Нядаўна адна пятнаццацігадовая дзяўчына, якая падумвае пра тое, каб стаць журналістам, спытала ў мяне, якая была мая першая сур’ёзная публікацыя. Пакапаўшыся ў памяці, я пачала ёй расказваць гісторыю пра чалавека, які ў сорак два гады моцна захварэў — адмовілі ныркі. І яму ў нашай 4-й бальніцы ў Мінску зрабілі перасадку...
Першы прыезд у вёску пасля зімы — гэта заўсёды як адкрыццё. Выходзіш з машыны, кідаеш вокам на падворкі па абодва бакі вуліцы, удыхаеш паветра, якое не параўнаецца ні з якім іншым на гэтай планеце. Сам сабе гаворыш: нібы нікуды і не з’язджаў. І тут жа неяк лёгка-прасветлена дадаеш: ну дык і добра. Металічная засаўка на брамцы незадаволена вішчыць: за зіму трохі заржавела.
Заўтра, якраз Дзень касманаўтыкі, ды яшчэ такі, як ніколі адметны для нашай краіны, менавіта пра неба хочацца і пагаварыць. У кожнага яно сапраўды сваё, тут з класікам не паспрачаешся. Хтосьці ўяўляе проста блакіт, аблокі, сонца. Для кагосьці яно — чорны аксаміт з безліччу дыяментаў-зор і вялізным бліскучым гузікам поўні...
Раніцай на вайбер зусім нечакана прыйшло прывітанне са шчаслівага (бо маладога) мінулага. Аднавясковец, які яго даслаў, следам пазваніў: «Вось аблічбавалі стары архіў. Думаю, у цябе гэтага фота няма. Вырашыў паслаць. Я аж праслязіўся, гледзячы...» З каляровай картачкі, зробленай гадоў дваццаць, а мо і больш назад, пазіралі і ўсміхаліся, прыжмурыўшы вочы ад яркага сонца, яшчэ жывыя мама і нашы старэйшыя суседкі бабуля Жэня і цётка Лёня...
Звычайная будняя раніца. Кава, хлеб у тостары, тэлевізар. Навіны, прагноз надвор’я — усё як заўсёды, хутчэй фонам, чым інфармацыяй, слухаеш напаўвуха, глядзіш напаўвока. І раптам: «Сёння 80 гадоў, як вызвалілі Азарыцкія канцлагеры. Канцлагер каля Азарычаў быў не адзін, іх было тры ў навакольных балотах...
Ад «дыктатуры пралетарыяту» да «кіруючай сілы КПБ».
Да Дня Канстытуцыі — размова з доктарам гістарычных навук пра Асноўны Закон.
Магчыма, вам падасца дзіўным, але я, чалавек з вышэйшай адукацыяй, прафесійны журналіст (а значыць, ад пачатку скептык, які не вядзецца на розныя там ізатэрычныя штучкі), дзесьці з канца лютага пачынаю жыць, звяртаючыся да месяцавага календара.
Даруйце, але зноў пра махляроў. Чарговую гісторыю з папулярнай серыі «Як нас дураць» пачула сёння з тэлеэкрана, а пасля яшчэ і пачытала ў кампетэнтных крыніцах, каб упэўніцца, што ўсё зразумела правільна. Яна, гісторыя, нібыта і тыповая, але з «разыначкай», за якую, уласна, і зачапілася.
Іншаземныя словы ў беларускай мове: на карысць ці на шкоду?
Раніца 23 лютага заўсёды пачыналася хвілін на дзесяць раней, чым звычайна. Мама ціхенька падыходзіла да ложка, шаптала: «Дачушка, уставай, пайшлі тату віншаваць». Тупаючы босымі нагамі па настылай за ноч падлозе (абувацца не было калі — гэта ж тату віншаваць!), я бегла ў бацькоўскі пакой і ўручала бацьку падарунак, цалавала яго ў шурпатую шчаку, а ён мяне сціскаў у дужых абдымках.
Хочаце, павесялю? Да вясны засталося ўсяго нічога — чатырнаццаць дзён. Роўна два тыдні. Што, не верыцца? Паглядзіце на каляндар. Зіма, нават на цэлыя суткі даўжэйшая, як сёлета, заканчваецца. Хутка праляцела, крыху пагаласіла завеямі, патрашчала маразамі, а цяпер вось расхлюпалася, адчуваючы, што ні сіл, ні часу ўжо не засталося.
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
Што за таемнымі дзвярыма?
