Пэўна ж, у кожнага з нас уласныя ўяўленні пра яе. («Як растлумачыць начальству, што калі работа любімая, то на ёй хочацца спаць?!») 35-гадовая шматдзетная маці Клэр О'Коннар з англійскага графства Кент тры гады адпрацавала ў гатэлі прыбіральшчыцай. Відавочна, гэты занятак не быў марай усяго яе жыцця. («— Ты дзе? — У пекле! — А, ну выйдзеш з работы, патэлефануй») У нейкі момант Клэр надакучыла атрымліваць капейкі, і яна задумалася аб адкрыцці сваёй клінінгавай кампаніі. («— Ты хто? — Вярстальшчык. — Звярстай мне жыццё наноў!») Праз нейкі час прадпрымальная маці стварыла сайт над назвай Fantasy Clean. На ім было ўказана: жанчына будзе прыбірацца ў вашым доме... галышом. Усяго за 95 фунтаў стэрлінгаў у гадзіну. З аголенымі грудзьмі — за 85 фунтаў, а ў сподняй бялізне — за 75 фунтаў стэрлінгаў. («— Як чароўна ад цябе пахне, пах зводзіць мяне з розуму, прабуджае жывёльныя інстынкты. Што гэта за парфума? — Гэта ў мяне чабурэк у дэкальтэ праваліўся».) Што цікава, муж Клэр, ведаючы яе шалёны характар, не стаў пратэставаць супраць ідэі жонкі. («Як растлумачыць дзіцяці, што калі маці ў касцюме медсястры, дык тату не дрэнна, а вельмі добра?»)
Жанчына расказала пра свае планы адносна бізнесу. («Калі імператрыца ліхая, значыць, у яе імператара нармальнага не было».) Дарэчы, не такі ён і новы. Некалькі гадоў таму яшчэ адна брытанка, 25-гадовая жыхарка Эдынбурга, адкрыла аналагічную клінінгавую кампанію з аголенымі прыбіральшчыкамі, наняўшы 15 супрацоўнікаў, у тым ліку трох мужчын. («Цікава, хто-небудзь хоць раз даглядзеў нямецкі фільм з гаспадыняй дома і сантэхнікам? Кран ён у выніку пачыніў?») Па яе словах, пры прыборцы дома будзе прысутнічаць адна аголеная супрацоўніца і адзін кліент. Ніякіх дотыкаў, фотаздымак, увогуле «нічога лішняга». («З моды ніколі не выходзіць толькі касцюм Евы».) Прыбіральшчыца прыходзіць, выконвае сваю работу і сыходзіць, запэўніла Клэр. («Цяжка быць адзінай дзяўчынай на рабоце... Усе гэтыя непрыстойныя погляды, пахабныя жартачкі і двухсэнсоўныя намёкі на секс... Сама вельмі здзіўленая, што мяне дагэтуль не звольнілі».) Адзінае — уся гэтая гісторыя пачыналася яшчэ да пандэміі... Таму трэба меркаваць, што шматдзетнай маці давялося адкласці ўвасабленне ў жыццё планаў пра аголеных прыбіральшчыкаў да лепшых часоў.
А вось стрыптызёркі ў ЗША не сталі іх чакаць. Пасля таго як эпідэміялагічная абстаноўка прывяла да сацыяльнага дыстанцыравання, стрыптыз-клуб у Портландзе мусіў закрыць свае дзверы. Тым не менш яго ўладальнік Шон Боўлен творча падправіў кірунак уласнага бізнесу, адкрыўшы службу дастаўкі ежы Boober Eats: стрыптызёркі прывозяць яе да дзвярэй тым, хто знаходзіцца ў самаізаляцыі. («Мужчына ў гадах прыходзіць у аддзел кадраў фірмы. Кадравік: — На жаль, вы нам не падыходзіце. Нам патрэбны людзі маладыя, амбіцыёзныя, здольныя творча расці! Мужчына: — І ўсё-ткі запішыце мой нумар тэлефона. Калі высветліцца, што ў вас усе творча растуць, а працаваць няма каму, — патэлефануйце».) Уладальнік стрыптыз-клуба расказаў, што ўсё пачыналася як жарт, але калі пасыпаліся заказы, вырашана было заняцца справай усур'ёз. («Дзве адэскія сяброўкі: — Хаечка, шо-та я маральна стамілася. — Сімачка, у чым праблема? Такі адпачні амаральна!») Калі паступае заказ, на выклік прызначаюцца дзве стрыптызёркі з налепкамі на грудзях. Яны прывозяць ежу да дзвярэй, адыходзяць на бяспечную адлегласць, а затым танцуюць. Стрыптызёркі таксама пазіруюць для фатаграфій. Па словах уладальніка клуба, яго каманда «дастаўляе прадукты і крыху настрою». («Як кажуць індыйскія псіхааналітыкі: вы хочаце станцаваць пра гэта?»)
Цяпер многія перайшлі на аддаленую работу — сітуацыя з каранавірусам вымусіла. («Сказалі, што падчас эпідэміі неабходна трымаць дыстанцыю два метры. Шырыня нашага ложка — 1,8 метра. Жонка адмаўляецца спаць на падлозе, што рабіць?») Тут, вядома, нічога добрага няма. Але я крыху пра іншае. («— Раней жа яно як было? — Як? — А цяпер шо? — Шо? — Вось я і гавару!») Слухайце, аказваецца, так можна было?! Як-ніяк, дваццаць першае стагоддзе! Нездарма ж кажуць, што свет ужо не будзе такі, як раней. («Прыбраў з подпісу ў службовай пошце фразу «з павагай». Цяпер любое маё пісьмо калегам і начальству па змаўчанні дзёрзкае».) Аказваецца, можна цудоўна абыходзіцца без нарад, планёрак, сходаў!.. Да нядаўняга часу, калі што не так, цябе адразу на дыван да шэфа... («Як казаў мой ранейшы начальнік — усё лечыцца сексам. Я пры ім не тое што не хварэла — кашлянуць баялася».) Цяпер з гэтым неяк спакайней стала. («— Чаму вы спазніліся на работу? — А чаму вы мне зарплату затрымалі? — Але ж у выніку мы пералічылі вам грошы! — Ну дык і я ўрэшце прыйшоў!») У інтэрнэце нават прайшлі адмысловыя конкурсы-парады наконт таго, як лепш уладкаваць дома рабочае месца. («Першае правіла работы на аддаленцы: калі вы не змаглі нешта дастаць, не ўстаючы з канапы, значыць, тое вам і не патрэбна».) Праўда, як і ў любога медаля, тут ёсць зваротны бок. У выглядзе той жа канапы, халадзільніка... («Прабыўшы некалькі дзён дома, я зразумеў, чаму мой кот пастаянна просіць жэрці».) Так што і з марамі трэба быць асцярожнымі.
Кастусь ХАЦЕЛАЎ-ЗМАГЕЛАЎ
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
