Мы сядзелі ў пятніцу вечарам у кавярні ў прыемнай дзявочай кампаніі, размаўлялі пра жыццё. І тут у мяне зазваніў тэлефон. Званок быў на «ватсап», нумар пачынаўся +63 (пасля высветліла, што гэта Філіпіны). «Ціха, дзяўчаты, мне махляры звоняць!» — прыкрыкнула на шумную кампанію.
З рубрыкі «Знарок не прыдумаеш». Калега акурат сёння са смехам расказвала. Едзе яна ў ліфце з дзвюма маладзіцамі. Адна трымае ў руках пакунак, з якога выглядвае расада перцаў. Добрая такая расада, ужо ў пучкі на кветкі пабралася. А другая на поўным сур'ёзе ёй кажа: «Якія ў цябе кветкі прыгожыя! Ужо нават у бутонах.
Нешта забытае, з савецкага дзяцінства, шчасліва-ўрачыстае круціцца ў галаве разам з датай 19 мая. А, вось яно — дзень нараджэння піянерскай арганізацыі! Адно з любімых вясновых школьных свят, бо гэта ж суцэльная прыгажосць.
Калі не глядзелі па АНТ фільм пра няспраўджаныя тэракты «Забойная пасылка», які паказалі ў сераду вечарам, — паглядзіце абавязкова, ён ёсць у інтэрнэце. Там не толькі пра філігранную работу нашых спецслужбаў і пра маладых дурняў, якія паламалі сабе лёс.
Апошнія некалькі дзён я пішу адзін дзённік. Не свой асабісты — у ім словы людзей, якіх ужо няма на гэтым свеце. Не для сябе, не для «наступных пакаленняў». Я пішу яго для сваёй стрыечнай сястры. Яна жыве ва Украіне, у Палтаўскай вобласці. Ёй пяцьдзясят два гады, яна выкладае матэматыку ў каледжы.
Ужо другую вясну на вясковыя вішні ды кусты маліны прылятаюць заўважныя, дагэтуль не бачаныя птушкі. Бліскуча-чорныя, бы змазаныя ваксай, з доўгімі аранжавымі дзюбамі і гэткімі ж аранжавымі цікаўнымі вачыма. Смелыя і на дзіва нахабныя.
Так здарылася, што менавіта красавік — самы светлы, празрысты вясновы месяц, на пачатку якога яшчэ і пашчасціла нарадзіцца, апошнія некалькі гадоў азмрочваецца не вельмі добрымі, часам нават трагічнымі, падзеямі ў жыцці. І ўсё гэта на кантрасце з птушыным лікаваннем, з вясёлкавымі ручаінамі, з лёгкім зеленаватым флёрам на дрэвах.
Перад светлым вялікім святам думаеш пра многае, пачынаеш капацца ў душы і ўспамінах. Аналізуеш уласныя ўчынкі і словы, згадваеш учынкі і словы блізкіх і не вельмі людзей, якія нейкім бокам цябе датычыліся. Думаеш пра тых, каго ўжо няма на гэтым свеце побач з табой, з нейкім прыцішаным страхам разумееш, што іх па той бок непераадольнай мяжы з кожным годам усё больш.
Як толькі ў сакавіку пачынае прыграваць першае вясновае сонца, нашы з сястрой доўгія штодзённыя размовы па тэлефоне пачынаюць набываць абсалютна асэнсаваны і выразна абазначаны тэматычны кірунак. Мы гаворым пра нашу вясковую сядзібу, якая настылымі за зіму сценамі чакае нашага прыезду на дачны сезон.
1 красавіка праваслаўныя ўшаноўваюць памяць святой Сафіі Слуцкай. Гэта адна з нешматлікіх у Беларусі славутых асоб, памяць аб якой, так бы мовіць, ёсць у матэрыяльным увасабленні — у Свята-Духавым кафедральным саборы знаходзяцца яе мошчы.
Хварэць у пачатку вясны, зрэшты, як, напэўна, і заўсёды, — так сабе задавальненне. Асабліва бянтэжыць перспектыва дзве-тры гадзіны правесці ў чарзе ў паліклініцы. Але ж як трэба, дык трэба — бальнічны сам сабой не закрыецца.
Я даволі доўга не магла ўзяцца за гэту тэму, хоць і хацела. Усё сумнявалася: можа, будзе занадта суб'ектыўна нават для гэтай рубрыкі, бо заснавана, як кажуць, выключна на ўласных назіраннях. Але калі з падобнай праблемай людзі прыйшлі на прыём да Наталлі Качанавай, стала зразумела: выпадак калі і не зусім тыповы, дык не адзінкавы дакладна.
Сёння жанчыны ўжо радзей глядзяць у свой пашпарт.
Дзяцінства — найлепшая краіна.
