Вялікдзень у пасёлку-востраве Палянаўка

Старажылы невялікага пасёлка Палянаўка, што ў Веткаўскім раёне, колькі сябе памятаюць, вясной ператвараюцца ў «астраўлян». Жартуюць, што жывуць, бы на востраве Буяне, як у Пушкіна. Возера Чэчаль і магутны Сож падчас вясновага разліву адразаюць пасёлак ад іншых населеных пунктаў. Царквы ў пасёлку няма, а на велікодныя святы з'ездзіць у храм у райцэнтры ці ў Гомелі атрымліваецца далёка не ва ўсіх. Таму мясцовыя пажылыя жыхары мусяць дома чакаць сваякоў, што прывязуць асвячоныя гасцінцы. За гэтыя гады ў палянаўскіх «астраўлян» склаліся ўжо і свае традыцыі, як у воднай ізаляцыі сустракаць свята.

«Галоўнае — мукой, цукрам, дражджамі для кулічоў запасліся», — свае перадсвяточныя жаночыя клопаты перадаюць мясцовыя гаспадыні.

«Пячом кулічы, фарбуем яйкі, пасля збяромся ўсе на пасёлку. Абавязкова павіншуем адзін аднаго, згуляем у біткі», — расказваюць палянаўцы.

Па «мясушка», як кажуць палянаўскія гаспадыні, каб разгавецца на Вялікдзень, усё ж такі маладзейшыя з'ездзілі ў Гомель. Хто не змог сам паехаць, скаромныя прысмакі заказалі ў прадаўца аўтакрамы, якая цяпер не па дарозе дабіраецца, а на лодцы па вадзе.

Паважаныя на пасёлку гаспадыні-старажылы Ніна Аляксееўна Дзёміна і Зінаіда Радзівонаўна Целяпнёва за ўсё сваё доўгае жыццё ні разу не спалохаліся вялікай вясновай вады і не пакінулі свае хаты на востраве. Ніне Аляксееўне — 91 год, а Зінаідзе Радзівонаўне — 85. Абедзве, нягледзячы на ўзрост, адзіныя гаспадыні ў сваіх хатах і не пагаджаюцца нікуды пераязджаць з Палянаўкі. Яны згадваюць вясну 1972-га, калі ў Палянаўцы было самае вялікае разводдзе. Кажуць, да Вялікадня рыхтаваліся, а вада пад самым ганкам хат стаяла. Клопат жа мясцовых гаспадынь быў не толькі дома прыбрацца, але і дагледзець вялікую гаспадарку, што тады трымалі.

«Карову трэба раніцай даіць, дык на вёслы трэба сесці ў лодку, каб да хлява дабрацца. І ўсё роўна нічога не баяліся», — згадваюць сваё суіснаванне з вялікай вадой палянаўскія старажылы.