Матчына — раднейшая!

...Старэйшая сястра жыве ў сталіцы. Адна. Ужо немаладая. Хварэе. Таму, пачынаючы з вясны, амаль штотыдзень з Віцебска езджу ў Мінск. Цяжка фізічна, яшчэ больш — маральна: сэрца баліць за роднага чалавека.

Чарговы прыезд да яго выпаў на сярэдзіну ліпеня. Чым магла, дапамагла, што паспела, зрабіла, — кірую да вакзала.

Трохі часу да адходу цягніка як быццам ёсць, таму з вуліцы Валадарскага пехам іду да Чырвонага касцёла. Там — плошча Незалежнасці, там прыгажосць... У памяці — адразу ж — віды Прагі, Варшавы...

Праз падземны пераход выходжу да галоўнага корпуса Белдзяржуніверсітэта. За ім — будынак медыцынскага, непадалёк, з другога боку плошчы, гмах педагагічнага... Заканчваецца ўступная кампанія ў вышэйшыя навучальныя ўстановы, таму побач сапраўдны маладзёжны мурашнік. Хлопцы і дзяўчаты — хто ўзрушана, хто засяроджана — чакаюць інфармацыі аб выніках залічэння. А значыць, абвестак аб уласным далейшым лёсе, аб будучыні...

На выхадзе з падземнага перахода, што бліжэй да вакзала, насустрач мне кідаецца сярэдняга веку жанчына (інтэлігентная, зграбная, у квяцістай сукенцы, у белым пінжачку) і просіць:

— Скажыце, калі ласка, як найхутчэй мне выйсці на Кірава?

Ну, зразумела ж: бяжыць, каб разам са сваім сынком ці дачушкай даведацца вынікі іспытаў...

І так мне сагрэла душу вось гэтае матульчына жаданне быць побач, што я не адразу і сцяміла, што ж зачапіла яшчэ?

Потым дайшло: жанчына, забыўшыся на, так бы мовіць, «прынятую» ў вялікіх гарадах рускамоўнасць, на ўсе гэтыя «извините, как мне пройти...» загаварыла са мной на раднейшай, на бліжэйшай, на матчынай мове...

Таму і я ёй адказала:

— Бяжы просценька, мілая, бяжы — якраз паспееш! Шчаслівай будучыні тваёй крывіначцы!

Наталля Каліноўская,

г. Віцебск