У 26-ы раз у Мінску прайшоў міжнародны турнір па баскетболе памяці першага прэзідэнта Нацыянальнага алімпійскага камітэта, першага міністра спорту Уладзіміра Рыжанкова. Турнір быў заснаваны ў 1996 годзе рашэннем Урада Рэспублікі Беларусь, каб увекавечыць памяць пра Уладзіміра Мікалаевіча, які за сваё кароткае, але насычанае жыццё прыклаў шмат намаганняў для развіцця фізічнай культуры, спорту і алімпійскага руху ў краіне.
Традыцыйна на гэты турнір прыязджаюць каманды юнакоў і дзяўчат з розных краін. Сёлета на паркеце Рэспубліканскага вучылішча алімпійскага рэзерву сустрэліся восем жаночых і мужчынскіх каманд, сярод якіх зборныя U-16 Беларусі, Расіі, Азербайджана і Кыргызстана.
Беларуская каманда хлопцаў пачалf турнір з перамогі над камандай Азербайджана — 52:38. Затым абыгралі сапернікаў з Краснадара — 79:75. Але ў фінальным супрацьстаянні ўступілі расійскай зборнай — 46:102. Такім чынам, беларуская каманда стала сярэбраным прызёрам турніру. «Я выключна задаволены, што мы прынялі ўдзел у гэтых спаборніцтвах. Для нашай каманды гэта вялікі крок наперад. Я заўсёды кажу спартсменам, што змагацца трэба да фінальнай секунды. Што б ні адбывалася, трэба заставацца мужыкамі. І яны гэтаму сёння навучыліся. Я для сябе вырашыў, што ў наступным годзе мы абавязкова выйграем гэты турнір», — падзяліўся Андрэй Клемезь, галоўны трэнер беларускай зборнай юнакоў U-16.
Беларуская каманда дзяўчат таксама пачала турнір з перамогі. У першым матчы яны аказаліся мацнейшымі за зборную Азербайджана — 81:35. Перамаглі і ў другім матчы супраць каманды Кыргызстана — 98:44. Але ў вырашальнай гульні саступілі зборнай Расіі — 47:64. Такім чынам, і дзяўчаты сталі сярэбранымі прызёрамі турніру.
«Такія турніры насамрэч нясуць у сабе вялікую карысць для маладых гульцоў: розны ўзровень каманд, іншая тактыка, пад кожную з якіх неабходна падстроіцца. Пакуль яны маладыя, штосьці не ведаюць, таму падчас спаборніцтваў даводзіцца падказваць, тлумачыць і, вядома, вучыць новаму. Выдатна, што прыязджаюць такія разнастайныя калектывы і даюць нам такую важную гульнявую практыку на міжнародным узроўні», — адзначыла Алена Іваноўская, галоўны трэнер жаночай зборнай Беларусі U-16.
«Мы вельмі ўдзячныя, што нас з году ў год запрашаюць на гэты цудоўны турнір. Гэта дае магчымасць спартсменам самага малодшага ўзросту праявіць сябе, паспрабаваць сябе ў іншай атмасферы. Для іх немалаважна атрымаць пэўны псіхалагічны досвед. Усе такія юныя, ім ёсць куды расці, у іх яшчэ непачаты край працы, каб вырасці ў вялікіх спартсменаў. Але яны атрымалі досвед і выдатныя эмоцыі», — падзялілася сваімі ўражаннямі ад турніру Наталля Вадап’янава, двухразовы бронзавы прызёр Алімпійскіх гульняў, генеральны сакратар Расійскай федэрацыі баскетбола. Яна таксама падзякавала беларускім калегам за заўжды гасцінны прыём і выдатна арганізаваны турнір.
Падводзячы вынікі турніру памяці Уладзіміра Рыжанкова, старшыня Беларускай федэрацыі баскетбола, першы намеснік кіраўніка Адміністрацыі Прэзідэнта Максім Рыжанкоў падкрэсліў, што ў цэлым вынікамі ён задаволены. Але залатыя медалі варта было б пакінуць дома, у Беларусі. «Ёсць моманты, якія засмуцілі, ёсць моманты, якія парадавалі. Гэты турнір не чэмпіянат Еўропы, гэта такі пробны крок для дзяцей, якія толькі пачынаюць уваходзіць у дарослы баскетбол. Кантынентальныя першынства пачынаюцца з 16-гадовага ўзросту. А тут мы даем магчымасць спартсменам-пачаткоўцам адчуць сябе на міжнароднай арэне. Насамрэч турніраў для спартсменаў такога ўзросту вельмі мала, таму да нас заўсёды любілі прыязджаць каманды з розных краін. Тое, што сёння ў нас Азербайджан, Кыргызстан, Расія (наш даўні партнёр з цудоўным узроўнем баскетбола) дазваляе праверыць свае сілы і псіхалагічную ўстойлівасць нашых спартсменаў. Убачылі, дзе і да чаго трэба імкнуцца. На аснове вучылішча алімпійскага рэзерву мы сфармавалі юнацкую каманду з апорай на 2008 год нараджэння. Тут жа ў асноўным выступалі хлопцы 2009 года нараджэння, астатніх гульцоў набіралі па ўсёй краіне — без слабых бакоў не магло абысціся, гэта безумоўна. Аднак спарынгі з такімі моцнымі сапернікамі выразна дэманструюць, куды нам трэба рухацца далей і на што рабіць акцэнт у будучым», — сказаў ён. Максім Рыжанкоў пахваліў жаночую каманду. Паводле яго слоў, дзяўчатам трэба нарасціць упэўненасці ў сабе і тады яны сябе яшчэ пакажуць.
У інтэрв’ю «Звяздзе» Максім Рыжанкоў расказваў, што яго Уладзімір Мікалаевіч вельмі шанаваў баскетбол. «14 гадоў у бацькі пачалося дарослае жыццё — ён паступіў у Гомельскі дарожна-будаўнічы тэхнікум. Там была актыўная вучоба, і пра спорт таксама размова не ішла. Усё змянілася, калі бацьку прызвалі ў армію. За час службы ён паспрабаваў сябе ў боксе і баскетболе, выступаў на спаборніцтвах. Яго вялікі рост, мускулісты целасклад, падрыхтоўка, закладзеная працай на зямлі, рабілі яго добрым баксёрам. А яго баскетбольная каманда была пераможцам спаборніцтваў на ўзроўні вайсковай акругі. Уладзімір Мікалаевіч спачатку служыў у „вучэбцы“ ў Горкім (Ніжні Ноўгарад). А затым — у будаўнічых войсках, яны ўзводзілі касмадром „Байканур“. З войска ён вярнуўся з навыкамі будаўніка і перамогамі ў спаборніцтвах па боксе і баскетболе ў Спартыўным клубе Арміі. Ды яшчэ і ў званні старшыны. Як я разумею, гэта дало яму магчымасць паступіць у Інстытут фізічнай культуры з пэўнымі прэферэнцыямі. І гэтую магчымасць не выпусціў. Ён лёгка паступіў у ІФК. Бацька вучыўся са многімі ў будучым вядомымі баскетбалістамі. Напрыклад, з Аляксеем Шукшыным яны потым сябравалі ўсё жыццё. Дзякуючы яго вайсковым поспехам ім зацікавіліся і баксёры, і баскетбалісты. Але, напэўна, яму больш даспадобы быў баскетбол, таму ён яго абраў», — узгадваў ён.
У сямейным архіве нават захаваліся фотаздымкі і граматы Уладзіміра Рыжанкова не кіраўніка, а баскетабліста.
Атрымліваецца, што баскетбол — справа сямейная. «Гэта той турнір, з якім звязана маё адчуванне баскетбола. У першую чаргу, таму што ў свой час было прынятае рашэнне праводзіць яго, каб людзі памяталі, што быў такі першы міністр, першы прэзідэнт НАК, чалавек, які вар’яцка любіў баскетбол», — прызнаўся Максім Рыжанкоў. Ён дадаў, што арганізатары кожны год ствараюць для гасцей насычаную не толькі спартыўную, але і культурную праграму. Напрыклад, сёлета госці наведалі Музей гісторыі Вялікай Айчыннай вайны і Нясвіжскі замак. «Усім удзельнікам раім прыязджаць з бацькамі. Расійскія каманды прыехалі сюды з цэлым пулам балельшчыкаў, якіх было выдатна чуваць на трыбунах. Мы хочам, каб гэты турнір быў не проста спаборніцтвамі, але і з святам з сямейнай атмасферай», — адзначыў Максім Рыжанкоў.
Валерыя СЦЯЦКО
Фота БФБ
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
