Анлайн-школа абсалютна бясплатная.
Наш сусед дзядзька Юзiк памёр, калi мы з ягоным сынам былi ў шостым класе. Памятаю, вельмi ўразiла тады менавiта раптоўнасць сыходу з жыцця яшчэ зусiм не старога чалавека.
Калі свет нарэшце ачомаецца і кожны, хоча таго ці не, пачне аналізаваць свае ўчынкі і паводзіны, многім, вельмі многім будзе сорамна. Не самае лепшае пачуццё, асабліва калі выпраўляць штосьці ці прасіць прабачэння позна. Гэткае ўскладненне пасля эпідэміі, якое ніхто не вылечыць.
Пачатак вясны быў адметны дзвюма незвычайнымi завочнымi сустрэчамi. Дакладней, перапiскай у сецiве, доўгiмi душэўнымi размовамi па тэлефоне (балазе, у iнтэрнэце яны бясплатныя).
Сяброўка з Германіі прыслала фота берлінскага магазіна тыпу нашай «Мілы». На паліцах, заўжды запоўненых мылам, антысептыкамі для рук, антыбактэрыяльнымі сурвэткамі, — амаль пуста, стаіць пару нейкіх бутэлечак. Там, дзе была рознага кшталту туалетная папера — тая ж карціна. Адным словам, наступствы каранавіруса. «Глядзі там, запасайся на ўсякі выпадак!» — жартам параіла мая Ірына.
Ужо каторы дзень не ідзе з галавы гісторыя з 36-гадовай мінчанкай, якая на пачатку тыдня выскачыла з акна сваёй кватэры на восьмым паверсе. Ну, вы, напэўна, чыталі або чулі: і пра тое, як няўдалая самагубца спачатку выкідвала праз акно рэчы, і пра тое, як пашанцавала пасля самой — звалілася проста на «куб жыцця», які паспелі разгарнуць пад акном ратавальнікі, атрымала толькі лёгкае страсенне мазгоў.
Калі абстрагавацца ад нейкіх дэталяў, сітуацыя выглядае так. Дзіця, якому год да школы, у сталіцы незалежнай дзяржавы не разумее на дзяржаўнай мове базавых слоў, якія нават іншаземцы, едучы ў тую ці іншую краіну, вучаць у першую чаргу...
Гэта ж было крута і смешна: «абломваць» тых, хто праяўляў увагу, прычым публічна, часам здзекліва. Успамінаць пра падобныя выбрыкі сёння і сорамна, і прыкра, але што ж ты ўжо з гэтым зробіш...
Што кіруе намі, калі робім учынкі, якія ідуць уразрэз з элементарнымі штодзённымі правіламі бяспекі, ад выканання якіх залежыць жыццё і здароўе нярэдка не толькі нас саміх, але і блізкіх людзей? Няведанне? Упэўненасць: з кім заўгодна, толькі не са мной?
Аб гэтым у канферэнц-залу «Звязды» мы запрасілі паразважаць саміх спецыялістаў.
Мужчына сямідзесяці двух гадоў ішоў вечарам па вуліцы і паваліўся. Можа, паслізнуўся, можа, убок павяло, можа, кіёк, на які апіраўся, падвёў. Але людзі абыходзілі яго, грэбліва ўздыхаючы: маўляў, яшчэ адзін п'яніца ляжыць.
Наша грамадства ўвогуле павінна было б выпрацаваць імунітэт да ананімных даносаў, якія зусім няшмат пакаленняў назад у многіх нашых продкаў адабралі жыццё або павыкручвалі ім лёсы. Тым больш сёння, калі ўлада стала вельмі адкрытай, калі праводзяцца прамыя лініі, прыёмы грамадзян на ўсіх узроўнях, калі спрабуем пабудаваць грамадства справядлівасці, — падобныя «сігналы» выглядаюць па меншай меры дзіўна.
Успаміны Зіновія Прыгодзіча.
Расказаў урач-псiхiятр-нарколаг мiнскага гарадскога клiнiчнага псiхiятрычнага дыспансера Iгар Сарокiн.
Ён расказаў у iнтэрв'ю чытачам «Звязды».
У Беларусi дзейнiчае такi дакумент, як «Тэхнiчная эксплуатацыя жыллёвых i грамадскiх будынкаў i збудаванняў. Парадак правядзення».
