Сеткавае выданне zviazda.by

Дзейных асоб у першых радках свайго «пісьма» звычайна прадстаўляюць драматургі. Але ж, здаецца, ніхто не забараняў і расказчыкам?

Па пашпарце ён, Ядвісін былы, — Іосіф. Цяпер да гэтага імя яшчэ па бацьку трэба дадаваць. А тады ён быў звычайным студэнтам Ёськам, і Ядзя, без памяці закахаўшыся, выйшла за яго замуж, нарадзіла дваіх дзяцей.

Быў час: у двухпакаёвай кватэры на вуліцы Розы Люксенбург я жыла адна.

Не ведаю, як вам, а мне здаецца, што з часам ненарматыўная лексіка можа, крый бог, ператварыцца ў нарматыўную.

Баек ды розных гісторый пра рыбалку і рыбакоў — лічыць не злічыць: і праўдзівых, і непраўдзівых... Да ўсіх я стаўлюся з разуменнем, бо чалавек мой — таксама рыбак: калі-нікалі нядрэнны ўлоў дадому прыносіць. Але ж зараз гаворка не пра яго, не пра мужа, а пра суседа, які на рыбалку ў нашу вёску прыязджае ажно з Масквы. Не раз пыталася ў яго, навошта гэтак далёка, няўжо бліжэй вадаёмаў няма? «Ёсць, — кажа, — але тут і рыба смачнейшая, і лавіць яе цікавей».

Той чорт, які, стаптаўшы не адну пару лапцяў, звёў такі гэтых мужчын, быў, няйнакш, вялікім жартаўніком і выскалякам, бо сказаць, што суседзі Юзік і Іван — людзі розныя, значыць, прамаўчаць.

Вось таму кожную раніцу я выпраўляюся на прагулку ў сталічныя скверы, іх паблізу ад дома два. І ў адным, і ў другім выгул сабак забаронены — адпаведныя таблічкі вісяць. Але ж многія з так званых сабачнікаў не звяртаюць на гэта ніякай увагі — выгульваюць сваіх гадаванцаў. Я пакуль ні разу не чула, каб міліцыянер хоць некаму зрабіў заўвагу ці аштрафаваў кагосьці. 

У кампаніі людзей пажылых цяпер модна цяжка ўздыхаць ды перастаўляць націск у слове гадЫ, бо яны, калі шмат ды яшчэ з хваробамі, і сапраўды, здараецца, гАды... Не я адна, мусіць, забываюся, што рабіла ўчора вечарам, але добра памятаю тое, што было калісьці, у мінулым стагоддзі. 

Гэту гісторыю з сярэдзіны 60-х гадоў мінулага стагоддзя мне расказала суседка бабуля Вольга. Далей з яе слоў.