Спачатку старадаўняй тэхнікай авалодала Ала Накладовіч, пасля да ручнога ткацтва далучыўся яе муж Юрый. Не засталіся ў баку ад сямейнага захаплення і дзве дачкі — Марыя і Караліна. Сям'я майстроў часта праводзіць майстар-класы і ўдзельнічае ў народных абрадах і святах.
А жывуць народныя ўмельцы ў вёсцы Скрыбаўцы Шчучынскага раёна. І муж, і жонка занятыя ў будаўнічай галіне. Да гэтага Ала працавала ў Шчучынскім цэнтры культуры і народнай творчасці, там і захапілася рамяством. Часта выязджала на святы і фестывалі. Па словах Алы, муж напачатку зайздросціў такой папулярнасці жонкі, а потым вырашыў і сам далучыцца да народнага рамяства.
Аб гэтым Юрый расказаў падчас майстар-класа ў Шчучынскім цэнтры дзіцячай творчасці, знакамітым палацы Друцкіх-Любецкіх. Аказалася, што авалодаць нібыта «жаночым» рамяством пад сілу і мужчыну. Праўда, ён падышоў да творчасці больш практычна, і цяпер разам з паясамі пляце дэкаратыўныя вяроўкі для патрэб гаспадаркі. Такія вырабы таксама карыстаюцца попытам.
Цяпер Накладовічы разам ездзяць на святы, дзе ахвотна дэманструюць сваё майстэртсва.
— Гэта тэхніка «на ніце» даволі старажытная. Мне некалі мама яе паказвала, але я навучылася плесці такія паясы на спецыяльных курсах, перадала сваё майстэрства спачатку дочкам, потым і муж далучыўся. Цяпер у яго таксама добра атрымліваецца. Увогуле нельга сказаць, што гэта складана, але патрэбны некаторыя прылады — такія круглыя калодкі. З іх дапамогай ткалі паясы, якімі маглі падперазацца, і скарыстацца ў гаспадарцы, як вяроўкамі. Тэхніка ткацтва паясоў ёсць розная. Дачка, напрыклад, тчэ на бёрдачку, але ўсе мы пляцём паясы, гэта наша спецыфіка, — расказвае Ала.
І хоць у сям'і вялікая гаспадарка, яны знаходзяць час, каб удасканаліць майстэрства і прадставіць ткацкія вырабы з новымі ўзорамі. Па словах Юрыя, галоўнае ў гэтым працэсе ўсё рабіць упэўнена, але не хутка. Калі спяшаешся, можна наблытаць, і тады прыйдзецца вяртацца назад. У Алы — свой падыход. Яна скіравана на пошук арнаменту і новых фарбавых спалучэнняў. А яшчэ ў яе ёсць мара навучыцца ткаць на кроснах. Прычым не на сучасных, кампактных, а на вялікіх старых станках. Дзед Алы некалі зрабіў такія кросны, і яны да гэтай пары захаваліся, але іх цяжка прыстасаваць у сучасным доме. Магчыма, Юрый зробіць спецыяльную майстэрню, каб жонка магла там ткаць ручнікі і сурвэткі. І, хто ведае, можа, і сам Юрый асвоіць старажытнае рамяство, як спасціг няпростую справу пляцення паясоў. Дарэчы, у былыя часы мужчыны не цураліся такой работы і не лічылі яе выключна жаночай...
Маргарыта УШКЕВІЧ
Фота аўтара
Сумесныя праекты ядзерных тэхналогій.
