Што такое школа для правінцыяльнага гарадка, у якім усяго шэсць тысяч жыхароў? Самы важны сацыяльны аб'ект. Фактычна ў кожнай сям'і ёсць дзеці ці ўнукі, якія вучацца альбо неўзабаве сядуць за парты. Таму на будоўлю, якая разгарнулася ў цэнтры горада на месцы былой школы, цэлы год усе глядзелі з надзеяй.
12-11
Цікава, што крыху больш за год таму ў школе вырашылі памяняць дах. А калі частку памяшкання раскрылі, здарыўся лівень, і ўсё заліло. Тады тэрмінова была склікана камісія, якая вырашыла правесці не толькі замену даху, але і капітальны рамонт усяго будынка, з якім дагэтуль цягнулі.
Дзяцей на цэлы навучальны год давялося перавесці ў іншыя памяшканні. І першымі на выручку прыйшлі калегі з санаторнай школы. Яе дырэктар Іна Власюк прапанавала частку дзяцей навучаць у іх корпусе. Астатніх размясцілі ў міжшкольным вучэбна-вытворчым камбінаце. Нязручнасці ў рабоце адчувалі найперш настаўнікі, але на навучальным працэсе гэта не адбілася, як сведчаць вынікі алімпіяд і працэнт паступлення выпускнікоў у ВНУ.
Год прайшоў хутка, і школа сустрэла сваіх гаспадароў фактычна новай. Як выказалася настаўніца фізікі Святлана Васілюк, калі б некага з настаўнікаў год сюды не пускалі, а потым прывезлі з завязанымі вачыма, ён дакладна не пазнаў бы, што знаходзіцца ў сваёй школе, у якой адпрацаваў многія гады. Новым стала ўсё: сцены, столь, падлога, вокны, дзверы, вонкавы фасад, двор. Днямі павінен запрацаваць лінгафонны кабінет у класе замежнай мовы, абсталяванне для яго цалкам завезена.
— Усяго на рамонт і рэканструкцыю школы было затрачана больш за 15 мільярдаў рублёў, — расказвае дырэктар школы Валянціна ПАТРЭБЕНКА. — Спецыялісты Брэсцкага гарадскога рамонтна-будаўнічага трэста, іншых падрадных арганізацый зрабілі ўсё, каб нашы дзеці, настаўнікі, бацькі адчулі гонар за сваю школу.
Валянціна Леанідаўна расказала, што вучыцца і вучыць цяпер стане не толькі ўтульна і прыгожа, але і цёпла. У мінулыя гады зімой у паўночным крыле было адчувальна холадна. Цяпер, пасля правядзення цеплавой рэабілітацыі, ёсць усе падставы чакаць камфортнай тэмпературы ў класах. Ну і вядома, настаўнікі ганарацца новым абсталяваннем, прыборамі. У кабінеце біялогіі, калі мы зазірнулі туды з дырэктарам, манціравалі інтэрактыўную дошку. Адчуваецца, што і дзеці прыйшлі ў новую школу з добрым настроем.
Тыя з бацькоў, каго ўдалося сустрэць на парозе школы, з задавальненнем давалі інтэрв'ю з гэтай нагоды. І першай была Наталля ГАРУН:
— Мая дачка Яна пайшла ў першы клас. Ведаеце, я сама вучылася ў гэтай школе, яна тады выглядала зусім інакш. І як жа нам радасна, што дзеці (у мяне яшчэ малодшы ёсць) будуць вучыцца ў самай сучаснай установе адукацыі. У школе ёсць усё для паспяховай вучобы. Цудоўныя ўмовы створаны ў сталовай, гэта асабліва важна для самых малых вучняў. Мы і на лінейцы ад імя бацькоў дзякавалі ўсім, хто прымаў рашэнне, фінансаваў і фактычна будаваў нанава нашу школу, і яшчэ раз гатовы тое паўтарыць.
Уладзімір АСТАПУК, бацька сямікласніцы Вікторыі, сказаў так:
— У мяне старэйшы сын ужо скончыў школу і ён крышку цяпер зайздросціць сястры. Праз колькі гадоў і дачка стане звацца выпускніцай. Але ж школа застанецца, яна цяпер упрыгажэнне нашага горада: сюды хоць дэлегацыі вадзі, хоць гасцям паказвай. Добра, што ёй надалі годны выгляд як звонку, так і знутры.
Валянціна Патрэбенка расказала яшчэ, што сёлета за парты селі 729 хлопчыкаў і дзяўчат, з іх 69 пайшлі ў першы клас. З гэтага года вядзецца профільнае навучанне па наступных напрамках: хімія і біялогія, руская і англійская мовы, фізіка і матэматыка. З аснашчэннем кабінетаў, папаўненнем вучэбнай базы дапамаглі спонсары. І першы сярод іх, самы надзейны сябар школы, паводле слоў дырэктара, — кіраўнік ААТ «Белавежскія сыры» Аляксандр Палавой. Аляксандр Іванавіч заўсёды прыходзіць на дапамогу, калі трэба набыць нешта з камп'ютарнай тэхнікі альбо, скажам, замяніць шторы. Тое самае, дарэчы, пра дырэктара і яго калектыў гаварылі і ў суседняй санаторнай школе, якой прадпрыемства рэгулярна дапамагае.
А высокаўская школа сёлета адзначае свой 70-гадовы юбілей. Праўда, цяперашні будынак быў узведзены ў 1981 годзе, а ў 2015-м рэканструяваны. Атрымаў абноўленае памяшканне і школьны музей, экспанаты для якога рупліва збіралі некалькі пакаленняў педагогаў разам з вучнямі. Праўда, экспазіцыя яго пакуль што знаходзіцца ў каробках: каб яе раскласці, патрэбны сучасныя музейныя стэнды. Пра гэта вядуцца перамовы са спонсарамі.
У музеі сабраны матэрыялы па гісторыі горада і школы. Ёсць нямала экспанатаў з часоў мінулай вайны. На ганаровым месцы знаходзіцца, напрыклад, салдацкі медаль «За адвагу», знойдзены ў ваколіцах горада.
І вось зусім нядаўна вучань 11-га класа школы Кірыл Ванюшын і сёлетні выпускнік Ілья Пратасевіч знайшлі такі ж медаль у агародзе Пратасевічаў. Па нумары ўзнагароды ўдалося ўстанавіць яе ўладальніка. Але самога ветэрана альбо яго родных па ранейшым адрасе ў Гродзенскай вобласці не аказалася. Цяпер школьнікі імкнуцца адшукаць сляды героя вайны. Дарэчы, Кірылу з Ільём прапаноўвалі немалыя грошы за знаходку. Хлопцы адмовіліся іх браць, сказалі, што хочуць вярнуць узнагароду тым, каму яна па праву належыць, а калі знайсці родных не ўдасца, то пакінуць медаль у школьным музеі.
Святлана ЯСКЕВІЧ
уасkеvісh@zvіаzdа.bу
Фота Аляксандра ШУЛЬГАНА
Камянецкі раён
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
