Сеткавае выданне zviazda.by

Баек ды розных гісторый пра рыбалку і рыбакоў — лічыць не злічыць: і праўдзівых, і непраўдзівых... Да ўсіх я стаўлюся з разуменнем, бо чалавек мой — таксама рыбак: калі-нікалі нядрэнны ўлоў дадому прыносіць. Але ж зараз гаворка не пра яго, не пра мужа, а пра суседа, які на рыбалку ў нашу вёску прыязджае ажно з Масквы. Не раз пыталася ў яго, навошта гэтак далёка, няўжо бліжэй вадаёмаў няма? «Ёсць, — кажа, — але тут і рыба смачнейшая, і лавіць яе цікавей».

Вясёлыя гісторыі чытачоў.

Не ведаю, як іншыя, а я дык не вельмі люблю размаўляць з жанчынамі, бо ў іх жа — ну, у большасці — дзве тэмы на языках: альбо якія геніяльныя іх дзеці і ўнукі (а чужыя — дык дрэнныя-тупыя), альбо што варылі-купілі... Карацей — нічога цікавага.

— Я дома, — гукнуў з парога Іван. — Галодны як воўк. Пакорміш?

З вудачкай Андрэй Сцяпанавіч, можна сказаць, на свет нарадзіўся. З ранняга маленства сядзеў на беразе Усы. Трохі падросшы, разам з іншымі хлопцамі гойсалі на Сулу, потым, зарабіўшы на ўласны «ІЖ», ездзіў на Салігорскае вадасховішча і нават да свата на слаўную Прыпяць...