Экс-кандыдат у прэзідэнты Літвы Эдуардас Вайткус расказаў у прэс-цэнтры БелТА пра тое, што адбываецца ў яго краіне. Палітык адзначыў, што ён катэгарычна не прымае курс, які абрала кіраўніцтва дзяржавы, і што ён змагаецца за ўсталяванне ў Літве сапраўднай дэмакратыі.

«За тое, каб Літва была вольнай і незалежнай дзяржавай, павінны змагацца мы, літоўцы. Калі мы баімся паказаць сваю пазіцыю, страцілі веру ў сваю сілу і не верым, што можна змяніць сітуацыю, яна ніколі і не зменіцца. Пытанне толькі ў тым, колькі магчыма трываць беззаконне і несправядлівасць», — заявіў ён.

Палітык падкрэсліў, што галоўнае ў яго праграме — гэта незалежнасць і свабода Літвы. Вайткус расказаў, што ў яго адрас неаднаразова паступалі пагрозы і ў сваёй краіне, у адрозненне ад Беларусі, ён не адчувае сябе ў бяспецы. Ён заўважыў, што літоўскія палітыкі ўзялі курс на тое, каб «расчалавечыць» беларускі і расійскі народы. Ён растлумачыў гэта тым, што кіраўніцтва прыбалтыйскіх краін свядома штурхае Еўропу да вайны з Расіяй.

А ў той жа час, па словах Эдуардаса Вайткуса, людзі ў Літве хочуць аднавіць цёплыя і чалавечыя адносіны паміж нашымі краінамі. І санкцыі, якія ўвяла яго краіна супраць Беларусі і Расіі, палітык назваў «выстралам у нагу». У прыклад ён прывёў Клайпедскі порт, які з-за санкцый на беларускія калійныя ўгнаенні аказаўся непатрэбным. «Гэта такі палітычны кірунак, палітычны заказ, таму эканамічныя страты не бяруцца ў разлік. Хоць гэта ва ўрон літоўскаму народу і дзяржаве. Але ў нас такая ўлада», — адзначыў Эдуардас Вайткус. Ён таксама станоўча ацаніў бязвізавы рэжым, які беларускі бок увёў для суседзяў, нягледзячы на ўсе складанасці ў цяперашніх адносінах. Па словах палітыка, гэта было вельмі правільнае рашэнне.

Журналісты спыталі, ці не апасаецца ён пасля такіх заяў вяртацца ў Літву. «Мая жонка баіцца вельмі. 

А я настроіўся і не баюся. Ніхто за мяне маю працу як літоўца і патрыёта Літвы не зробіць, — адзначыў Эдуардас Вайткус. — Калі ўсе баяцца, дык чаго чакаць? Літвы праз сто гадоў не стане. А я не бачу сэнсу жыцця без сваёй краіны. Без яе мы нішто. Не важна, ёсць пагроза ці не. Гэта грамадзянскі абавязак».