля пяці тысяч яго суайчыннікаў, для якіх наша краіна стала родным домам, дзе ўтульна і камфортна.

Гісторыя свята пачыналася на падворку энтузіяста Васіля Семянюка ў вёсцы Баравікі Дзяржынскага раёна. Гасцінны гаспадар, у адпаведнасці з лепшымі малдаўскімі традыцыямі, заўсёды сардэчна сустракаў беларускіх гасцей, якія ў сваю чаргу дадавалі да ўрачыстасці нацыянальны каларыт.

З цягам часу фестываль рос. Яго геаграфія пашыралася, праграма павялічвалася адметнымі момантамі і шчырымі эмоцыямі.

Пасля прыпынкаў у Дзяржынску, Мінску, Уздзе «Вянок сяброўства» з гонарам прыняў Заслаўе, працягваючы слаўную традыцыю адзінства і ўзаемаразумення.

На сцэне чаргаваліся выступленні малдаўскіх і беларускіх артыстаў. Гэта было відавочна ў тым ліку і па нацыянальных касцюмах.

Гледачы гучнымі і працяглымі апладысментамі віталі кожны нумар. Такая ўзнёслая панавала атмасфера ў зале.

Старшыня Заслаўскага гарвыканкама Святлана Карташова ад жыхароў горада выказала вялікую ўдзячнасць малдаўскім сябрам за незвычайнае свята, якое дазволіла лепш спазнаць душэўнае святло малдаўскага народа.

Марыя ЛІПЕНЬ

Фота Віктара ІВАНЧЫКАВА