Пекла на зямлi здарылася ў аўторак зусiм недалёка ад Бiблейскiх мясцiн. Сонечны зялёны Бейрут ператварыўся ў груду развалiн. Больш за сто трыццаць чалавек загiнула (i гэта лiчба, напэўна, павялiчыцца, бо яшчэ не ўсiх дасталi з-пад завалаў).
Нядаўна давялося пачуць размову дзвюх кабет, што ехалі на Мінск у прыгараднай маршрутцы. Адна, як стала зразумела, прадаўшчыца аўтакрамы, скардзілася прыяцельцы на жыццё.
Я засталася без бацькi, калi мне было няпоўныя адзiнаццаць. Мы пахавалi яго ў канцы лютага, а праз тры тыднi яму б споўнiлася пяцьдзясят тры.
Да чарнiц у мяне асабiста пiетэт з дзяцiнства. Мо таму, што мясцiны ў нас не надта на гэтыя ягады багатыя — суглiнкаў яны не любяць, i, каб назбiраць колькi лiтраў, трэба iсцi за блiзкi свет.
Як i ў многiх сёлета, мой адпачынак на моры яшчэ на стадыi планавання на пачатку вясны накрыўся медным тазам. Ну i ладна, накрыўся дык накрыўся.
Працуючы з маладымі творчымі людзьмі — таленавітымі, цікавымі, разумнымі, я апошнія некалькі гадоў заўважаю адну тэндэнцыю. Большасць з іх (калі дакладней, амаль усе — і старшакласнікі, і студэнты, і маладыя спецыялісты) «Вялікая Айчынная вайна» пішуць з малой літары або ўвогуле стараюцца замяніць гэты выраз на «Другая сусветная».
У дзяцінстве я ледзь не ўтапілася тройчы. Першы раз, яшчэ да школы, мы з суседам Віцькам, пакуль бацькі былі на рабоце, а бабка нечым занялася, накіраваліся на рэчку лавіць «ракушак». Скідваючы калготкі на крутым беразе нашай невялікай рэчкі, я пахіснулася і кулём пакацілася ў ваду.
Адкуль жа, спытаеце, тых легендаў і паданняў набрацца? «Калі няма — можна прыдумаць», — так і просіцца адказ. Мо яно і так. Але калі зацікавіцца, пакапацца ў гісторыі, параспытваць месцічаў... Глядзіш, так пакрысе самі для сябе сваю невядомую Беларусь і адкрыем.
Пра пандэмiю ў вёсцы, канешне, чулi. Прыязджае ўжо ў пятнiцу вечарам цэлы натоўп мiнчукоў на дачы. Але казаць аб нейкiх там «масавых мерапрыемствах з удзелам вялiкай колькасцi людзей» не даводзiцца.
А адчуванне незвычайнага падарунка, які ў звычайным жыцці паднесла менавіта табе Неба (ці, калі хочаце, выпадак, ці ўдача — як ні назаві, сутнасць не зменіцца), засталося назаўжды, як і перакананне ў тым, што ёсць у гэтым звар'яцелым, але такім па-свойму правільным свеце рэчы, якія інакш як цуд не назавеш.
Вясна, нават такая халодная, як сёлета, пахне тым, што абавязкова спраўдзіцца і абавязкова будзе. Веданне, якое сёння патрэбна нам усім як, бадай, ніколі.
Сфера культуры ярчэй за іншыя паказвае, што калі не працуюць традыцыйныя схемы, прыходзіцца шукаць чорны ўваход. Пошукі часам нараджаюць эксперыменты і выкруты, якія абыходзяць абмежаванні, патэрны і завядзёнку і становяцца найлепшымі знакамі свайго часу.
Па прагнозах спецыялістаў, не менш як 20 працэнтаў ад аб'ёму тавараў у XXІ стагоддзі будзе за біятэхналогіямі.
Пошукі і набыццё «школьнай формы», як па старой звычцы кажуць мамы і таты, — тая яшчэ галаваломка!
А наведвальнiкаў крамы кансультуе выява спецыялiста.
