Летам 1978-га, амаль 40 гадоў таму, быў я ў камандзіроўцы ў Брэсце. Будавалі мы тамтэйшы мясакамбінат, жылі ў рабочым інтэрнаце.
...Гэта ўжо традыцыя: у першыя выхадныя лютага ў школах праводзіць вечары сустрэч, вечары ўспамінаў пра дзяцінства — такое вясёлае, такое б
У нашым Бярэзінскім раёне распаўсюджана прозвішча Абрамовіч. Прычым яго носьбіты зусім не яўрэі, і землякі гэта ведаюць. А вось чужыя...
Так казалі і, дзякаваць Богу, па-ранейшаму кажуць беларусы, жадаючы некаму прыемнага апетыту...
З тых часоў, як мы забралі цешчу да сябе ў горад, яе дом у вёсцы пустуе: выбіраемся хіба раз на год, калі бяром адпачынак
…Пра чалавека, які адчуў нейкую прыкрасць ці расчараванне, кажуць: «як мыла з'еўшы».
...Калектывізацыя ў нашым раёне пачалася ў сярэдзіне мінулага стагоддзя з вялікіх маральных узрушэнняў.
У доўгія піліпаўскія вечары цяжка, мусіць, усім, а ўжо старым ды пажылым...
У сямідзясятыя гады мінулага стагоддзя наша вёска была мнагалюднай: што ні хата — дзеці, што ні падворак — жыўнасць: каровы,
Міхась жыў як людзі: ніколі ні з кім не скандаліў, працаваў у калгасе, трымаў някепскую гаспадарку, вольныя гадзінкі пра
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
Што за таемнымі дзвярыма?
![](/banners/banner-position-5.jpg?893")
