Навiны
Кола... альбо Рабі, што трэба...і хай будзе, што будзе
...Каля гэтых бяроз мы хадзілі даўно, але іх саміх, можна сказаць, не бачылі, бо на што там глядзець: дрэвы як дрэвы — былі... Аж пакуль руплівіца восень не агаліла ствалы — не скінула лісце і тым самым не паказала, што ў аднаго калісьці бурай зняло вершаліну.
«Змалку марыла Варвара: Я пайду ў ветэрынары!..»
Што было, — было: у адным горадзе, каля дарогі (трэба разумець, праз недагляд камунальнікаў?) гадамі стаяла засохлае дрэва.
Не ўсё тое збываецца, на што чалавек спадзяваецца
Людзі пазнаваліся па ўчынках
Дзейных асоб у першых радках свайго «пісьма» звычайна прадстаўляюць драматургі. Але ж, здаецца, ніхто не забараняў і расказчыкам?
Верагоднасць выйгрышу ў латарэю павялічваецца ў разы, калі купляць латарэйныя білеты альбо выпісваць «Звязду»
«Пераехаў дзедка ў горад, перавёз сюды катка...»
Што было, было: карцінка з натуры, што называецца. Горад, прыпынак — слуп з аб’явамі. Побач — двое мужчын. Адзін — уголас, павольна — чытае...
«Нам засталася спадчына...»
«Хай пасядзяць на шыі, пакуль яшчэ малыя...»
Што было — было (можа, нават з вамі калісьці?), а таму зусім няцяжка ўспомніць, альбо ўявіць
Мары павінны збывацца...
Класіка:
«Живя, умей все пережить:
Печаль, и радость, и тревогу —
Чего желать? О чём тужить?
День пережит — и слава Богу!»
...Завядзёнка — перш чым падзякаваць яму ды ўславіць — «сесці на тэлефон», распытаць асобных, як жывыя-здаровыя, што чуваць.
